(→Mooie verhalen) |
|||
| (7 tussenliggende versies door 2 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
<meta | <meta | ||
naam = "Zanzibar (2)" | naam = "Zanzibar (2)" | ||
| − | afbeelding = " | + | afbeelding = "WALCH-536_bewerkt.jpg" |
soort = "Cafe" | soort = "Cafe" | ||
straat = "Kerspel 13" | straat = "Kerspel 13" | ||
| Regel 18: | Regel 18: | ||
/> | /> | ||
Een kroegje dat tussen 1965 en 1969 was gevestigd aan Kerspel 13 in Middelburg, in een verbouwd pakhuis dat ooit hoorde bij een huis aan Gortstraat 51 (zowel huis als pakhuis werden in 1960 te koop aangeboden). De zaak werd in augustus 1965 geopend door C.L. Olthoff, in 1966 werd de zaak overgenomen door Paul Scholten. | Een kroegje dat tussen 1965 en 1969 was gevestigd aan Kerspel 13 in Middelburg, in een verbouwd pakhuis dat ooit hoorde bij een huis aan Gortstraat 51 (zowel huis als pakhuis werden in 1960 te koop aangeboden). De zaak werd in augustus 1965 geopend door C.L. Olthoff, in 1966 werd de zaak overgenomen door Paul Scholten. | ||
| − | + | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==Geschiedenis== | ==Geschiedenis== | ||
{{eigenaar | {{eigenaar | ||
| jaar=1965 | | jaar=1965 | ||
| naam=C.L. Olthoff | | naam=C.L. Olthoff | ||
| − | | tekst= In 1965 verbouwt C. Olthoff een schuur/pakhuis op Kerspel 13 tot café. Na een goed begin zakte het aantal bezoekers echter snel in wat Olthoff | + | | tekst= In 1965 verbouwt C. Olthoff een schuur/pakhuis op Kerspel 13 tot café Zanzibar. Na een goed begin zakte het aantal bezoekers echter snel in wat Olthoff doet besluiten de zaak in 1966 te verkopen. |
}} | }} | ||
| + | |||
{{eigenaar | {{eigenaar | ||
| jaar=1966 | | jaar=1966 | ||
| naam=Paul Scholten | | naam=Paul Scholten | ||
| − | | tekst= In | + | | tekst= In 1966 wordt Utrechtenaar Paul Scholten eigenaar van de Zanzibar. Onder zijn leiding werd de Zanzibar een goed lopende maar ook een enigszins beruchte zaak. Een jaar later opent hij zijn tweede zaak [[Pauls Huisje]] aan de Beddewijkstraat. Toen de directie van het Middelburgse gasthuis in 1969 besloot de verpleegsters in opleiding te verbieden de Zanzibar te bezoeken, kwam de klad een beetje in de zaak, waarna Scholten de zaak overdeed aan kunstenaar Erik Kettmann die de zaak [[Drinkhuis de Pijp]] doopt - Paul Scholten vertrekt naar [http://vlissingendronk.nl/wiki/De_Teerpot De Teerpot] in Vlissingen. |
| − | + | }} | |
| + | |||
| + | ==Foto's== | ||
| + | Meer afbeeldingen zijn te vinden op [[Zanzibar_(2)/fotos]] | ||
| + | <gallery perrow="6"> | ||
| + | Bestand:Paul_Scholten_Zanzibar_1967.jpg| Paul Scholten hangt kerstversiering aan de gevel van zijn Zanzibar aan 't Kerspel in Middelburg, december 1967. | ||
| + | Bestand:Uithangbord_Zanzibar_Kerspel.jpg| De uithangborden van Zanzibar en Amstel Bier aan het Kerspel in Middelburg, in 1967. | ||
| + | Bestand:Eric_Kettmann.jpg| Eric Kettmann | ||
| + | </gallery> | ||
| + | |||
| + | ==Geschiedenis== | ||
| + | |||
==Naamgeving== | ==Naamgeving== | ||
==Mooie verhalen== | ==Mooie verhalen== | ||
| Regel 42: | Regel 48: | ||
