Middelburg Dronk

Juliana

 

Juliana

Markt 63
4331 GS Middelburg

Drinken, Eten
Cafe, Restaurant, Brasserie

Middelburg
Markt

Het Hof van Zeeland (2)
Het Stadscafé

 

Een café dat tussen 1914 en 1996 was gevestigd aan de Markt K 5 (later vernummerd tot 33 en na de oorlog tot 63) in Middelburg.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Juliana/fotos

  • De Markt in Middelburg in 1938 of 1939. Met in beeld onder meer Café Juliana, Café Suisse en De Eendracht.

  • Het Oude café Juliana met eigenaar Leunis Verhage poserend voor het terras

  • Bezoek koningin Juliana; in het midden van het linkse raam van café Juliana staat Rob van Hese, 1958

  • Juliana in 1982, rechts van snackbar Martin's Automatiek. Op de achtergrond St. Joris en Cleopatra.

  • De heropening van Juliana in juni 1951


Geschiedenis

1914
 Wed. A. Verhage

In mei 1914 vraagt de weduwe A. Verhage-Minderhoud in het kader van de drankwet om verlof tot den verkoop, voor gebruik ter plaatse, van alcoholhoudenden, anderen dan sterken drank in perceel K nr.5 aan de Markt - een jaar later zet ze tevens haar vergunning van de Herberg Bierkaai over op Café Juliana aan de Markt K 5. De weduwe Verhage blijft tot 1926 in het café - in dat jaar neemt haar zoon Leunis de zaak over.

1926
 L. Verhage

Het pand Markt 33 ging verloren tijdens het bombardement van mei 1940 en Leunis Verhage verhuisde toen tijdelijk naar Dam 17, om na de wederopbouw, in juni 1951, terug te keren op de Markt, deze keer op nummer 63.

1953
 A.J van Hoeve

In maart 1953 doet Verhage café Juliana over aan A.J. van Hoeve. Uit een krantenknipsel uit het Zeeuws Dagblad van 15 september 1956 blijkt dat medewerkster mevr. Lieve-Teune in het zonnetje wordt gezet voor 30 jaar trouwe dienst in de zaak, als schoonmaakster.

1965
 H. Meeusen

Vanaf 1965 zit Hector Meeusen (ook eigenaar van het naastgelegen De Eendracht en daarvoor Poelman) in de zaak die dan meer het karakter van café-restaurant krijgt.

1976
 G.J.L. Meeusen

Zoon Ger Meeusen volgt in 1976 vader Hector op en hij legt nog meer nadruk op het eten - de zaak heet vanaf dan bistro Juliana.

1981
 I. Verheeke

Vanaf november 1981is Ingrid Verheeke de nieuwe eigenaar van Juliana en zij is tevens de chef-kok. Ingrid zoekt naar nieuwe uitdagingen en in december 1985 neemt ze de zaak van de buurman Martin's automatiek over die ze omdoopt tot Inca's - geen indianenverhaal doch een samentrekking van Ingrid en Carel (de naam van haar man).

1989
 W. de Jong

In september komen Wim en Edith de Jong-Claas in de zaak. Wanneer zij eind 1996 vertrekken verliest Juliana haar naam, want kort daarna vestigt eeterij Het Stadscafé zich in het pand.

Naamgeving

Bijzonderheden

  • Vader Hector en zoon Ger Meeusen zaten ook een periode in Seeburgh in Oostkapelle.
  • Op de foto rechtsboven de gebroeders Meeusen: rechts oud-eigenaar Juliana Ger met tuba, links broer Ad op piano - de foto is genomen tijdens de Middelburgse braderie in 1975.
  • In de periode dat Juliana tijdelijk aan de Dam was gevestigd, werd de zaak ook wel café Leunis genoemd, naar de voornaam van de eigenaar.

