Middelburg Dronk

Deze verhalenpagina hoort bij het artikel Kanaalzicht.

De Reutelverhalen van José de Gast

Voorwoord

Ruim dertig jaar geleden om precies te zijn op 1 oktober 1984 nam ik, omdat mijn vader ziek werd, samen met mijn zus Sonja het café van hem over. Sonja werkte bij hem maar mijn werkzaamheden beperkte zich tot nu en dan in een vakantie invallen dus haar ervaring achter de bar was wat groter dan de mijne maar qua zaken doen waren we allebei zo groen als gras. Het was een café met een ruime pluimage aan klanten, mensen zonder werk, mensen met een eigen zaak, boeren, werklui maar ook de hogere klasse zoals advocaten, notarissen en ander notabelen wisten ons te vinden. Ook mensen uit groot Brittannië die hier werkten en woonden mochten graag bij ons komen. Het café ging om 6 uur in de ochtend open, dit was een traditie die overgebleven was uit de tijd dat er nog volop werk was op de kade waar de schepen hun lading kwamen lossen. Heel vroeger werd het werk verdeeld in het café en ook het loon werd daar uitbetaald wat betekende dat op vrijdag in ieder geval de drankrekening kon worden voldaan wat vaak thuis niet goed viel bij moeder de vrouw want die moest maar weer zien hoe ze de week door kwam. Sonja is 10 jaar gebleven en toen haar eigen café begonnen daarna heb ik het nog 13 jaar volgehouden. Zoveel verschillende mensen betekent ook zoveel verschillende verhalen en die wil ik niemand onthouden. Wel heb ik om de privacy van iedereen te bewaren de achternamen weggelaten als dat nodig was of alleen de bijnaam genoemd.

Biljarten

Zoals ik al zei kwamen de mensen uit groot Brittannië ons ook graag opzoeken. Zo ook die zaterdagmiddag toen een paar van origine Britse - zuid Afrikanen binnen liepen. Op dat moment waren een paar Surinaamse Nederlanders een potje biljart aan het spelen en tot dan toe was dat ook geen enkel probleem. Na enkele biertjes gedronken te hebben besloten Rollo, Steve en Jimmy fuck off (De zuid Afrikanen) dat zij wilden biljarten. Let wel dit speelde zich af een paar jaar voordat de apartheid in zuid Afrika was afgeschaft. Een potje biljart kostte op dat moment een dubbeltje per kwartier en als je ook wilde biljarten lag je een dubbeltje op de biljartklok als teken dat je na degene die op dat moment aan het biljarten waren een potje wilde spelen. Rollo en zijn maten waren dat echter niet van plan want zij kwamen tenslotte uit een land waar de donkere bevolking zich had te schikken naar de blanke overheersing. Ze stapten naar de biljarters toe en vertelde ze onomwonden dat ze moesten stoppen omdat zij wilden biljarten. Aangezien de Surinaamse Nederlanders niet zo goed Engels spraken en de Britse Afrikaanders geen Nederlands werd het een vreemd gesprek waar enige bemiddeling wel op zijn plek was. In de eerste instantie vond ik de Britten heel onbeschoft omdat ze zich niet aan de regels hielden maar even later drong het pas tot me door dat zij zich boven de donkere biljarters stelden. Het heeft toch een half uurtje geduurd voor dat ze begrepen dat we hier in Nederland geen apartheid hadden, hoewel het woord alleen in het Nederlands bestaat.

De Pirelli kalender

Aan het begin van een zaterdagavond zat ik met een vrouwelijk personeelslid wat te praten over mannen en vrouwen en de vele verschillen. De over het algemeen mannelijke klanten waren samen in gesprek met het gebruikelijke pilsje voor hun neus. Op een gegeven moment kwamen wij (de vrouwen) uit bij de Pirelli kalender en waarom die er alleen was met blote vrouwen. Dit vonden wij heel onterecht en we zouden daar weleens verandering in brengen. We begonnen aan de mannen aan de bar te vragen in welke maand zij jarig waren en zonder zich erom te bekommeren waarom gaven ze braaf antwoord. Tot dat een van hun nieuwsgierig werd en vroeg waarom we dat wilde weten. Toen we hem vertelde dat we een blote mannenkalender wilde gaan maken was hij gelijk enthousiast en zei dat hij wel wilde. De echtgenoot van het vrouwelijke personeelslid (een fervent fotograaf) wilde niet achterblijven en bood aan om de foto’s te maken. Omdat de een niet voor de ander niet wilde achterblijven werd er een krat bier opgezet voor als een van de twee het liet afweten. De afspraak werd gezet op donderdagavond om 8 uur. Op de bewuste donderdagavond nam ik de dienst over van diezelfde collega en terwijl haar man aan tafel zijn zenuwen in bedwang probeerde te houden (volgens mij had hij spijt van de weddenschap maar hij liet zich niet kennen) vroegen wij ons af of het fotomodel wel zou komen opdagen. Stipt om half 8 stapte hij binnen en bestelde een spa rood, broodje nuchter was hij!

Tegen acht uur vond ons model het tijd worden om op de foto te gaan en begon zich uit te kleden naast het biljart terwijl de fotograaf intussen stond te trillen op zijn benen. Aangezien de fotoreportage op het biljart zou plaatsvinden werden de twee biljarters verzocht om hun spel te beëindigen en met die naakte man naast het biljart heb ik een potje nog nooit zo snel afgebroken zien worden. Nadat het zeil over het biljart was gelegd, je weet tenslotte maar nooit, ging onze adonis op het biljart liggen en vroeg aan de fotograaf hoe hij hem wilde hebben maar deze kon alleen nog iets stotterend ten gehore brengen. Mijn collega en ik hadden ons op de grond laten zakken van het lachen want de hele situatie had iets weg van Monty Python, die stotterende fotograaf en een mannelijk naaktmodel wat voornamelijk bier dronk en de sportschool waarschijnlijk nog nooit vanbinnen had gezien en nu lag te draaien op het biljart alsof hij een volleerd model was.

Na een half uurtje waren de foto’s genomen en ging iedereen weer over tot de orde van de avond, het zeil ging weer van het biljart en de flessen bier werden weer opgetrokken. Een klant die destijds bij de NOS werkte heeft de foto’s bewerkt en er een kalender van gemaakt met 1 maand. Nadat verschillende mensen aan mijn man gevraagd hadden of dat hij het was op die foto’s hebben we de kalender maar verwijderd. Uiteindelijk had ik toch wel bewondering voor de man, in een dronken bui zulke dingen doen is toch nog wel wat anders dan je nuchter uitkleden in een café om vervolgens in je blote niks op het biljart allerlei houdingen aan te nemen. Gek genoeg hebben we hem daarna niet meer gezien.

