Middelburg Dronk

Delta
Regel 42: Regel 42:
 
===Ome Jaap===
 
===Ome Jaap===
 
In mijn kinderjaren – we woonden toen boven [[Juliana]] – kwam het soms voor, hoewel weinig, dat mijn moeder niet thuis was als ik uit school kwam. Ik had nog geen sleutel, maar geen man overboord, ik stak gewoon de Markt over en ging buurten bij ome Jaap in De Delta. Hij ontving me altijd vriendelijk en gastvrij als hij was, zette hij me aan zo’n typisch jaren 60 formica tafeltje met een glas limonade. Wanneer ik bevestigend had geantwoord op de vraag of ik honger had, werd het kinderparadijs even later vervolmaakt met een bord frites vergezeld van twee knakworsten – ome Jaap kon begrijpelijkerwijs vanaf die tijd nooit meer stuk. In de keuken van De Delta bevond zich het heilige der heiligen, een glazen ruimte die hij het kantoor noemde en waar hij weleens een hazenslaapje deed – de zaak was ruim beklant en dat vergde veel ''elbow grease'' van een kok. Jaap de Looff was een vriend van mijn vader en handbal was in eerste aanleg de factor die hen bond – ze zijn allebei voorzitter van E.M.M. geweest en sport was voor hen als het ware een monocultuur. Jaap had ook een rijk palmares in de atletiek, hij werd op zijn 40ste zelfs nog Zeeuws kampioen polsstokhoogspringen. Hij kon praten als Brugman, was bijna niet uit zijn evenwicht te brengen en dat was, gepaard aan de overredingskracht van een ''Leopard'' tank, een gave waar menigeen geen antwoord op had. Toen wij van de Markt naar de Haymanstraat verhuisden, kruisten onze paden zich op een andere manier – ome Jaap woonde om de hoek in de Bernardus Smytegeltstraat en ik kwam er vaak thuis omdat ik bevriend was geraakt met zoon Adrie. Toen ome Jaap De Delta van de hand deed en hotel De Zeemeermin in Zoutelande begon, verhuisde ik als het ware mee, vooral wanneer de zaak wegens vakantie gesloten was. Hij had de gewoonte om met zijn vrouw vakantie te nemen in de herfst en Adrie fungeerde dan als een soort antikraker ''avant la lettre''. Aangezien Adrie net zo gastvrij als zijn vader was, vierde ik daar, op de ''Puch'' naar de kust gesneld, zo nu en dan een uitputtend feestje – een ieder had zijn eigen kamer, alwaar met enige mazzel damesbezoek. Eenmaal de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, kon ome Jaap maar moeilijk stilzitten. Als ''eminence grise'' bleef hij E.M.M. met raad en daad terzijde staan en hij had tot op hoge leeftijd zijn winkeltje in verpleeg- en rusthuis Der Boede in Koudekerke. Ik denk nog weleens met een licht gevoel van weemoed aan ome Jaap en natuurlijk aan die knakworsten die nooit lekkerder smaakten dan in De Delta – toen mijn wereld nog op een zakdoek paste.
 
In mijn kinderjaren – we woonden toen boven [[Juliana]] – kwam het soms voor, hoewel weinig, dat mijn moeder niet thuis was als ik uit school kwam. Ik had nog geen sleutel, maar geen man overboord, ik stak gewoon de Markt over en ging buurten bij ome Jaap in De Delta. Hij ontving me altijd vriendelijk en gastvrij als hij was, zette hij me aan zo’n typisch jaren 60 formica tafeltje met een glas limonade. Wanneer ik bevestigend had geantwoord op de vraag of ik honger had, werd het kinderparadijs even later vervolmaakt met een bord frites vergezeld van twee knakworsten – ome Jaap kon begrijpelijkerwijs vanaf die tijd nooit meer stuk. In de keuken van De Delta bevond zich het heilige der heiligen, een glazen ruimte die hij het kantoor noemde en waar hij weleens een hazenslaapje deed – de zaak was ruim beklant en dat vergde veel ''elbow grease'' van een kok. Jaap de Looff was een vriend van mijn vader en handbal was in eerste aanleg de factor die hen bond – ze zijn allebei voorzitter van E.M.M. geweest en sport was voor hen als het ware een monocultuur. Jaap had ook een rijk palmares in de atletiek, hij werd op zijn 40ste zelfs nog Zeeuws kampioen polsstokhoogspringen. Hij kon praten als Brugman, was bijna niet uit zijn evenwicht te brengen en dat was, gepaard aan de overredingskracht van een ''Leopard'' tank, een gave waar menigeen geen antwoord op had. Toen wij van de Markt naar de Haymanstraat verhuisden, kruisten onze paden zich op een andere manier – ome Jaap woonde om de hoek in de Bernardus Smytegeltstraat en ik kwam er vaak thuis omdat ik bevriend was geraakt met zoon Adrie. Toen ome Jaap De Delta van de hand deed en hotel De Zeemeermin in Zoutelande begon, verhuisde ik als het ware mee, vooral wanneer de zaak wegens vakantie gesloten was. Hij had de gewoonte om met zijn vrouw vakantie te nemen in de herfst en Adrie fungeerde dan als een soort antikraker ''avant la lettre''. Aangezien Adrie net zo gastvrij als zijn vader was, vierde ik daar, op de ''Puch'' naar de kust gesneld, zo nu en dan een uitputtend feestje – een ieder had zijn eigen kamer, alwaar met enige mazzel damesbezoek. Eenmaal de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, kon ome Jaap maar moeilijk stilzitten. Als ''eminence grise'' bleef hij E.M.M. met raad en daad terzijde staan en hij had tot op hoge leeftijd zijn winkeltje in verpleeg- en rusthuis Der Boede in Koudekerke. Ik denk nog weleens met een licht gevoel van weemoed aan ome Jaap en natuurlijk aan die knakworsten die nooit lekkerder smaakten dan in De Delta – toen mijn wereld nog op een zakdoek paste.
−
 