Zanzibar kwam regelmatig in opspraak. Nog voor de opening tekenden bewoners van de Zusterstraat al protest aan tegen de komst van de zaak, omdat er naar hun zeggen voordien al veel overlast was van bezoekers van [[Alassio]], bijvoorbeeld tijdens het feest ter ere van de verloving van Prinses Beatrix. Een kwestie rondom een kroegverbod voor Middelburgse verpleegster trok zelfs de aandacht van de landelijke pers (onder andere het Algemeen Dagblad schreef daar over). De directie van het Gasthuis van Middelburg vond het niet gepast dat de minderjarige verpleegsters in opleiding zaken als Zanzibar (en Michieltje in Vlissingen) bezochten. Sommige leerlingen waren het daar niet mee eens, omdat ze naar eigen zeggen van hun ouders wel naar deze cafés mochten. Zie de krantenknipsels uit de PZC. In 1969 vertrok eigenaar Paul Scholten naar Vlissingen en werd de zaak overgenomen door kunstenaar Erik Kettman, die de zaak 'Drinkhuis de Pijp' noemde. Het is nog niet duidelijk of in die zaak ook alcolhol verkocht werd. Zie de krantenknipsels. | Zanzibar kwam regelmatig in opspraak. Nog voor de opening tekenden bewoners van de Zusterstraat al protest aan tegen de komst van de zaak, omdat er naar hun zeggen voordien al veel overlast was van bezoekers van [[Alassio]], bijvoorbeeld tijdens het feest ter ere van de verloving van Prinses Beatrix. Een kwestie rondom een kroegverbod voor Middelburgse verpleegster trok zelfs de aandacht van de landelijke pers (onder andere het Algemeen Dagblad schreef daar over). De directie van het Gasthuis van Middelburg vond het niet gepast dat de minderjarige verpleegsters in opleiding zaken als Zanzibar (en Michieltje in Vlissingen) bezochten. Sommige leerlingen waren het daar niet mee eens, omdat ze naar eigen zeggen van hun ouders wel naar deze cafés mochten. Zie de krantenknipsels uit de PZC. In 1969 vertrok eigenaar Paul Scholten naar Vlissingen en werd de zaak overgenomen door kunstenaar Erik Kettman, die de zaak 'Drinkhuis de Pijp' noemde. Het is nog niet duidelijk of in die zaak ook alcolhol verkocht werd. Zie de krantenknipsels. | ||
| + | |||
| + | * Jan Koole vertelt: "Ja, ook ik was er vaste klant. Paul Scholten had een partner die als ik het goed heb Max Tisserand heette. Hij was fotograaf. De mannen droegen achter de bar altijd een bolhoed. Het was een superkroeg en ik zat er dan ook vrijwel elke avond. Er waren wel eens avonden (meestal in het weekend) dat Piet van Marion de kroeg binnenkwam met behoorlijk gevulde zakken. Piet kon nogal luidruchtig zijn en kon de sfeer behoorlijk beïnvloeden! Weet dat Paul nog eens een soort zeppelin heeft opgelaten boven het Kerspel met daarop de tekst: "Zanzibar, moeilijk te vinden." Paul was zeer goed gebekt, die lulde je echt niet onder tafel, met zijn brede "smile". Heb daar heel veel gelachen en ja, Ruben Oreel ben ik daar zeer regelmatig tegengekomen." | ||
| + | |||
| + | * Kees Wesdorp schrijft: "De zaak werd overgenomen door Paul Scholten en Max Tosserham, beiden Utrechters. Op een middag toen Max achter de bar stond kwam 'de Rus' binnen en riep terwijl hij om de bar heen rende tegen Max "Jie ei me wuuf genaait!" Waarop Max over het eind van de bar sprong en de deur uit vloog. Tussen Max en Paul boterde het ook al een tijdje niet zo geweldig. Dus max greep de gelegenheid te baat om na ook een royale greep in de kassa te hebben gedaan een discotheek in Estapona te gaan beginnen.De latere verzoening tussen Max en Paul luidde het einde van de Zanzibar in. Paul ging Max opzoeken in Spanje en huurde daar impersant een huisje.Het