De schone slaper

Omdat we om 6 uur in de ochtend opengingen ontstonden er nogal eens rare situaties in de vroege uurtjes omdat er mensen waren die uit de nachtdienst kwamen en een biertje dronken maar ook mensen die al een heleboel biertjes hadden gedronken maar er nog wel eentje wilden. Het is weleens gebeurd dat er mensen op hun fiets voor het stoplicht stonden te wachten en dachten dat ze nog droomden omdat ze zagen dat er een hele groep mensen met een polonaise bezig was. Net na 6 uur waren er 5 mannen binnen gekomen waarvan ik er maar 1 kende, en dat was Klaas. Klaas had een beetje de leiding over het groepje en bestelde 5 bier, ze waren naar Antwerpen geweest en wilde nog een afzakkertje. Na een klein half uurtje liep 1 van hen richting biljart en begon zich uit te kleden, zijn kleren vouwde hij netjes op en lag ze op een stoel en zijn schoenen schoof hij eronder. Iedereen zat met verbazing te kijken wat hij nou eigenlijk van plan was maar daar kwamen we snel achter. Hij zocht naar een lichtknopje, hij vond er 1 maar toen was het licht boven de koffieautomaat uit, liep naar het biljart en sloeg het zeil open, vervolgens kroop hij onder het zeil en legde zijn hoofd op de biljartband, trok het zeil tot aan zijn kin en viel in slaap. Helemaal gerust was ik er niet op en vreesde dat mijn biljartlaken vernieuwd zou moeten worden na zijn schoonheidsslaapje.

Ik drink zelf geen alcohol maar ik weet wel dat je de controle over je lichaam na een bepaalde hoeveelheid toch enigszins verliest zeker als je dan ook nog in een soort coma ligt na een grote plas alcoholische drank. Ik uitte mijn bezorgdheid tegen Klaas maar die zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, het kwam allemaal goed. Na een uur wilde de rest van het groepje naar huis dus moest Doornroosje wakker gemaakt worden en dat het niet ging lukken met een zoen dat werd al snel duidelijk. Twee van hen sloegen het zeil open maar dat trok hij weer sneller terug dan dat zij het open geslagen hadden. Na een nieuwe poging en wat duw- en trekwerk stond hij naast het biljart maar toen de twee andere een stoel en zijn kleren wilde pakken lag hij alweer op het warme biljart. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk hebben ze hem meegekregen, aangekleed en wel. Ik heb het biljart nagekeken, het zeil er weer overgetrokken en nog maar een kopje koffie genomen want het was inmiddels acht uur. De dag kon beginnen.

Jouke

Op feestdagen gingen we later open, anders zat je van 6 tot 9 bijna de hele tijd alleen. Het was 2e pinksterdag en omdat er nog niemand was zat ik de krant van zaterdag te lezen, het nieuws was zoals gewoonlijk niet om vrolijk van te worden, er stonden 2 berichten in over kasteleins die waren overvallen en mishandeld, dus dan ben je weer even alerter dan anders. Ik wilde de krant net wegleggen toen er een man binnen kwam die ik niet kende, hij keek een beetje vreemd uit zijn ogen, zei geen goedemorgen en wilde jenever, vervolgens zette hij met een vrij harde klap een plastic tasje op de bar. Ik kon horen dat de klap veroorzaakt werd door iets van metaal. Hij zei verder geen woord waardoor er een toch ietwat vreemde situatie ontstond, hij bestelde nog een jenever en 2 hardgekookte eieren. Hij haalde wat dingen uit het tasje waaronder een boete voor zwartrijden met de trein, toentertijd kon je de boete nog aan de conducteur betalen maar blijkbaar had hij geen geld bij zich, dus toen hij nog een jenever bestelde vertelde ik hem dat hij wel moest betalen. Helaas kreeg ik maar geen contact met hem, het leek of hij dwars door je heen keek en omdat ik nog steeds alleen met hem was besloot ik om de politie te bellen, iets wat ik niet zo snel deed maar dit was toch wel een probleem waar ik geen raad mee wist. Er kwamen 2 politieagenten maar ook zij kregen geen contact met hem, het plastic tasje werd omgekeerd om te kijken of er een ID inzat maar het enige wat eruit kwam was een bos sleutels en wat rommeltjes. Ik wist nu wel wat het metaal was wat de klap veroorzaakte.

Twee dagen later kwam ik werken om half 6 en wie zat daar aan de bar? Dezelfde man met naast hem een vrouw met rood haar en opvallende make-up. Ik wilde naar hem toegaan om te zeggen dat hij niet betaald had maar hij was me voor want hij kwam naar mij toe, hij had betaald, bood zijn excuses aan en stelde zich voor, Jouke was zijn naam. Ik was helemaal verbouwereerd, was dit dezelfde man? Hij praatte honderduit en wilde me aan iemand voorstellen, ik liep met hem mee naar de vrouw in de veronderstelling dat het zijn vriendin was maar het was zijn psychisch begeleidster.

Eens per week ging hij helemaal in de war met de trein naar Emergis waar ze hem een injectie gaven en na twee uur was hij weer terug helemaal blij en normaal, wat daar ook de definitie van is. W at hij precies mankeerde weet ik niet maar Jouke wat de aardigste man ter wereld, heel beleefd en ook heel vrijgevig. Zijn vrijgevigheid kwam hem een keer duur te staan toen iemand uit Vlissingen hem een schilderijtje verkocht had en hem had wijsgemaakt dat het een echte Mondriaan was. Op het schilderijtje stonden wat zwarte strepen en een oranje vlak maar geen handtekening en hij had er 3000 gulden voor betaald.

In Vlissingen kocht hij ook een appartement in een flatgebouw op de boulevard, de zesde verdieping, een prachtig uitzicht maar echt ingericht had hij het niet. Helaas ging het alleen maar bergafwaarts met Jouke, mijn zus en ik hebben geprobeerd een beetje voor hem te zorgen maar hij ging zich verwaarlozen, stond soms uren bij de jukebox nummers uit te zoeken die met het heelal en dergelijke te maken hadden en maakte daar een soort top tien van en als je zei dat nummer 9 misschien beter op nummer 2 kon dan begon hij weer van voor af aan. Toen hij op een gegeven moment blootvoets in de sneeuw rond liep heeft mijn zus geprobeerd om hem op te laten nemen maar ook toen was het al zo, zolang hij niks doet doen wij ook niks. Gelukkig heeft hij op een gegeven wel hulp gekregen en is toen in Emergis terechtgekomen waar hij een paar jaar heeft verbleven daarna is hij naar Friesland verhuist waar hij nog woont dicht bij zijn familie. Dit speelde eind jaren tachtig, begin negentig maar nog ieder jaar stuurt hij een kaartje naar onze moeder als zij jarig is. Jouke is nog steeds een aardige man.