Mooie verhalen

Geboortehuis

Op 5 november 1953 werd ik geboren op het adres Markt 61 te Middelburg, boven café Juliana – mijn vader was eveneens boven een café op een markt geboren, doch dat was in Goes. Ik werd me al vroeg bewust van de sociale functie van een café en van de ontegenzeggelijk warmte die het bieden kan. Toenmalig eigenaar Van Hoeve en de kelners die er werkten (o.a. André Vande Pitte, zie het verhaal hieronder) waren nooit te beroerd om me af en toe van een consumptie te voorzien. Wellicht is toen al de kiem gelegd voor mijn onweerstaanbare drang naar tamelijk frequent cafébezoek, een welhaast vanzelfsprekende gewoonte of sociale behoefte. Mijn buurman Lange Arie Neufeglise werkte ook in de horeca – hij was eigenaar van het friteskraam op de Markt; nu eigendom van Co Goossen van Zenc. Juliana was in mijn kinderjaren een typisch volks café waar weleens een klapje viel en waar de donderdag een hoogtijdag was. Op donderdag kwamen de boeren naar de stad en Juliana, want daar kon men terecht voor zijn natje in de meer bredere zin van het woord. Er zaten dan dames van twijfelachtig allooi in het café waarbij heren de puupe konden uutkloppen. Ik kan me nog goed een pronte Walcherse boerin herinneren – in klederdracht met alle bijbehorende parafernalia – die misschien een weemoedig thuisgevoel personifieerde, want ze was altijd ruim beklant. André de Boer (zie Kanaalzicht) zat vaak aan de bar en hield zo een oogje in het zeil met betrekking tot zijn werkneemsters in de liefde. Waar de daad zich afspeelde, is, hoewel ik wel geruchten daarover ken, enigszins diffuus; in ieder geval niet bij ons op de bovenverdieping. In 1964 speelde zich mijn eerste kinderdrama af; we moesten verhuizen want Hector Meeusen van het naburige De Eendracht (en eerder Poelman) nam Juliana over – ik heb het hem nog jaren nagedragen. Toen zijn zoon Ger in 1976 de zaak overnam, ging deze Bistro Juliana heten en verdween de caféfunctie nagenoeg, hoewel de bar in de late uren soms een andere indruk gaf. Daar – maar ach, waar eigenlijk niet in die tijd – kwam ik ook weleens een afzakkertje halen en op enig moment trof ik er de legendarische Louis Lebon (zie Seventy Seven). Louis had de zaak opgeschilderd en kwam die avond bij Ger zijn achterstallige loon incasseren. Hij was niet meer zo fris en stond druk gesticulerend – een onafscheidelijke fles Heineken in de ene en een even onafscheidelijke zware van de Weduwe in de ander hand – aan de bar een mop te vertellen. Louis verbouwde zijn moppen dusdanig tot ze toegesneden waren op zijn en onze Middelburgse habitat; doch dit terzijde. Enfin, toen hij aan de pointe van zijn verhaal was toegekomen, draaide hij zich half om naar een belendend tafeltje en maakte daar waar hij een asbak vermoedde een einde aan de Weduwe. Het was echter geen asbak, doch een schaaltje met groenten van een stel dat het souper gebruikte. Ger verschoot van kleur, bood met plaatsvervangende schaamte zijn verontschuldigingen aan en leidde Louis met zachte hand en enige bankbiljetten de zaak uit. Louis, die wel vaker last had van onlesbare dorst, toog welgemoed naar Seventy Seven - Brass in the pocket, I’m gonna use it zal hij wel hebben gedacht.

André van de vlaggetjes

Vanmorgen vroeg, 18 november 2013, sprak ik André Vande Pitte jr., die net als ik het adagium carpe diem aanhangt. Ik vroeg hem hoe het met zijn vader, André sr. dus, ging, en dat hield nog steeds niet over - de nieren speelden nog steeds hardnekkig op. Nu heb ik al vroeg de nieren van André sr. geproefd, aangezien hij in mijn kinderjaren kelner in Juliana was. Junior vertelde dat hij niet alleen daar ambulante kelner was, maar ook in Suisse en De Eendracht. In 1971 hield senior het kelnersvak voor gezien en begon hij een bloemenkraam op het trottoir voor De Eendracht. André's Kraam met de vlaggetjes werd in korte tijd een succes en een begrip in Middelburg. Niet in de laatste plaats omdat hij ludieke acties bedacht, zoals bijvoorbeeld de ponywagen, meestal met Adrie Theune aan de teugels, waarin kinderen een ritje door de stad maakten, terwijl hun ouders in alle rust de bloemen tot zich konden laten komen. Senior zag de groei in de bloemenmarkt en opende in 1975 André's Bloemenhal in het voormalige Bodenhuis op het Bodenplein. In de jaren '90 neemt senior de plaats op de Markt van Pouwelse Bloemen over en daar zwaait junior nu de scepter in André's Kiosk. Junior vertelde dat hij als het ware opgegroeid is met Adrie Theune. Toen Adrie in de laatste jaren van zijn leven aan de sukkel raakte, deden junior's vader en moeder aan wat men nu mantelzorg noemt en at Adrie bijvoorbeeld elke avond mee in het gezin Vande Pitte. In 2004 stopt senior met André's Bloemenhal en zetten zijn zoons Adriaan en junior de zaak voort - Adriaan doet de productie en inkoop op de veiling en junior runt André's Kiosk. Tot senior ziek werd was hij altijd zaterdags op de Markt te vinden om samen met junior de bloemen, als ervaren standwerkers, naar de mensen toe te praten. Als je een al wat oudere Middelburger vraagt naar André, dan krijg je negen op de tien keer het antwoord: "Ah, André's van de vlaggetjes" - zo gaan die dingen in de grote stad. Vanochtend vroeg ik mijn moeder of ik nu van haar gehoord had dat André, toen hij nog kelner was, ooit eens uit de zweefmolen op de kermis is gevallen. Zij ontkende dat, dus dat moet ik navragen bij André junior. Vanaf deze plaats wens ik senior van harte beterschap en ik hoop nog eens met hem te kunnen praten over zijn dagen als kelner - ik krijg er nu al dorst van.