enige wat de jongens van achter de bar op den duur nog meekregen van Paul waren telegrammen met "stuur geld" Dat vond diegene die normaliter de omzet naar de bank bracht geen goed idee en in plaats daarvan bestelde deze dus elke keer een taxi en ging s'nachts na sluitingstijd richting La Cave in Vlissingen om daar keurig in het pak gestoken lekker duur te zitten doen. Omdat er niks meer betaald werd wilde Vlieger& Verdonk geen bier meer leveren, en dat was dus einde verhaal. Hoe Erik Ketman en Ming de chinees aan de sleutel gekomen zijn weet ik niet zo precies. Wel dat de gemeente er achter kwam dat ze geen enkele vorm van horeca vergunning hadden.Toen zijn ze er maar mee gestopt.Tot ons allen verbijstering heeft 'Tante Franske' het toen als woonhuis verkocht. Zomaar." | ||
| + | |||
| + | ===Over Ome Frans en tante Franske=== | ||
| + | Van alle oud-eigenaars van De Vriendschap weten we van Frans en Fransisca Spel, die tussen 1964 en 1972 in de zaak zaten, misschien wel het minste. Des te mooier om dit ingezonden verhaal van Kees Wesdorp te lezen. | ||
| + | |||
| + | Over Ome Frans en tante Franske. - koetsiersglaasje - Solex - Pension Franciska- Zanzibar | ||
| + | |||
| + | Ome Frans was telg uit een Rotterdamse schippersfamilie. Omdat het familieschip in de oorlogsjaren tijdens een bombardement op de Bovenrijn definitief verloren was gegaan, is Frans toen aan de Rotterdamse Maashaven een café begonnen, alwaar hij sterk onder de indruk kwam van de charmes van Franske - een dame van lichte zeden - oorspronkelijk afkomstig van een gehucht uit de buurt van Eindhoven die aldaar op Katendrecht haar metier uitoefende. | ||
| + | |||
| + | Frans wist zijn nieuwe geliefde over te halen uit 'het leven' te stappen, en verruilde zijn havencafé voor de anonimiteit van Café de Vriendschap te Middelburg. Ook een riant onderkomen in de Gortstraat ( het latere Pension Francisca) completeerde de frisse start, en hoop op de toekomst. | ||
| + | Doordat die toekomst met Francisca voor Ome Frans steeds minder op rolletjes liep zocht hij steeds meer troost bij zijn koetsiersglaasje dat een prominente plaats had naast de jeneverfles. Quote Ome Frans: "Eens een hoer. Altijd een hoer!" Op het moment dat hij het met Franske helemaal had gehad, heeft ie het roer radicaal omgegooid. En, om na De Vriendschap verkocht te hebben, zijn laatste dagen als geheelonthouder te slijten achter de bar van de Jachtclub in Veere. | ||
| + | |||
| + | Franske heeft nog jarenlang haar pension uitgebaat in de Gortstraat. Ook was zij de huisbazin van de Zanzibar ('Moeilijk te vinden') aan Het Kerspel, dat met het huis aan Gortstraat één perceel vormde. Nadat de oorspronkelijke opzet van die instelling - een stiekeme rendezvous bar voor vreemdgaande welgestelden - geen overdadig succes bleek, werd de boel verhuurd aan het illuster Utrechtse duo Paul Scholten en Max Tosseram die de deftige clubfauteuils en salontafels er uitgooiden en een platenspeler met voor die tijd veel vermogen achter de bar installeerden. | ||
| + | |||
| + | Bron: ‘Ome’ Frans Spel (Vriendschap) Kees Wesdorp (Oud werknemer Zanzibar). Over ‘Paul’s Huisje’ in de Beddewijkstraat en de Zanzibar is ook veel boeiends uit een kleurrijke periode van de Middelburgse horeca geschiedenis te verhalen. Misschien een andere keer. | ||