−
===Chris van Wezel===
 
−
Soms, wanneer we als kwajongens zijn achternaam van het echoprincipe voorzagen – in de tijd dat hij doelrechter was bij handbalvereniging E.M.M. – schalde er “Chris van Wezel…ezel…ezel” door de sporthal aan de Nassaulaan. Dat moet midden jaren 60 zijn geweest, toen hij op de drempel stond van zijn ''ten minutes of fame''. Nadat Chris wegens een pekelzonde enige weken op staatskosten had gerecreëerd, vatte hij zijn oude beroep van kelner weer op. Hij heeft in die periode in zaken gewerkt als [[Wöhler]], [[De Eendracht]] en Britannia in Vlissingen. In 1968 werkte hij in De Delta en een artikel in de PZC van 17 september van dat jaar (staat bij Delta/fotos) getuigt van zijn optreden in de tv-show ''Zo maar een zomeravond'' van de Vara.
 
−
Na zijn kelnerstijd – waar hij zeer smeuïg over kon vertellen, zoals over omaatje [[Wöhler]], die hem danig lustte en daarvoor een aparte drankrekening had bij drankenhandel De Vlieger & Verdonk – gooide Chris het roer volledig om en werd hij ''garderobier''  (een mooi woord voor schoonmaker) in zwembad ''Poelendaele''. Hij trad veelvuldig in gesprek met het water, volgde de benodigde cursussen en vervolgde zijn carrière in het zwembad als badmeester – in die periode waren we nog een tijdje collega’s, toen ik er vakantiewerk deed. Chris, nooit vies van een glaasje fris, is nog weleens tijdelijk teruggezet in zijn oude functie van ''garderobier'' wegens herhaaldelijke werkonderbreking. Ze waren hem zo af en toe – meestal op een maandag – kwijt en vonden hem tenslotte toevallig in een bezemkast waar hij zijn roes lag uit te slapen in een strandstoel.
 
−
Het ging een stuk beter met Chris toen hij heftig kennis aan een dame kreeg en samen ging wonen in de Nieuwe Buurt. Hij was zo verliefd, dat hij zich een keer door vrienden als verjaardagscadeau – hij had hiertoe plaatsgenomen in een kartonnen doos van een koelkast – voor haar huisdeur had laten neerzetten. In die gouden jaren trad hij, ''battle dressed'', soms op als zanger – er bestaat een mooie foto van zo’n optreden in Kanaalzicht/fotos bij [[Kanaalzicht]]. Toen er een eind aan de relatie kwam, ging het steeds meer bergafwaarts met Chris, hij dronk frequent alsof elk glas zijn laatste zou kunnen zijn en hield er zo een tempo op na waar menig morsige kroegtijger jaloers op zou kunnen zijn. Het helse tempo dat hij er op na hield resulteerde onafwendbaar in een acute ziekenhuisopname. Na het ontgiftingsproces ging hij revalideren in het Gasthuis, waar hij later als enthousiaste vrijwilliger nog allerlei activiteiten voor de bewoners organiseerde. Het was weer een beetje de oude Chris, maar hij wist, zoals hij het weleens formuleerde, dat hij op geleende tijd leefde – hij overleed enige jaren geleden.
 