  • Links Izaak de Lange, André op de rug gezien, Adrie Theune aan de teugels en rechts Cees "Errepel", 1972

  • André bekijkt zijn boeketreeks en de sint kijkt toe op de achtergrond, 1973

  • André sr. en André jr. werken samen stand, foto Jaap Wolterbeek ca. 1980


Straatmuzikanten

De eerste echte angst die ik als kind voelde, was de angst voor Koperen Ko. Koperen Ko was een soort Nikkelen Nelis avant la lettre - er wordt zelfs gezegd dat Wim Sonneveld zijn creatie op Ko heeft gebaseerd. In mijn kinderjaren liep Koperen Ko in een wit overall, accordeon op de borst, belletjes op het hoofd en een trommel op de rug die hij met zijn voet bespeelde d.m.v. een touw. Koperen Ko was Willem Leijendekker die al in de jaren '30 op straat actief was, maar ook vaak in café Zeelandia (2) in de Winterstraat speelde. Hij vertrok op enig moment naar Rotterdam en toen heeft zijn zoon Frits nog een tijdje de honneurs waargenomen. Willem Leijendekker overleed in april 1982 op 73-jarige leeftijd.

David Smolders bespeelde zijn banjo vaak om de hoek, aan de zijkant van De Eendracht oftewel De Hoge voor intimi. Hij was altijd vergezeld van een Sint Bernhard - zie de foto voor V & D - die aan zijn voeten lag. Op een gegeven moment was David wat moeilijk ter been en kwade tongen beweerden dat het allemaal show was om medelijden op te wekken en zodoende meer geld binnen te halen. Hij perfectioneerde zijn act nog verder door zijn Sint Bernhard te tooien met een leren rugband waaraan twee collectebussen waren bevestigd zodat men wist waar het geld in moest en tegelijkertijd de gedachte had bij te dragen aan een goed doel - David dus.

Een andere Middelburgse icoon uit mijn kinderjaren was Mina Flohil-Pluijmers, beter bekend onder haar bijnaam Mina van 't Urgel. Echtgenoot Theo Flohil draaide aan het wiel en Mina liep al dansend en zingend op haar witte gymschoenen met een mansbakje voor het draaiorgel De Sater uit. Ze had en maakte veel praatjes en mansde zo haar boterham bij elkaar. In de jaren '60 was ze, als beeldbepalend figuur van de stad, nog eens een keer op tv - bij Willem Duys of Mies Bouwman - en bijna iedere vraag die haar gesteld werd beantwoorde ze met de tegenvraag wanneer ze nu haar beloofde geld zou krijgen. Mina is allang wijlen, maar ik kwam dochter Koosje Flohil tot voor kort weleens in de Stromenwijk tegen - dan zei ik steevast tegen mijn moeder dat de dochter van Mina van 't urgel mijn pad weer eens had gekruist; Koosje overleed in januari 2012.

  • Koperen Ko aan het werk in Kortgene, nog niet in wit overall, ca. 1937

  • Koperen Ko op bezoek bij het Koninklijk Huis, jaartal onbekend.

  • David Smolders met Sint Bernhard voor V & D, ca. 1964

  • V.l.n.r Theo Flohil, Mientje van 't urgel, Dankert de Vos en Manus de Rijke, ca. 1958

  • Mina van 't Urgel in de Middelburgse Bree, in 1958

  • Artikel Mina van 't urgel en andere straatfiguren, van Jacques Cats, in Mondvol Middelburg

  • Artikel Mina van 't urgel en andere straatfiguren, van Jacques Cats, in Mondvol Middelburg (deel 2)

  • Artikel PZC 1974: wil de echte Koperen Ko even opstaan? Over een namaak-Ko in Middelburg


Externe links

Bronnen