| + | |||
==Bijzonderheden== | ==Bijzonderheden== | ||
| − | * Paul Scholten - die later ook nog | + | * Paul Scholten - die later ook nog [[Pauls Huisje]] aan de Beddewijkstraat begon - was ook nog eens het gesprek van de dag toen hij een geldloper van zijn geld afhielp; een kwartier later zat hij al weer in de kroeg. |
* Bert Gerestein herinnert zich: Jan Bakker (van café [[De Schuur]]) kieperde ooit een volle pan erwtensoep in de brandende potkachel en maaide vervolgens alle bierglazen van de tap af. De volgende dag kwam 'ie de schade betalen. | * Bert Gerestein herinnert zich: Jan Bakker (van café [[De Schuur]]) kieperde ooit een volle pan erwtensoep in de brandende potkachel en maaide vervolgens alle bierglazen van de tap af. De volgende dag kwam 'ie de schade betalen. | ||
* Wijlen Corry Heesakkers, ook wel 'vliegtuugje" genoemd in de Zanzibartijd, vanwege haar nogal opvallend getekende wenkbrauwen, had een relatie met Paulus Scholten. Ze kwam uit Eindhoven en was vaak te vinden in Zanzibar. | * Wijlen Corry Heesakkers, ook wel 'vliegtuugje" genoemd in de Zanzibartijd, vanwege haar nogal opvallend getekende wenkbrauwen, had een relatie met Paulus Scholten. Ze kwam uit Eindhoven en was vaak te vinden in Zanzibar. | ||
Huidige versie van 31 jul 2021 om 10:52
Een kroegje dat tussen 1965 en 1969 was gevestigd aan Kerspel 13 in Middelburg, in een verbouwd pakhuis dat ooit hoorde bij een huis aan Gortstraat 51 (zowel huis als pakhuis werden in 1960 te koop aangeboden). De zaak werd in augustus 1965 geopend door C.L. Olthoff, in 1966 werd de zaak overgenomen door Paul Scholten.
Inhoud
Geschiedenis
| 1965
|
C.L. Olthoff In 1965 verbouwt C. Olthoff een schuur/pakhuis op Kerspel 13 tot café Zanzibar. Na een goed begin zakte het aantal bezoekers echter snel in wat Olthoff doet besluiten de zaak in 1966 te verkopen. |
| 1966
|
Paul Scholten In 1966 wordt Utrechtenaar Paul Scholten eigenaar van de Zanzibar. Onder zijn leiding werd de Zanzibar een goed lopende maar ook een enigszins beruchte zaak. Een jaar later opent hij zijn tweede zaak Pauls Huisje aan de Beddewijkstraat. Toen de directie van het Middelburgse gasthuis in 1969 besloot de verpleegsters in opleiding te verbieden de Zanzibar te bezoeken, kwam de klad een beetje in de zaak, waarna Scholten de zaak overdeed aan kunstenaar Erik Kettmann die de zaak Drinkhuis de Pijp doopt - Paul Scholten vertrekt naar De Teerpot in Vlissingen. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Zanzibar_(2)/fotos
Paul Scholten hangt kerstversiering aan de gevel van zijn Zanzibar aan 't Kerspel in Middelburg, december 1967.
De uithangborden van Zanzibar en Amstel Bier aan het Kerspel in Middelburg, in 1967.
Eric Kettmann
Geschiedenis
Naamgeving
Mooie verhalen
In opspraak
Uit een artikel in de PZC over de opening: "De exploitant zelf heeft in het interieur zijn fantasie laten botvieren. Met durf naast elkaar geplaatste kleuren van steen, hout en ander materiaal vormen tezamen een smaakvol geheel. Rond de gezellige bar staan 18 krukken. Verder zijn er in de zaak enkele zitjes rondom biertonnetjes geplaatst. Fraaie lampen accentueren de intieme sfeer." Iemand vertelde: "Vanuit Palladium-bar, achter de oude Alassio, kon je zo de Zanzibar inlopen. Er was op zondagmiddag goede soep en er werd nogal eens een blowtje gerookt."