Gekke Kees

Van heel veel klanten wisten we niet eens de echte naam of hooguit de voornaam en dat was bij Kees niet anders. Omdat hij zich op een laten we zeggen niet geheel normale manier gedroeg werd hij gekke Kees genoemd dan wist je in ieder geval over wie het ging. Waarom Kees was zoals hij was daarover deden verschillende verhalen de ronde, het echte verhaal zijn we nooit te weten gekomen. Kees moest je constant in de gaten houden want anders stak hij de vuilnisbak in brand, duwde zaadjes van planten die je niet open en bloot in je café wilden hebben staan tussen de kamerplanten en meer van dat soort grappen.

Dat Kees best intelligent was kon je merken aan de gesprekken die hij voerde en dan kwam er echt geen onzin uit maar ergens was er iets gebeurd waardoor Kees niet meer kon meedraaien in de maatschappij, helaas was dit geen uitzondering in onze uitgebreide klantenkring. De koster van de Oostkerk woonde tegenover ons en kwam op een dag naar me toe en vroeg of ik Kees kende, nou ken ik wel meer mannen die Kees heten maar na enig doorvragen kwamen we bij gekke Kees uit en ja die kende ik. De koster zat namelijk met een probleem, Kees schoof op zondagochtend aan in de kerkbanken haalde iets uit zijn zak en gaf dat aan de nietsvermoedende kerkganger naast hem, deze zat dan vervolgens de hele dienst met een handvol bloemzaadjes of iets dergelijks en je kerkboek openen met 1 hand gaat niet zo makkelijk. Stiekem moest ik er wel om lachen want ik zag het helemaal voor me, mensen die onrustig op een kerkbankje heen en weer gingen schuiven omdat Kees naast hun kwam zitten. Zoals Kees in ons café kwam zo verdween hij ook weer zonder wat te zeggen over wie hij was, waar hij vandaan kwam en waar hij naar toe ging maar 1 ding was zeker zonder mensen zoals gekke Kees was het een stuk saaier.

Frans de Schilder

Als je ochtenddienst had dan betekende dat om 5 uur je bed uit, de gebruikelijke ochtendrituelen en dan naar het café waar steevast minimaal 3 mensen op je stonden te wachten Sjakie, Oggel en Frans de schilder, als je er tien voor zes was dan klaagden Sjakie en Oggel dat je laat was. Frans niet, die was nooit sacherijnig. Je kreeg net tijd om het alarm uit te zetten maar ze gingen gelijk mee naar binnen. Als de lichten aan waren en de koffie doorliep dan namen zowel Sjaak als Oggel een tapje Heineken, Frans wachtte op de koffie want hij moest gaan werken. Nu was er niet zoveel voor nodig om Frans op andere gedachten te brengen dus dat gebeurde ook regelmatig. Langzaamaan druppelde de vaste ochtendgroep tot half 9 binnen pakten koffie en lazen de krant, een enkeling bestelde een flesje bier en nam een Six pack blikjes mee voor op zijn werk, toen kon dat nog. Frans was wat wij noemen een Hollander, hij kwam uit Amsterdam of Rotterdam en had het reuze naar zijn zin in Middelburg maar als iemand Frans een borreltje aanbood zei hij de eerste keer nee, soms ook de tweede keer maar de derde keer was hij verkocht en dan wist je het al, Frans ging niet werken vandaag. Koos Alberts moest gedraaid worden met Ik verscheurde je foto en na 3 borreltjes liet hij het getatoeëerde vogeltje op zijn borst fluiten. Dat zijn vrouw hier niet zo gecharmeerd van was kwam tot uiting toen zij al een tijdje in de deuropening naar hem stond te kijken en vervolgens ook zijn opmerkingen over haar meekreeg. Toen zij het genoeg vond riep ze hem, wees met haar vinger in zijn richting en zei: MEEKOMEN JIJ. En Frans ging.

Op een ochtend kwam er om 6 uur ook een vrouw binnen Toni heette ze en ze bestelde een Westmalle dubbel, Frans vond het heel fascinerend dat er zo vroeg een vrouw binnen kwam en dan ook nog een glas zwaar bier bestelde. Toni was een beetje spiritueel, schreef dingen in een heel klein boekje en Frans werd nieuwsgierig wat ze allemaal opschreef. Dat wilde ze niet zeggen maar ze wilde wel uitleggen wat voor zweverige dingen ze allemaal deed. Frans was inmiddels aan zijn 2e borrel bezig dus had alle tijd om het gesprek aan te gaan. Het uiteindelijke resultaat was dat Toni met Frans mee zou gaan in zijn busje en dan zouden ze samen naakt gaan dansen in het Veerse bos. Toni meende het serieus maar Frans wilde ervan af nadat Toni hem bijna op het biljart gelegd had. Ik moest hem helpen!! Toen Toni nog even naar het toilet ging maakte Frans zich snel uit de voeten door de achterdeur, Toni kwam terug en zei met een dikke tong, Waar is die meneer nou? En daarbij maakte ze een sierlijke armbeweging. Toch was Frans een harde werker en altijd in voor een grapje voor zichzelf maar ook voor anderen en wanneer het regende of sneeuwde kwam hij me thuis ophalen met zijn busje en zette mijn fiets dan achterin. Zo was Frans dan ook weer

Het T-shirt

Het was oudejaarsdag begin jaren negentig, in die tijd waren we op oudejaarsavond nog gesloten dus rond 6 uur waren mijn man en ik samen met een huisvriend de boel aan het opruimen en afsluiten. Rond half 7 waren we klaar en gingen zoals gewoonlijk door de zijdeur naar buiten, mijn man als laatste want hij schakelde het alarm in. We wensten onze vriend een fijne jaarwisseling en gingen naar huis. De volgende ochtend, nieuwjaarsdag zouden we om 9 uur opengaan maar rond 7 uur belde de politie dat het inbraakalarm af was gegaan maar dat ze niks of niemand hadden kunnen ontdekken. We waren nu toch wakker dus gingen we zelf maar poolshoogte nemen, eigenlijk was er niets te zien, geen braakschade, geen rommel, niets. Tot dat we een tientje op de bar vonden met daarbij een briefje waar opstond: ik ben binnen geweest maar er was niemand, gelukkig nieuwjaar en bedankt voor het T-shirt. Zonder afzender. Nou wil het geval dat er een T-shirt met opdruk van het café aan de wand hing met daarop een prijskaartje, dat was weg. Hij kon naar binnen omdat wij alle drie gedacht hadden dat de ander de voordeur op slot had gedaan. We zijn er nooit achter gekomen wie het geweest is want ik had hem graag willen bedanken voor zijn eerlijkheid en dat tientje had hij van mij teruggekregen. Of hij het ook daadwerkelijk heeft kunnen dragen betwijfel ik want het T-shirt hing al een paar weken aan de muur en er werd in die dagen nog volop gerookt, zeker 20 uur per dag.

