Middelburg Dronk

Huidige versie van 23 okt 2023 om 11:23

Een cafetaria dat tussen 1956 en 1969 was gelegen aan de Markt 21 te Middelburg. De zaak was een opvolger van de lunchroom Van Ham en een voorloper van Conny's.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Delta/fotos.

• 

  Jaap de Looff de Looff met zijn vrouw achter de bar, in 1967

• 

  Cafetaria Espressobar De Delta naast De Huifkar, omstreeks 1964

• 

  Suikerzakje Delta

• 

  De familie Mulder aan de maaltijd in Delta, 13 mei 1969

Naamgeving

Bijzonderheden

• Mevrouw A. Doornberg-Fleurbaay was eerder, als A. Hoogesteeger-Fleurbaay, eigenaresse van De Huifkar.
• Jaap de Looff's broer Jan zat in de Graaf van Buren in Kortgene.

Mooie verhalen

Herinneringen van dochter Elly de Looff

In oktober 2023 stuurde de dochter van Jaap en zijn vrouw, Elly, vijf foto's van de Delta. Ze schreef:

"Tussen mijn oude foto’s vond ik een serie die gemaakt is in 1967 door Piet Luyendijk (fotojournalist) van Cafetaria ‘de Delta’ aan de markt in Middelburg. De foto’s zijn gemaakt naar aanleiding van een grote renovatie van de zaak. Daar was mijn vader, Jaap de Looff sr., apetrots op natuurlijk. Reden om samen met mijn moeder en de medewerkers op de kiek te gaan.

De namen van de dames serveersters weet ik niet meer, maar misschien herkennen zij zichzelf (als ze er nog zijn, is ook al ruim 50 jaar geleden) of worden ze herkend. De lange tafels waren vooral bestemd voor ‘de bussen’, reisgezelschappen, vaak voornamelijk Belgen, die een dagje Middelburg deden. Ook kwamen er donderdags vaak marktkooplui eten en voor de jeugd was er een vorm van vertier in de vorm van de jukebox.

Er was een kringetje vaste klanten die vooral kwamen voor de gezelligheid, maar ook voor schotels zoals de goulash-rijst-doperwten, halve haan- kip-appelmoes, de onvolprezen appeltaart van mijn moeder (niet aan te slepen) of de echte winterkost: erwtensoep met spek en rookworst en de stamppotten.

De deur aan de rechterkant gaf toegang tot de toiletten, die regelmatig verstopt zaten met een overstroming als gevolg en de deur rechts ging naar de keuken en het achterplaatsje waar de kratten etc. stonden opgeslagen. Het pand is er nog steeds, na enkele malen van naam en eigenaar te zijn veranderd 🙂"

Update 23 oktober 2023

Een mooi vervolg op het berichtje van gisteren, met de foto's van cafetaria Delta op de Markt, in 1967.

Elly de Looff vond nog twee foto's. Die zijn iets ouder. Ze schrijft:

"Dit is nog van vóór de renovatie. Dus waarschijnlijk begin jaren 60 ergens. De muren waren beschilderd met 'Breugheliaanse' taferelen. Dat scheen gedaan gedaan te zijn door een bekende kunstenaar, maar ik weet er geen naam van. Hier maakt mijn moeder de muur schoon. Omdat er in die tijd nog stevig werd gerookt, was dat af en toe nodig zoals je ziet. Ook werd er nog verwarmd met een gewone gashaard. dus moest er vaak schoon water aan te pas komen. Het was niet voor z'n tijd dat de boel werd opgeknapt."

Iemand enig idee wie de kunstenaar was? Mogelijk werd het geschilder in de periode van mevrouw Fleurbaay?

In een reactie ging Elly ook nog in op het interieur. Ze zegt: "best 'modern' voor die tijd. Mijn vader was voor zover ik weet trouwens de eerste die een échte espressomachine had. Een enorm geval met veel chroom en neon kleuren en dat melk verwarmde met hete stoom. Klonk alsof je naast een locomotief stond, met veel gesis en stoomwolken. 🙂 Vandaar ook de naam : espressobar. Was geen succes. De klanten wilden gewoon koffie

• 

  Jaap de Looff de Looff met zijn vrouw achter de bar, in 1967

• 

  Jaap en zijn vrouw met drie medewerkers van de bediening, waaronder Roos van Belzen. Zij trouwde later met Leo Peute. Samen met hem bestierde ze in de jaren 80 café De Geere en De Kreukel.

• 

  Het Interieur van de Delta op de Markt in Middelburg

• 

  De bar en het meubilair van de Delta

• 

  De voordeur van de Delta

• 

  Schoonmaken, vóór de renovatie

• 

  mevrouw de Looff poetst achter de bar

Ome Jaap

In mijn kinderjaren – we woonden toen boven Juliana – kwam het soms voor, hoewel weinig, dat mijn moeder niet thuis was als ik uit school kwam. Ik had nog geen sleutel, maar geen man overboord, ik stak gewoon de Markt over en ging buurten bij ome Jaap in De Delta. Hij ontving me altijd vriendelijk en gastvrij als hij was, zette hij me aan zo’n typisch jaren 60 formica tafeltje met een glas limonade. Wanneer ik bevestigend had geantwoord op de vraag of ik honger had, werd het kinderparadijs even later vervolmaakt met een bord frites vergezeld van twee knakworsten – ome Jaap kon begrijpelijkerwijs vanaf die tijd nooit meer stuk. In de keuken van De Delta bevond zich het heilige der heiligen, een glazen ruimte die hij het kantoor noemde en waar hij weleens een hazenslaapje deed – de zaak was ruim beklant en dat vergde veel elbow grease van een kok. Jaap de Looff was een vriend van mijn vader en handbal was in eerste aanleg de factor die hen bond – ze zijn allebei voorzitter van E.M.M. geweest en sport was voor hen als het ware een monocultuur. Jaap had ook een rijk palmares in de atletiek, hij werd op zijn 40ste zelfs nog Zeeuws kampioen polsstokhoogspringen. Hij kon praten als Brugman, was bijna niet uit zijn evenwicht te brengen en dat was, gepaard aan de overredingskracht van een Leopard tank, een gave waar menigeen geen antwoord op had. Toen wij van de Markt naar de Haymanstraat verhuisden, kruisten onze paden zich op een andere manier – ome Jaap woonde om de hoek in de Bernardus Smytegeltstraat en ik kwam er vaak thuis omdat ik bevriend was geraakt met zoon Adrie. Toen ome Jaap De Delta van de hand deed en hotel De Zeemeermin in Zoutelande begon, verhuisde ik als het ware mee, vooral wanneer de zaak wegens vakantie gesloten was. Hij had de gewoonte om met zijn vrouw vakantie te nemen in de herfst en Adrie fungeerde dan als een soort antikraker avant la lettre. Aangezien Adrie net zo gastvrij als zijn vader was, vierde ik daar, op de Puch naar de kust gesneld, zo nu en dan een uitputtend feestje – een ieder had zijn eigen kamer, alwaar met enige mazzel damesbezoek. Eenmaal de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, kon ome Jaap maar moeilijk stilzitten. Als eminence grise bleef hij E.M.M. met raad en daad terzijde staan en hij had tot op hoge leeftijd zijn winkeltje in verpleeg- en rusthuis Der Boede in Koudekerke. Ik denk nog weleens met een licht gevoel van weemoed aan ome Jaap en natuurlijk aan die knakworsten die nooit lekkerder smaakten dan in De Delta – toen mijn wereld nog op een zakdoek paste.

Externe links

Bronnen

• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Foto's: Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek, collectie Hermen Mulder, collectie Elly de Looff