 
==Externe links==
 
==Externe links==
 
==Bronnen==
 
==Bronnen==
 
* Krantenknipsels:  [http://zoeken.krantenbankzeeland.nl Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek]
 
* Krantenknipsels:  [http://zoeken.krantenbankzeeland.nl Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek]
 
* Foto's: [http://beeldbank.zeeuwsebibliotheek.nl Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek], collectie Hermen Mulder
 
* Foto's: [http://beeldbank.zeeuwsebibliotheek.nl Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek], collectie Hermen Mulder

Versie van 28 feb 2015 om 16:12

 

Delta

Markt 21
Middelburg

Eten
Cafetaria

Middelburg
Markt

Van Ham
Conny's

 

Een cafetaria dat tussen 1956 en 1969 was gelegen aan de Markt 21 te Middelburg. De zaak was een opvolger van de lunchroom Van Ham en een voorloper van Conny's.

Geschiedenis

1956
 A. Doornberg-Fleurbaay

Op 4 april 1956 opent mevrouw A. Doornberg-Fleurbaay cafetaria De Delta aan de Markt 21 te Middelburg. Zij wordt in 1961 opgevolgd door Jaap de Looff, die op zijn beurt in 1969 naar Zoutelande vertrekt waar hij hotel De Zeemeermin opent - J. Goossen opent in dat jaar het restaurantje Conny's in het pand.

1961
 J. de Looff

Op 4 april 1956 opent mevrouw A. Doornberg-Fleurbaay cafetaria De Delta aan de Markt 21 te Middelburg. Zij wordt in 1961 opgevolgd door Jaap de Looff, die op zijn beurt in 1969 naar Zoutelande vertrekt waar hij hotel De Zeemeermin opent - J. Goossen opent in dat jaar het restaurantje Conny's in het pand.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Delta/fotos.

  • Cafetaria Espressobar De Delta naast De Huifkar, omstreeks 1964

  • Suikerzakje Delta

  • De familie Mulder aan de maaltijd in Delta, 13 mei 1969

<br /

Naamgeving

Bijzonderheden

Mevrouw A. Doornberg-Fleurbaay was eerder, als A. Hoogesteeger-Fleurbaay, eigenaresse van De Huifkar.

Mooie verhalen

Ome Jaap

In mijn kinderjaren – we woonden toen boven Juliana – kwam het soms voor, hoewel weinig, dat mijn moeder niet thuis was als ik uit school kwam. Ik had nog geen sleutel, maar geen man overboord, ik stak gewoon de Markt over en ging buurten bij ome Jaap in De Delta. Hij ontving me altijd vriendelijk en gastvrij als hij was, zette hij me aan zo’n typisch jaren 60 formica tafeltje met een glas limonade. Wanneer ik bevestigend had geantwoord op de vraag of ik honger had, werd het kinderparadijs even later vervolmaakt met een bord frites vergezeld van twee knakworsten – ome Jaap kon begrijpelijkerwijs vanaf die tijd nooit meer stuk. In de keuken van De Delta bevond zich het heilige der heiligen, een glazen ruimte die hij het kantoor noemde en waar hij weleens een hazenslaapje deed – de zaak was ruim beklant en dat vergde veel elbow grease van een kok. Jaap de Looff was een vriend van mijn vader en handbal was in eerste aanleg de factor die hen bond – ze zijn allebei voorzitter van E.M.M. geweest en sport was voor hen als het ware een monocultuur. Jaap had ook een rijk palmares in de atletiek, hij werd op zijn 40ste zelfs nog Zeeuws kampioen polsstokhoogspringen. Hij kon praten als Brugman, was bijna niet uit zijn evenwicht te brengen en dat was, gepaard aan de overredingskracht van een Leopard tank, een gave waar menigeen geen antwoord op had. Toen wij van de Markt naar de Haymanstraat verhuisden, kruisten onze paden zich op een andere manier – ome Jaap woonde om de hoek in de Bernardus Smytegeltstraat en ik kwam er vaak thuis omdat ik bevriend was geraakt met zoon Adrie. Toen ome Jaap De Delta van de hand deed en hotel De Zeemeermin in Zoutelande begon, verhuisde ik als het ware mee, vooral wanneer de zaak wegens vakantie gesloten was. Hij had de gewoonte om met zijn vrouw vakantie te nemen in de herfst en Adrie fungeerde dan als een soort antikraker avant la lettre. Aangezien Adrie net zo gastvrij als zijn vader was, vierde ik daar, op de Puch naar de kust gesneld, zo nu en dan een uitputtend feestje – een ieder had zijn eigen kamer, alwaar met enige mazzel damesbezoek. Eenmaal de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, kon ome Jaap maar moeilijk stilzitten. Als eminence grise bleef hij E.M.M. met raad en daad terzijde staan en hij had tot op hoge leeftijd zijn winkeltje in verpleeg- en rusthuis Der Boede in Koudekerke. Ik denk nog weleens met een licht gevoel van weemoed aan ome Jaap en natuurlijk aan die knakworsten die nooit lekkerder smaakten dan in De Delta – toen mijn wereld nog op een zakdoek paste.

Externe links

Bronnen