Bijnamen

De Teckel John de Kok (John Roelse) Gerrit de Kok (Gerrit Janse?) Gekke Kees Kung Fu (Adrie Sarneel) Jan Amsterdam Oggel (Adrie Oggel) De Tukker Willempje van Souburg Jimmy Fuck of Piet notaris Rooie Bram Gerrit V&D Bram Tand Snoekje De Marmot Bram Stekel

Een gratis biertje

Een van de vaste ochtend klanten was Adrie Oggel die we voor het gemak Oggel noemden want er waren zoveel mannen met de voornaam Adrie. Oggel was depressief zei hij zelf altijd en straalde dat ook met alles wat hij kon uit. Hij deed geen enkel poging om daar ook maar iets aan te veranderen. Als je de ochtenddienst had dan wist je niet hoe de avond ervoor geweest was en zo kon het gebeuren dat er achter de bar een knalroze bikinibroekje lag. De fantasie van de mannen sloeg al snel op hol en ook Oggel kon zijn ogen er niet vanaf houden. Oggel zat vaak te bedelen om een biertje en dat bracht 1 van de mannen op een idee: Als hij met het bikinibroekje op zijn hoofd de straat over zou steken naar hotel du Commerce dan kreeg hij van iedereen een biertje, de voorwaarde was wel dat hij daar ook een biertje moest drinken. (Het was kwart over 6 in de ochtend). Hij vond het geen probleem want met een aantal gratis biertjes in het verschiet kon zijn dag niet meer stuk. En zo kon het gebeuren dat het verkeer welke voor het rode licht stond te wachten een man met een roze bikinibroekje op zijn hoofd de straat zagen oversteken. De dame achter de balie bij du Commerce kon er echter de lol niet van inzien en stuurde hem weg zonder dat hij wat te drinken kreeg, dus moest hij weer terug naar de overkant en weer langs de stomverbaasde weggebruikers. Hij had natuurlijk kunnen zeggen ik heb een biertje gedronken dus kom maar op met dat gratis bier maar zo was hij dan ook weer niet. We hebben hem even in de waan gelaten dat hij de weddenschap verloren had maar hij werd bijna nog depressiever dan hij al was, zover als dat het kon, dus hebben we hem alsnog een biertje gegeven. We hadden tenslotte wel gelachen en dat maakte de dag al goed voordat hij begonnen was.

De vrijdag voor kerst

De laatste vrijdagavond voor de kerst was het altijd heel druk en ook deze avond was geen uitzondering toen ik om halfzes binnen kwam om de dienst over te nemen zat er zeker een man of 40 binnen. Helaas zag ik tussen de mensen aan de grote tafel iemand uit Vlissingen zitten die al zo vaak voor moeilijkheden had gezorgd dat hij een lokaalverbod had gekregen. Als het zo druk is zit je niet op ruzie te wachten dus ik verzocht hem vriendelijk om weg te gaan, wonderwel deed hij niet moeilijk en vroeg of ik een taxi wilde bellen. Blijkbaar wilde iedereen een taxi want de wachttijd was minimaal een uur, toen ik hem dat vertelde en zei dat hij beter met de trein naar Vlissingen kon gaan werd hij wel boos maar gelukkig maakte hij wel aanstalten om weg te gaan. Eenmaal buiten vond hij het nodig om het raam van de voordeur in te slaan, als reactie daarop ging ik met een vrouwelijke klant genaamd Frena, die haar mannetje ook wel stond, naar buiten om verhaal te halen.

In die tijd, begin jaren negentig, was het nog we eens glad in de winter en ook toen was de stoep wat glibberig dus toen we de man buiten tegen wilde houden kwam Frena ten val en net op dat moment kwam een goede vriend van haar aanlopen en die dacht dat de man uit Vlissingen haar had geduwd. Zonder zich op de hoogte te stellen van wat er was gebeurd ging hij achter de man aan en eenmaal op de stations brug heeft hij hem waarschijnlijk een pak rammel gegeven. We hebben het gelaten voor wat het was en zijn terug naar binnen gegaan waar het raam intussen dichtgemaakt was.

De sfeer had er gelukkig niet onder geleden en iedereen ging verder met plezier maken tot dat er 2 politieagenten binnen kwamen en mij wilde spreken. De man had aangifte gedaan van mishandeling dus ze wilde weten wat er gebeurd was, ik vertelde het verhaal tot het moment dat Frena viel en volgens mij was er verder niets gebeurd, ik was eigenlijk het slachtoffer want mijn raam was kapot en verder wist ik niets. De agent vertelde dat een buschauffeur gezien had dat de man op de brug mishandeld was en dat de dader bij ons naar binnen was gegaan. Toen ik zei dat ik nergens van te weten of wie dat gedaan zou hebben heb ik voorgesteld om alle mensen die binnen waren, inmiddels een man of 50, mee te nemen naar het bureau voor ondervraging. Ik wist zeker dat niemand ook maar iets had meegekregen van wat zich buiten had afgespeeld dus dat kon ik makkelijk zeggen. De agenten overlegden even en 1 van hen kwam terug en zei tegen mij: Ik zou dat raam maar zelf betalen en dan laten we het daarbij. Beetje jammer dat we niet mee mochten naar het bureau maar het was toch nog een gezellige avond.

Kung Fu

Een wat stevig gebouwde man die de voornaam Adrie had werd bij ons Kung Fu genoemd omdat hij volgens de verhalen tijdens een oorlog in Azië had gezeten en als hij een bepaalde hoeveelheid bier op had dan ging hij rondlopen en maakte Kung Fu achtige bewegingen, stond je in de buurt dan moest je oppassen dat je geen flinke tik in je nek kreeg. Wat er zich allemaal had afgespeeld in zijn diensttijd daar praatte hij niet over maar soms liepen de tranen over zijn wangen dus veel goeds zal het niet geweest zijn. Kung Fu zat graag aan het hoofd van de tafel vlak bij de voordeur en zolang hij nog maar een paar biertjes op had was dat geen probleem maar je wist nooit wanneer hij op zou springen en voor Bruce Lee ging spelen.

