Middelburg Dronk

Huidige versie van 23 jul 2016 om 07:53

Een roemrucht café dat tussen 1893 en 1980 was gevestigd in de panden aan de Beddewijkstraat 17-21 (Wijk K 134 in de oude aanduiding). De zaak was een voorloper van De Fik, Xenon en Sombrero. De zaak werd afwisselend 't Sincken Tooghje en 't Zinken Toogje genoemd.

Foto's

Meer foto's zijn te vinden op 't_Sincken_Tooghje/fotos.

• 

  Maatje Verhulst en Willem Minderhoud, eind 19de eeuw

• 

  De tapkranen op het zinken toogje

• 

  't Sincken Tooghje van P. De Klerk in 1962

Geschiedenis

Naamgeving

Zie tekst bij Willem Minderhoud. De aanduiding 't Zinkend Oogje werd ook wel eens gebruikt.

Bijzonderheden

• Op 20 februari 1900 verkoopt Maria Christina Will (haar neef Johannes Jacobus Will zat in het Fransch Huis), weduwe van Cornelis Dockheer, het pand van 't Sincken Tooghje aan zoon Anthonie Pieter Dockheer (zeeuwengezocht [10]) voor tweeduizend vierhonderd gulden (zie de koopakte bij Meer foto's) - de uitbaters van 't Sincken Tooghje huurden in de 19de- en begin 20ste eeuw dus van de familie Dockheer.
• In de crisisjaren kostte een glas bier hier 10 cent i.t.t tot de gebruikelijke 15 cent in andere cafés.
• De in 2010 opgeleverde appartementen hebben de naam 't Sincken Tooghje' gekregen. De naam prijkt weer fier in stalen letters op het complex dat nu de plaats inneemt van het eens zo roemruchte café.
• Van Monumentenbeheer Middelburg:
  

"De vroegere situatie betrof een in vervallen staat verkerende locatie. Beddewijkstraat 19 was een bedrijfspand/woonhuis dat voorheen dienst deed als restaurant, ook wel bekend onder de naam ‘Het zinken toogje'. Het naar schatting 17e eeuwse woonhuis (geen monument) was in zwaar vervallen toestand. Het pand was totaal onbewoonbaar en verkeerde in zeer slechte staat. Het er naast gelegen pandje nr. 17 had alleen een begane grond. De laatste jaren hebben de panden leeggestaan wat ook duidelijk zichtbaar was. Met name het gevelbeeld gaf een verpauperde indruk van het straatbeeld. Beide panden vormden een ontsierend element in de omgeving. Met name omdat de panden tussen twee rijksmonumenten stonden, nl. Beddewijkstraat 15 een boogpoort en Beddewijkstraat 23 een huis met trapgevel.

Door de verwerving van discotheek "The Nighttrain" enkele jaren geleden, zijn de panden eigendom van de gemeente geworden. De bedoeling was deze te betrekken bij het te realiseren jongerencentrum. Deze panden bleken echter niet nodig voor het jongerencentrum en konden dus weer afgestoten worden. De panden worden echter niet door de markt opgepakt, omdat investeren in deze panden voor marktpartijen onrendabel is. Aangezien het geen monumenten zijn, zijn er op subsidiegebied weinig mogelijkheden.

De gemeenteraad heeft een Stadsvernieuwingssubsidie van € 49.000,- beschikbaar gesteld. Verder is er een laagrentende SVn Pluslening voor het project beschikbaar.

Het huidige plan vervangt de panden door nieuwbouw. Er komen appartementen voor starters. Via makelaar Schulting worden de appartementen aangeboden. Er zijn nog een aantal appartementen te koop."

In de jaren '80 was de geschiedenis wat rommelig. De zaak veranderde van eigenaar, was een tijdje een zaak met een nachtvergunning (en locatie van een heuse bomaanslag door een oud-eigenaar) en veranderde uiteindelijk in Xenon toen Cees Rijn, Kees Petiet en Irving Comijs het pand overnamen.