Zanzibar kwam regelmatig in opspraak. Nog voor de opening tekenden bewoners van de Zusterstraat al protest aan tegen de komst van de zaak, omdat er naar hun zeggen voordien al veel overlast was van bezoekers van Alassio, bijvoorbeeld tijdens het feest ter ere van de verloving van Prinses Beatrix. Een kwestie rondom een kroegverbod voor Middelburgse verpleegster trok zelfs de aandacht van de landelijke pers (onder andere het Algemeen Dagblad schreef daar over). De directie van het Gasthuis van Middelburg vond het niet gepast dat de minderjarige verpleegsters in opleiding zaken als Zanzibar (en Michieltje in Vlissingen) bezochten. Sommige leerlingen waren het daar niet mee eens, omdat ze naar eigen zeggen van hun ouders wel naar deze cafés mochten. Zie de krantenknipsels uit de PZC. In 1969 vertrok eigenaar Paul Scholten naar Vlissingen en werd de zaak overgenomen door kunstenaar Erik Kettman, die de zaak 'Drinkhuis de Pijp' noemde. Het is nog niet duidelijk of in die zaak ook alcolhol verkocht werd. Zie de krantenknipsels.
- Jan Koole vertelt: "Ja, ook ik was er vaste klant. Paul Scholten had een partner die als ik het goed heb Max Tisserand heette. Hij was fotograaf. De mannen droegen achter de bar altijd een bolhoed. Het was een superkroeg en ik zat er dan ook vrijwel elke avond. Er waren wel eens avonden (meestal in het weekend) dat Piet van Marion de kroeg binnenkwam met behoorlijk gevulde zakken. Piet kon nogal luidruchtig zijn en kon de sfeer behoorlijk beïnvloeden! Weet dat Paul nog eens een soort zeppelin heeft opgelaten boven het Kerspel met daarop de tekst: "Zanzibar, moeilijk te vinden." Paul was zeer goed gebekt, die lulde je echt niet onder tafel, met zijn brede "smile". Heb daar heel veel gelachen en ja, Ruben Oreel ben ik daar zeer regelmatig tegengekomen."
- Kees Wesdorp schrijft: "De zaak werd overgenomen door Paul Scholten en Max Tosserham, beiden Utrechters. Op een middag toen Max achter de bar stond kwam 'de Rus' binnen en riep terwijl hij om de bar heen rende tegen Max "Jie ei me wuuf genaait!" Waarop Max over het eind van de bar sprong en de deur uit vloog. Tussen Max en Paul boterde het ook al een tijdje niet zo geweldig. Dus max greep de gelegenheid te baat om na ook een royale greep in de kassa te hebben gedaan een discotheek in Estapona te gaan beginnen.De latere verzoening tussen Max en Paul luidde het einde van de Zanzibar in. Paul ging Max opzoeken in Spanje en huurde daar impersant een huisje.Het enige wat de jongens van achter de bar op den duur nog meekregen van Paul waren telegrammen met "stuur geld" Dat vond diegene die normaliter de omzet naar de bank bracht geen goed idee en in plaats daarvan bestelde deze dus elke keer een taxi en ging s'nachts na sluitingstijd richting La Cave in Vlissingen om daar keurig in het pak gestoken lekker duur te zitten doen. Omdat er niks meer betaald werd wilde Vlieger& Verdonk geen bier meer leveren, en dat was dus einde verhaal. Hoe Erik Ketman en Ming de chinees aan de sleutel gekomen zijn weet ik niet zo precies. Wel dat de gemeente er achter kwam dat ze geen enkele vorm van horeca vergunning hadden.Toen zijn ze er maar mee gestopt.Tot ons allen verbijstering heeft 'Tante Franske' het toen als woonhuis verkocht. Zomaar."