Het was aan het begin van de avond en hij zat nog ogenschijnlijk rustig aan tafel, er was voor iemand een taxi gebeld en daar werd op gewacht. De taxi arriveerde en de chauffeur kwam naar binnen maar op het moment dat hij de tussendeur opendeed maakte Kung Fu een opwarm rondje met zijn armen en haalde flink uit, helaas voor de chauffeur was Kung Fu blijven zitten en dus zaten zijn armen op kruishoogte. Of de chauffeur zijn dienst nog heeft afgemaakt die avond is helaas niet bekend

De opbrengst van de gokkasten.

De eerste jaren dat mijn zus en ik het café hadden deden we zaken met de gebroeders Bergwerff, zij hadden een bedrijf met gokkasten wat later in de firma Loontjes is opgegaan. Het waren drie broers, hele vriendelijke mensen. Eens per week kwamen ze de gokkasten lichten zoals dat heet, als ik me goed herinner kwamen ze met zij tweeën terwijl 1 van hen het onderhoud deed in hun werkplaats. Zo ook op die ochtend, de geldbakken werden eruit gehaald en leeggegooid op de keukentafel, de guldens en rijksdaalders werden geteld en in twee gelijke porties verdeeld, de belastingdienst deed nog niet mee in die dagen. Aangezien ik op de fiets naar huis moest en geen fietstassen had deed ik het losse geld in een plastic boodschappentas, zo’n grote, en hing hem aan mijn stuur, toen ik de stations brug op reed schoot de plastic tas tussen de spaken van mijn voorwiel. De tas scheurde kapot en de muntjes rolde over de brug. Wat moet je op zo’n moment, je kunt ze niet laten liggen maar het verkeer ging ook gewoon door, gelukkig waren er mensen zo vriendelijk om me te helpen maar ik heb me nog nooit zo opgelaten gevoeld als op dat moment. Na een kwartiertje rondscharrelen op de brug zat de opbrengst van de gokkasten weer in een ander zakje en kon ik mijn weg vervolgen. Thuis gekomen heb ik het nageteld en er was 1 gulden te weinig, die is waarschijnlijk het water in gerold.

Werkeloos zijn!

Helaas zat ook een deel van onze klandizie zonder werk en de een vond dat erger dan de ander er waren ook een paar mensen die beroepswerkeloos waren en een van die personen was Snoekje.

Op een vrijdagochtend in de winter, het sneeuwde, zat hij aan de bar toen er nog een man binnen kwam en dat was Daantje, ook Daantje zat zonder werk maar hij wilde eigenlijk wel weer aan de slag in tegenstelling tot Snoekje die niet van plan was om nog 1 minuut in zijn leven te werken. Ooit had hij bij de Pit Betonfabriek gewerkt maar daar was een aantal mensen ontslagen en daar hoorde hij ook bij. Als je werkeloos was moest je op vrijdag je werkbriefje inleveren bij een gemeentelijke instantie in de binnenstad, op dat werkbriefje vulde je dan eventuele gewerkte uren in en dat werd verrekend met je uitkering. Daan en Snoekje moesten dus ook hun werkbriefje in gaan leveren maar vonden het een schande dat ze persé door de sneeuw moesten gaan lopen om dat briefje te brengen, ze zouden het makkelijk met een telefoontje afkunnen want ze hadden toch niet gewerkt. Nog maar een pilsje besteld want het sneeuwde nog steeds en ze gingen nog een poosje door met mopperen. Normaal hield ik wijselijk mijn mond want ik verdiende nu eenmaal geld aan deze mensen dus die zaten niet op mijn oordeel te wachten maar nu kon ik me niet inhouden. Ze moesten zich niet zo aanstellen en eens naar die mensen kijken die ’s ochtend om 7 uur op hun fiets stapte om naar hun werk te gaan, door de sneeuw. Niet van mij gewend dat ik me op deze manier liet gaan waren ze even sprakeloos maar toen zei 1 van hun: Je hebt helemaal gelijk, bel maar een taxi. Ik heb verder wijselijk mijn mond gehouden.

Izak

Helaas zijn er in al die jaren ook veel mensen ons ontvallen en 1 ervan was Izak. Izak was een metselaar en een goede vakman, hij had meegeholpen zowel in Middelburg als in Veere om de kaaimuren te restaureren. In die tijd had Veere een vrouwelijke burgemeester mevr. van Montfrans en Izak was zeer gecharmeerd van haar, hij kon er niet over ophouden. Helaas kon hij na de restauraties moeilijk aan nieuw werk komen en kwam hij steeds vaker naar het café. Van huis uit was Izak gelovig en hij respecteerde dat ook, eigenlijk wilde hij maar 1 ding en dat was een gezin en ik ben ervan overtuigd dat als hij een vrouw en kinderen had gehad dan dronk hij nooit meer.

Izak betaalde 1x per maand zijn barrekening en dat deed hij keurig maar omdat hij geen werk meer had en meer in het café zat liep de rekening vlugger op anders en ik had hem gezegd dat het niet hoger mocht oplopen. 12 januari 1990 stormde het flink en ook de dagen daarna stond er nog een stevige wind en op 1 van die avonden wilde Izak naar huis, ik had de volgende dag ochtenddienst dus ik was thuis toen de telefoon ging en een van onze medewerkers vroeg of Izak 5 gulden mocht lenen voor een taxi, ik heb het geweigerd want genoeg is genoeg en nadat ik me op de hoogte gesteld had van zijn conditie, hij kon nog lopen. Later hoorde ik dat hij aan een andere klant gevraagd had of hij Izak naar huis wilde brengen maar hij had al te veel op om nog rondjes te gaan rijden. Er zat niets anders op Izak ging lopen. De volgende ochtend rond 7 uur ging de telefoon in het café, het was de moeder van Izak, hij was niet thuis! Ik heb haar gerust gesteld waarschijnlijk was hij bij iemand blijven slapen. We maakten er nog een grapje over: misschien had hij wel een leuke vrouw ontmoet en had gelijk zijn kans waargenomen. Niets was minder waar, rond half 9 hadden schoolkinderen zijn lichaam zien liggen in een greppel bij de oude Vlissingseweg, hij was waarschijnlijk aan onderkoeling gestorven, helemaal alleen in de koude, donkere, winderige nacht.

Lange tijd heb ik me schuldig gevoeld over het feit dat ik geweigerd had om die 5 gulden te geven maar zo gaan die dingen en ik had natuurlijk nooit kunnen weten dat het zo af zou lopen.