Mooie verhalen

• Veehandel
  

Een 72-jarige inwoner van Grijpskerke vertelde in januari 2012 dat hij zich goed herinnert dat tegenover het café lange tijd een veestal was te vinden, die op alleen op donderdagen (marktdag) was geopend. De veehandelaren zaten soms de hele dag in 't Zinken Toogje. In de Krantenbank Zeeland vind je inderdaad advertenties terug van de begin 20e eeuw, waar lieden als Daniëlse en Brand hun kalveren en varkens aanprijzen, op K 183, de hoek van Beddewijkstraat en de Schuiffelstraat (soms gespeld als Schuivelstraat). Zie ook de fotopagina.

Enna

Het waren de dagen dat de ozon niet van de lucht was - we schrijven eind jaren 70 – dat de droom zich verplaatste als een hogedrukgebied; langzaam, hardnekkig en, voor sommigen onder ons, alomtegenwoordig. Men rookte en dronk zich ambulante paradijzen – Beaudelaire noemde ze onecht, doch dat was voor mijn tijd – in het smeulende vuur van geborneerde burgers. Zoveel is er niet veranderd, het neoconservatieve stemvee van nu is een equivalent van de ontherderde onvrede van toen. Doch vrij naar Jan Blokker: “Vroeger hadden ze geen verstand, nu hebben ze geen verstand, maar vroeger hielden ze tenminste hun smoel.” So be it, ware het niet dat de blonde puntmuts van de leugen zich een besmettelijke waarheid weet, zoals een dweil zelfvoldaanheid kent wanneer alle shit is opgenomen. Enna had daar geen weet van, het waren de dagen dat god slechts een drieletterwoord was dat je weleens tegenkwam in een kruiswoordpuzzel. En mocht er toen zo’n parmantige, blonde god hebben rondgedwaald, dan had Enna slechts zijn schouders opgehaald en de handschoen gelegd; zeker niet geworpen. Enna was, en is, een Molukse vriend die zowel de humor als de tragiek van Buster Keaton als een tweede huid met zich mee droeg. Wij – o.a. Herman, Ton, Junus, Willem van de Bommel , Guus en ik – zakten, bij gebrek aan beter, geregeld door in de Zinkenbak - 't Sincken Tooghje voor puristen – waar destijds Piet, ex-portier van de Vlissingse Fik, de scepter zwaaide. Er was een kleine dansvloer achterin waar de pretrokers zich verzamelden en soms zelfs danswaardige bewegingen met of zonder partner maakten. Enna speelde altijd de clown, de paljas die het volk amuseerde en tegelijkertijd op de punt van zijn schoen nam. Hoewel het een man van weinig woorden was beschikte hij over aanstekelijke humor gepaard aan een fabelachtige mimiek waar Marcel Marceau jaloers op zou zijn geweest. Enna had altijd een paar handschoenen bij zich, dat hij veelvuldig als requisiet inzette. Zo legde hij een keer een handschoen op de schouder van een mooie dame, die proefondervindelijk een liefkozing vermoedde, maar toen ze omkeek slechts vermeende vingers zag. Haar aan teleurstelling grenzende verbazing was potsierlijk, maar Enna loste dat op met een mimische charme, die wellicht verder voerde dan het oog reikte. Sommigen kenden hem als Ferdinand – wij kennen hem als Enna, Enna die de handschoen niet wierp maar legde - we waren jongens toen. ===Kaartsysteem=== In de jaren '70, toen De Zinken Bak een nachttent was, werd er enige tijd gewerkt met een kaartensysteem voor consumpties: wat er werd gedronken werd bijgehouden op een kaart. Aan het eind van de avond rekende je vervolgens af. Als je de kaart verloor hoefde je echter maar 25 gulden boete te betalen. Dat systeem leidde er al snel toe dat meer een meer mensen hun drankjes op 1 kaart lieten zetten, die ze uiteraard verloren, zo tegen sluitingstijd. Het is niet bekend hoe lang dit kaartensysteem heeft bestaan, maar het kan nooit lang geweest zijn.

Externe links

• Monumentenbeheer Middelburg: Beddewijkstraat 17-19
• PZC: We leerden fietsen in de tuin

Bronnen

• Foto's: Collectie Ronnie de Pree, Beeldbank Zeeland en Beeldbank Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed
• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland