Een bar die tussen 1973 en 1975 was gevestigd aan de Vlasmarkt 27 Middelburg . De zaak was een opvolger van Bonanzabar en een voorloper van restaurant De Gespleten Arent.
Inhoud
Geschiedenis
| 1973
|
Sjaan Pekaar Aangezien de Bonanzabar nogal wat homoseksuelen onder haar clientèle telde, besloot Sjaan Pekaar zich speciaal te richten op dit roze segment van de Middelburgse samenleving. Ze verbouwde de Bonanzabar en opende op 23 februari 1973 de Sjada Bar op het adres Vlasmarkt 27 Middelburg. Sjaan stond niet zelf in de zaak, maar had hiervoor een vaak wisselend personeelsbestand. De Sjada Bar hield in 1975 op te bestaan |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Sjada_Bar/fotos.
Het uithangbord en Amstellichtbak van de Sjada-Bar in de jaren '70
Eigenaresse Sjaan Pekaar (rechts) op een foto, genomen in City Bar in Vlissingen, begin jaren '80
Opening Sjada Bar, Vlasmarkt 27 Middelburg, 23 februari 1973
Bijzonderheden
- Sjaan Pekaar heeft veel horecazaken gehad in Middelburg waren dat De Lange Jan (2), Bonanzabar en De Zwarte Ruiter, in Vlissingen Amicus en Michieltje (3) en in Westkapelle De Valk
- De naam Sjada is een samentrekking van Sjaan (Pekaar) en Daan (Basting). Daan Basting was Sjaan's zakenpartner met wie ze later De Zwarte Ruiter aan de Dam zou openen.
Uit een artikeltje uit de PZC van 24 februari 1973, over de opening van de Sjada Bar aan de Vlasmarkt in Middelburg: "De vroegere wandbekleding is vervangen door houten wanden. Voorts herbergt de bar een biljart, een jukebox en enkele speelapparaten. Naast een ruime sortering dranken kan men er ook een tosti, een bal gehakt of een portie saté gebruiken."
Mooie verhalen
Pietje Parfum
Tijdens mijn kinderjaren op de Markt was ik een verwoed verzamelaar van speldjes, een echte rage eind jaren 50, begin jaren 60. Natuurlijk was je afhankelijk van gulle gevers, verenigingen, of bedrijven die speldjes met de bedrijfsnaam erop als strooigoed gebruikten – veel bedelbriefjes geschreven in die tijd. Maar er was nog een mogelijkheid en die bevond zich in de Gravenstraat waar de heer Kodde zijn zaak Parfumerie Modern had. Naast een breed geurenassortiment – van Old Spice tot Soir de Paris – verkocht meneer Kodde als bijproduct ook speldjes – slim gezien zo’n kleine niche. Toen ik in mijn adolescentie was beland, kende ik, zoals zovele Middelburgers, meneer Kodde tevens als Pietje Parfum. Die bijnaam refereerde niet alleen aan zijn postuur en parfumerie, doch tevens aan het feit dat hij de Griekse beginselen was toegedaan. Op zwoele zomeravonden klonk er altijd verlokkende muziek op meer dan modale geluidsterkte uit de wijd openstaande ramen van zijn woning in de Gravenstraat - hij woonde boven de zaak. Pietje leunde dan dromerig op de vensterbank, groette slissenderwijs (hij had het wat moeilijk met het articuleren van de s) bekenden en speurde hoopvol de straat af naar een verdwaalde vreemdeling die hij naar zijn naam zou kunnen vragen. Hij deed wat men nu cruisen noemt niet alleen vanaf de veilige vensterbank, maar ook wel gemotoriseerd in een serie snel wisselende voertuigen van modieuze makelij en kleur - ik kan me jammer genoeg geen roze exemplaar herinneren, wel een paarse. Hij had altijd blitse wagens, meestal het nieuwste model Ford Capri, waarmee hij in het weekend Walcheren onveilig maakte. Als je aan de Vlissingseweg richting Vlissingen stond te liften en Pietje kwam vanuit Vlissingen aangereden, dan maakte hij direct rechtsomkeert en bracht je, vriendelijk doch enigszins teleurgesteld, naar Vlissingen – weer geen verdwaalde vreemdeling. Hij stapte eigenlijk overal, maar vooral in De Fik en Michieltje (ook een tent van Tante Sjaan) in Vlissingen. Toen de Sjada Bar werd geopend, was hij een stamgast van het eerste uur; hij voelde zich thuis en het was van zijn vensterbank uit maar een korte wandeling naar het immer loerende geluk. Helaas voor Pietje bestond de Sjada Bar maar een paar jaar en beoefende hij het cruisen sindsdien gewoontegetrouw per Ford Capri en kwam menig argeloze lifter weer sneller waar hij wezen moest.
Bep
Ik kan me nog herinneren dat er ene Bep achter de bar stond, een wat struise vrouw die de damesliefde aanhing - wat, dacht Sjaan natuurlijk, goed uitkwam. Bep liet in die tijd weleens een meisje van plezier opdraven ter bevrediging van haar behoeften. Dat meisje, altijd dezelfde, zat dan, tussen de of het bedrijven door, vaak in Het Hof van Zeeland aan de overkant van de straat, waar ze even zo vrolijk probeerde een vent aan de haak te slaan.
Externe links
Bronnen
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
- Foto: Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheken, collectie Barry Volmer