Vaste gewoontes

Tegenwoordig zijn overal mooie woorden voor en veel mensen hebben een etiketje met een medische of niet medische aandoening zoals dyslectisch, adhd en ga zo maar door. Ook autisme is zoiets, vroeger had iemand vaste gewoontes en wat een ander daarvan vond dat deed er niet toe. Een van onze vaste klanten met de naam Adrie had ook vaste gewoontes en was ook niet zomaar van plan om daarvan af te wijken. In die tijd waren er in de straat 8 parkeerplaatsen en natuurlijk wilde Adrie daar parkeren het liefst zo dicht mogelijk bij de deur, desnoods deed hij nog een rondje als hij maar om half 12 maar op zijn vaste plekje aan de bar zat, aan het kleine stukje waar maar 1 kruk stond. Ook de kruk was weleens bezet en dan nam hij even genoegen met een andere maar wel 1 zo dicht mogelijk in de buurt en anders bleef hij staan naast de bewuste kruk in de wetenschap dat degene die de plek bezet hield toch een keer naar de wc moest en dan nam hij zijn kans waar. Als eerste bestelde hij een spa rood, daarna twee sherry’s en als laatste een donkere trappist tenzij hij geen parkeerplaats kon vinden want dan verviel de spa. Op vrijdag en zaterdag kocht hij een pakje zware van Nelle zonder vloei want dat was elders goedkoper, Adrie lette ook op de kleintjes. ’s Middags kwam hij weer maar dan om half 5 volgens mij, ditmaal geen spa maar 1 glaasje sherry en 2 donkere trappist. Je kon er de klok op gelijk zetten. Wat hij af moest rekenen wist hij van tevoren. Ook de vakanties van hem en zijn vrouw waren ieder jaar hetzelfde, naar de vaste plek en hetzelfde hotel. Een enkele keer kwam zijn vrouw op zondagmiddag ook mee maar zij was niet zo van de vaste gewoontes, nu ze er toch was nam ze het er lekker van, dit zeer tegen de zin van Adrie. Een van de keren dat ze er bij was besloot ze om heel joviaal een rondje aan de bar te geven en op datzelfde moment zag je de hersenen van Adrie overuren maken want dit paste niet in het plaatje en de begroting voor de volgende week lag helemaal aan diggelen. Toen zij aanstalten maakte om nog een rondje te gaan geven greep hij in, dit was meer dan hij kon hebben.

Hij heeft afgerekend maar was duidelijk van slag, arme Adrie.

Za’k um dòòd meake

Een van onze markantste figuren was toch wel Simon, hij kwam van Koudekerke, reed op een oude herenfiets met fietstassen waaraan je nog heel vaag kon zien wat de oorspronkelijke kleur was geweest en liep in de zomer in een lederhosen en bijpassend hoedje met veer. Dat laatste was omdat hij volgens mij gek op Beieren was. Simon zat graag aan de bar bij de spoelbak en dronk een tapje of een wit wijntje en na een paar consumpties was er geen gesprek meer met hem te voeren. Hij was een boom van een kerel met handen als kolenschoppen en ontzettend sterk maar echt last had je niet van hem. Hoe hij ieder keer weer ongeschonden naar Koudekerke kon fietsen was ons een raadsel maar hij deed het wel. 1 keer stond hij voor het rode licht te wachten en toen het op groen sprong deed hij enkele pogingen om op zijn fiets te komen en dat is gelukt nadat het stoplicht 3 keer van kleur was veranderd.

Op een donderdagavond was het lekker druk, ook Simon was binnen en dronk zijn witte wijn. Er waren wat jongemannen binnengekomen die ik niet kende maar dat was natuurlijk geen probleem tot dat 1 van de jongens vervelend werd, ik verzocht de jongen om op te houden of anders weg te gaan. Simon was inmiddels van zijn vaste plekje afgekomen en stond bij mij in de buurt, tikte me op de schouder en sprak de woorden: za’k um dòòd meake, als ik ja had gezegd dan had hij hem doodgemaakt en was weer terug naar zijn plekje gelopen alsof dat er niets gebeurd was. Wacht nog maar even dat kan altijd nog heb ik tegen Simon gezegd en hij ging alsnog terug naar zijn kruk. De jongen was nogal geschrokken van Simon en besloot om weg te gaan. Het was ook Simon die van de 20 hardgekookte eieren die op de bar stonden er 13 naar binnen werkte, de laatste 2 moest hij echt naar binnen proppen want het eigeel is nou eenmaal aan de droge kant als het hard is, alleen kreeg hij toen een hoestbui en een hand voor zijn mond daar deed hij niet aan. Je wilt niet weten hoe de bar eruitzag.

De verbouwing

Toen wij het pand in 1984 van onze ouders kochten was het al niet meer in zo’n goede staat en dat werd er in de loop der jaren ook niet beter op, al helemaal niet toen de WBU (Walcherse Bouwunie) in 1986/’87 besloot om het voormalige hotel Pax en het eveneens er naast gelegen hotel Sonnevanck te gaan slopen om er appartementen te gaan bouwen. Allereerst ontstond er op een zaterdagochtend brand in de voormalige liftschacht door bepaalde werkzaamheden en iedereen in het café moest naar buiten maar dat ging nog niet zo makkelijk want ze wilden niet. Uiteindelijk zijn ze wel gegaan want het water kwam door het plafond naar beneden maar door de dikke laag teer die er van het roken opzat kreeg het geen kans om kringen te vormen dus de verzekering vond het niet nodig om de schade te vergoeden.

Toen het café dreigde weg te zakken in de bouwput die ontstaan was kwam er met de directeur van de WBU een discussie op gang wie er verantwoordelijk was voor de schade die ontstaan was aan de zijgevel van het pand. Volgens hem was die muur niet van ons maar van Hotel Pax, nou staat op de gevelsteen dat het pand waar het café in gevestigd is dat het eerste van pand van de stationsstraat dit pand was dus had ik gelukkig een helder moment en vertelde hem dat me het sterk leek dat ze een pand zonder zijgevel gebouwd hadden. Hij kon niet anders dan me gelijk geven en de zijgevel werd gestut ook binnen bij de achtergevel wat niet altijd handig was bij het biljarten. Helaas werd de bouwkundige staat alleen maar slechter door het slopen en bouwen van de naastgelegen panden en wij geen geld hadden om ons pand op te laten knappen namen mijn zus en ik de beslissing om het café te verplaatsen naar de Turfkaai waar nu café de Koning zit maar die horecavergunning was gesaneerd en dat duurde nog 2 jaar dus moesten we naar de gemeente om dat op te heffen. We zouden dit pand te koop zetten met de vermelding dat het hier en daar wat opgeknapt moest worden maar ook met de voorwaarde dat er geen café in mocht komen. De meneer van de gemeente (Roose ??) wilde niet dat het café verloren zou gaan want het was een begrip in Middelburg en misschien ook wel enigszins in Nederland dus had hij een plan bedacht.