Over Ome Frans en tante Franske
Van alle oud-eigenaars van De Vriendschap weten we van Frans en Fransisca Spel, die tussen 1964 en 1972 in de zaak zaten, misschien wel het minste. Des te mooier om dit ingezonden verhaal van Kees Wesdorp te lezen.
Over Ome Frans en tante Franske. - koetsiersglaasje - Solex - Pension Franciska- Zanzibar
Ome Frans was telg uit een Rotterdamse schippersfamilie. Omdat het familieschip in de oorlogsjaren tijdens een bombardement op de Bovenrijn definitief verloren was gegaan, is Frans toen aan de Rotterdamse Maashaven een café begonnen, alwaar hij sterk onder de indruk kwam van de charmes van Franske - een dame van lichte zeden - oorspronkelijk afkomstig van een gehucht uit de buurt van Eindhoven die aldaar op Katendrecht haar metier uitoefende.
Frans wist zijn nieuwe geliefde over te halen uit 'het leven' te stappen, en verruilde zijn havencafé voor de anonimiteit van Café de Vriendschap te Middelburg. Ook een riant onderkomen in de Gortstraat ( het latere Pension Francisca) completeerde de frisse start, en hoop op de toekomst. Doordat die toekomst met Francisca voor Ome Frans steeds minder op rolletjes liep zocht hij steeds meer troost bij zijn koetsiersglaasje dat een prominente plaats had naast de jeneverfles. Quote Ome Frans: "Eens een hoer. Altijd een hoer!" Op het moment dat hij het met Franske helemaal had gehad, heeft ie het roer radicaal omgegooid. En, om na De Vriendschap verkocht te hebben, zijn laatste dagen als geheelonthouder te slijten achter de bar van de Jachtclub in Veere.
Franske heeft nog jarenlang haar pension uitgebaat in de Gortstraat. Ook was zij de huisbazin van de Zanzibar ('Moeilijk te vinden') aan Het Kerspel, dat met het huis aan Gortstraat één perceel vormde. Nadat de oorspronkelijke opzet van die instelling - een stiekeme rendezvous bar voor vreemdgaande welgestelden - geen overdadig succes bleek, werd de boel verhuurd aan het illuster Utrechtse duo Paul Scholten en Max Tosseram die de deftige clubfauteuils en salontafels er uitgooiden en een platenspeler met voor die tijd veel vermogen achter de bar installeerden.
Bron: ‘Ome’ Frans Spel (Vriendschap) Kees Wesdorp (Oud werknemer Zanzibar). Over ‘Paul’s Huisje’ in de Beddewijkstraat en de Zanzibar is ook veel boeiends uit een kleurrijke periode van de Middelburgse horeca geschiedenis te verhalen. Misschien een andere keer.
Bijzonderheden
- Paul Scholten - die later ook nog Pauls Huisje aan de Beddewijkstraat begon - was ook nog eens het gesprek van de dag toen hij een geldloper van zijn geld afhielp; een kwartier later zat hij al weer in de kroeg.
- Bert Gerestein herinnert zich: Jan Bakker (van café De Schuur) kieperde ooit een volle pan erwtensoep in de brandende potkachel en maaide vervolgens alle bierglazen van de tap af. De volgende dag kwam 'ie de schade betalen.
- Wijlen Corry Heesakkers, ook wel 'vliegtuugje" genoemd in de Zanzibartijd, vanwege haar nogal opvallend getekende wenkbrauwen, had een relatie met Paulus Scholten. Ze kwam uit Eindhoven en was vaak te vinden in Zanzibar.
- Uit het derde krantenknipsel blijkt dat Scholten later ook nog een alcoholvrije bar begon in de Beddewijkstraat: "Paul's huisje'. Die zaak was bekleed met juten zakken en richtte zich vooral op de jeugd. Het lijkt er op dat in die zaak geen alcohol werd geschonken.
Bronnen
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
- Krantenknipsel Algemeen Dagblad: collectie Bart Koster
- Foto's: collectie Ruben Oreel, Collectie TK en collectie Jan Simonse