Omdat de WBU zijn materiaal toch al op de Kousteensedijk had staan konden die de verbouwing doen, de gemeente zou 50% subsidie geven en de bank zou dan wel overstag gaan en inderdaad iedereen werkte mee en na veel gesprekken en voorbereiden ging in oktober 1998 de sloophamer in de bovenste verdieping. Alles moest met veel beleid gebeuren want de voorwaarde was dat het café zo veel mogelijk moest blijven doordraaien. Eind november, begin december stond alleen de voorgevel van de benedenverdieping nog overeind de rest was weg en de achterkant was dichtgetimmerd, buiten was er een tijdelijke dakbedekking op gelegd om de boel droog te houden iets wat niet helemaal lukte toen het ging sneeuwen en waaien. De dakbedekking bleek niet overal vast te zitten en al snel ontstonden er kleine straaltjes smeltwater die overal door het plafond naar beneden kwamen en wat resulteerde in allerlei emmers, bakjes, glazen en andere dingen waar water in opgevangen kon worden, bruin water welteverstaan. Mijn moeder was aan het werk en had intussen een regenkapje op gezet maar omdat daar de druppels afgleden ontstonden er bruine streepjes op haar witte trui. Het heeft de klanten gelukkig nooit weerhouden om te komen ondanks dat de halve vloer soms openlag of je bijna niet met elkaar kon praten vanwege timmer- en boorwerkzaamheden. Ook buiten lag de stoep vaak open want waarom zou je leidingen en kabels in één keer leggen als het ook in vijf of zes keer kan. Op een dag werd er op de voordeur geklopt en zagen we een mannelijk hoofd net in het raam van de voordeur, de man stond in de put van de graafwerkzaamheden want het raam zit op nog geen meter van de grond. Hij wilde naar binnen maar mijn zus riep dat er geen dwergen naar binnen mochten, hij kon er de humor niet van inzien, wij wel!

Ook met de architect liep het niet helemaal soepel want op een ochtend waren alle buitendeuren knalblauw geschilderd want het moest in het oog springen daar was ik het dus helemaal niet mee eens want het was tenslotte geen discotheek maar een bruine kroeg. Het moest eraf maar daar was hij niet toe bereidt want hij was de architect dus besliste hij de kleur, nou dan had hij aan mij geen goeie want hij kon dan wel de architect zijn maar wij moesten het betalen dus overschilderen die handel anders zou ik het zelf doen. Uiteindelijk ging hij na veel gemopper overstag en werden de deuren grijs. Op de dag dat het hoogste punt bereikt was werd er van ons verwacht dat we naar boven kwamen, met mijn verschrikkelijke hoogtevrees deed je me daar geen plezier mee maar ik ben wel gegaan om eenmaal boven te beslissen dat ik daar bleef want ik ging voor geen geld meer terug op die laddertjes, na veel praten hebben ze me zover gekregen dat ik tussen 2 mannen in toch weer met mijn beide voeten op de grond ben beland maar ik doe het nooit meer. In juni 1989 was de verbouwing klaar en het was geweldig mooi geworden, 2 complete huizen met berging en beneden een mooie keuken met daarachter een magazijn terwijl het café eigenlijk nauwelijks veranderd was.

Jaap en de creditcard

Een van de vroege ochtendgasten was Jaap Misset, Jaap was muzikant en liep regelmatig met zijn gitaar rond en zag in veel dingen muziek maar omdat hij geen vaste baan had en eigenlijk niet genoeg geld had om in het café te zitten en te blowen had hij een manier bedacht om aan extra geld te komen. Bij de bank en andere instanties kon je creditcards aanvragen en daar kon je dan spullen mee kopen die je weer door verkocht voor cash geld. Dat je daar uiteindelijk aan te kort kwam dat kregen we maar niet aan zijn verstand gepraat. Natuurlijk liep hij vast op een gegeven moment en waarschijnlijk is hij toen in een soort schuldsanering terecht gekomen. Hij is toen een kamer gaan verhuren om toch aan wat geld te komen voor zijn hobby’s en de gelukkige was Steve Cohen een Engelsman die hier al vele jaren woonde. Bij Jaap werd op een slecht moment longkanker geconstateerd maar hij liet zich niet uit het veld slaan en ging gewoon door met zijn leven terwijl Steve toch een oogje in het zeil hield. Op zondagavond kwam Jaap binnen en vroeg of ik even bij hem wilde komen want hij wilde wat vragen, ik liep naar hem toen en hoorde hem zwaar ademen want het ging beduidend slechter met hem. Met veel moeite vroeg kwam eruit of hij 100 euro kon lenen, het klinkt misschien hard maar daar had ik gezien zijn toestand niet zoveel zin in dus kwamen we overeen dat 20 genoeg was en hij vertrok weer op zijn vouwfietsje. De volgende dag rond een uur of vier kwam Steve vragen of we Jaap gezien hadden iets wat we helaas moesten ontkennen, hij was een hele dag nog niet thuis geweest. Waarom weet ik niet precies maar ik bood aan om de politie te bellen, zogezegd zo gedaan, de mevrouw aan de telefoon vroeg wie dit wilde weten en toen ik haar vertelde dat zijn huisgenoot ongerust over hem was vroeg ze of ik hem naar het politiebureau wilde sturen. Toen Steve na een klein uurtje terugkwam zagen we aan zijn gezicht al dat het niet goed was, Jaap was dood hij was met zijn borstkas waar zijn ernstig zieke longen in zaten op het stuur van zijn fiets gevallen. Zijn moeder wilde graag na de begrafenis nog een borreltje in het café drinken met alle familie en vrienden van Jaap en ze heeft me de 20 euro netjes teruggegeven en dat had ze van mijn niet hoeven te doen.

Happy new year!!!

Jarenlang heeft Nico voor ons het café ’s ochtends om 6 uur opengedaan maar van 1 ochtend weet ik dat hij niet zo blij was. Het geval was dat ik de dag er voor een pratende kerstboom had gekocht van ongeveer een halve meter hoogte en als je er voorbijliep dan riep hij Merry Christmas of happy new year. Hij stond op het tafeltje naast de wc-toegang daar liepen redelijk veel mensen langs en de kerstboom ging dus flink te keer. Als het café ’s avonds gesloten was dan deden we de kerstboom ook uit. Echter op een avond reageerde de kerstboom nergens meer op en bleef zijn mond houden, jammer dacht ik nog want het is nog geen kerst maar niets aan te doen. Ik heb hem ook niet meer uitgedaan want ja hij was toch kapot. De volgende ochtend kwam Nico nietsvermoedend binnen en aangezien de lichtknoppen achter de bar zaten moest je in het donker door het café heen lopen om de lichten aan te doen. De kerstboom had waarschijnlijk goed geslapen want op het moment dat Nico langs hem liep schreeuwde hij uit volle borst; HAPPY NEW YEAR. Dat hij niet ter plekke een hartstilstand heeft gekregen mag een wonder heten. Toen ik om 9 uur in het café kwam was hij nog steeds van slag en boos, volgens hem had ik het expres gedaan maar ik was me van geen kwaad bewust

Corrie Konings

Ik heb in de loop der jaren wel geleerd dat je de mensen nooit op hun uiterlijk of kleding moet beoordelen want dan kun je redelijk bedrogen uitkomen. Op een avond kwamen er een man of 5 binnen en aan hun uiterlijk (lange haren, spijkerjasjes en hoge veterschoenen) te zien hielden ze van hardrock muziek waar overigens niets mis mee is, ze bestelden flesjes bier en gingen bij een van de tafeltjes die rond het biljart stonden zitten. Na dat ze allemaal een paar biertjes genuttigd hadden kwam 1 van hun bij de bar staan en toen hij aan de beurt was vroeg hij of het mogelijk was om een verzoeknummer te draaien. De sfeer was op dat moment was wat gemoedelijk en ACDC of een andere heavy metal band zou dat redelijk verstoren maar de klant is koning dus vooruit maar waarop ik aan de jongeman vroeg welk nummer hij wilde horen. Ik viel bijna van mijn kruk toen hij de naam van de artiest en het daarbij behorende nummer vroeg, Corrie Konings met Ik krijg een heel apart gevoel vanbinnen. Blijkbaar kon het nog gekker want bij de eerste tonen van het liedje gingen de rockers achter elkaar staan en deden een polonaise rond het biljart net zolang tot dat het afgelopen was. Ze namen nog een biertje en toen ze weggingen bedankten ze voor de leuke avond. Zo zie je maar beoordeel mensen niet op hun uiterlijk.

De Pufcursus

Naast de redelijke stabiele vaste klantenkring was het ook een komen en gaan van mensen die binnenkwamen waaien en dan enkele weken tot een paar maanden met enige regelmaat binnenstapten en daarna weer uit beeld verdwenen. Zo ook deze man die vol trots vertelde dat zijn vrouw zwanger was, dit soort uitspraken waren altijd een beetje gevaarlijk in een bruine kroeg waar voornamelijk mannen kwamen want voordat je het wist werd het hele onderwerp totaal uit zijn context gerukt. Gelukkig voor de toekomstige vader viel het mee en daarom ging hij gewoon verder met zijn verhaal. Hij ging trouw iedere week mee naar de pufcursus want hij wilde zijn vrouw ondersteunen daar waar nodig dus ook hierin. Dat was natuurlijk het moment waarop de overige mannen vroegen hoe dat dan ging waarop de man in kwestie vol overgave ging staan puffen en zuchten, hilariteit alom natuurlijk. De man was blijkbaar blij dat hij een klankbord had gevonden en kwam trouw iedere week verslag doen van de nieuwe puftechnieken die hij geleerd had maar hoe dichter hij en zijn vrouw bij de bevalling kwamen hoe zenuwachtiger hij werd. Ik heb zelden iemand gezien die in een paar weken tijd van redelijke rustige man in een volkomen zenuwpees veranderde, hij kon geen seconde meer stil zitten, liep heen en weer en vergat zijn drankje op te drinken. In de week van de bevalling moesten we het zonder pufcursus doen en ook de week daarna bleef het akelig stil maar we waren natuurlijk wel nieuwsgierig wat het nou geworden was een meisje of een jongentje want echo’s die bestonden toen nog niet. Toen hij weer ten tonele verscheen bleek het een jongentje te zijn en na alle felicitaties en een rondje drank kwam natuurlijk de hamvraag: hoe was het met het puffen gegaan? Had het een beetje geholpen en was zijn vrouw blij geweest met zijn hulp? Zijn gezicht betrok en na enige aarzeling kwam het hoge woord eruit, zijn zoon was met de keizersnede geboren. Enkele mannen rolden bijna van hun stoel van het lachen en na die dag hebben we de man niet meer gezien.

De nieuwe oude jukebox

Begin jaren negentig hadden we een Wurlitzer jukebox aangeschaft maar de binnenkant was aangepast met een cd-speler iets wat regelmatig voor problemen zorgde want het geheugen werkte niet naar behoren en aangezien je 10.000, -- gulden moest neertellen voor zo’n jukebox vond ik dat het bedrijf het geheugen maar moest vernieuwen. Dat is ook gebeurd maar net buiten de garantie was het geheugen weer kapot en een reparatie kostte 900, -- gulden maar aangezien de mensen er geld in deden en vervolgens niet de muziek kregen die ze gekozen hadden hebben we het ding toch maar weer laten repareren maar na de derde keer heb ik besloten om hem niet meer aan te zetten. Het ding stond tegen de muur vlak bij de tafel en iedere keer als er iemand met zijn stoel achteruit schoof hield ik mijn adem in of hij/zij niet in de lampen van de jukebox terecht zou komen. Ik was dan ook blij toen Kees aan me vroeg of hij het ding kon kopen, we kwamen uit op een bedrag van 4000 gulden nadat ik hem verteld had dat het geheugen niet goed was maar dat was geen probleem. Ik ging de volgende dag op vakantie dus dat was mooi meegenomen. Het ding moest nog wel 3 weken blijven staan en iedere dag was ik bang dat iemand het beschadigde dus ik zei tegen Kees dat hij hem weg moest halen. Op donderdagavond kwam Kees met zijn zoon en een vrachtwagentje de stoep op rijden en ze namen eerst een pilsje, na een paar pilsjes heb ik gezegd dat ze de jukebox beter eerst in konden laden voor het geval dat, zogezegd zo gedaan en vele pilsjes verder werd het steeds duidelijker dat vader en zoon niet meer capabel waren om de jukebox naar huis te brengen dus de vrouw des huizes werd gebeld om alles en iedereen op te halen. Na de rekening van 85 gulden betaald te hebben konden ze naar huis. Kees heeft nog 1 keer tegen me gezegd dat de jukebox niet goed was maar ik had hem gewaarschuwd dus hij kon niet zeggen dat hij het niet wist. Je hebt gelijk zei hij.