| | ||||||||
|
Beschrijving
Voormalige discotheek op Beddewijkstraat 15. Heette later The Nighttrain, is nu De Spot. Voorheen onder meer Cavern, Het Podium en Myrael.
Geschiedenis
(De) Stadsdanszaal ontstond in de nadagen van Meccano, toen al duidelijk werd dat de Gemeente Middelburg af wilde van levendige horeca op het Damplein. De nachtvergunning op die locatie werden niet verlengd, waardoor het nachtleven op het Damplein instortte. In de begintijd had Stadsdanszaal daarom veel concurrentie van Meccano en ander zaken, en liep niet zo goed, maar toen het 'gebeurd was' op het Damplein werd het steeds drukker in de zaak.
Vanaf die tijd werd de vriending van eigenaar Cees Rijn, Conny de Lange, steeds creatiever. De inrichting, aankleding en programmering werden regelmatig getransformeerd en steeds hipper. Zo kon het gebeuren dat in deze discotheek, begin jaren '90, het eerste echte Housefeest (danceparty) werd georganiseerd en er regelmatige extravagante evenementen waren, zoals de uitverkochte avond waarop onder meer Kentucky Martha (oud-Middelburger Martin Samson) optrad en de zaak vol met zich compleet uitlevende homo's zat. Het leek die avond wel of heel Zeeland opeens uit de kast kwam: buitengewoon, en zonder enige wanklank.
Stadsdanzaal was de eerste discotheek in de stad die een beetje de sfeer ademende van de grotere Randstedelijke en buitenlandse clubs. Toen de zaak later werd verkocht en werd omgedoopt tot The Nighttrain, was de magie ook weer voorbij. Samen met de opkomst van hardere muzieksoorten kwam er een ander publiek. De extravaganza verdween weer, en maakte plaats voor iets anders, waarvan ik de beschrijving liever overlaat aan de mensen die daar wel van genoten.
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op: Stadsdanszaal/fotos.
Pogo in Stadsdanszaal 1995
Publiek 1995
Chantalle te Loo, Saskia Kerkhove, Rene de Munck
Danseressen 1996
Naamgeving
Onbekend maar mogelijk gebaseerd op de oude benaming voor danstenten, zoals je die ook in Vlaanderen soms tegenkomt.
Eigenaars
Cees Rijn en Kees Petiet
Oud-medewerkers
Pim van de Berge (eerste bedrijfsleider),Marc Antheunisse (bedrijfsleider),Lies Deurwaarder,Laura van IJzendoorn,,Chantalle te Loo, René Borsboom (bedrijfsleider), Maartje, Alex Conté, Frank Matthijs, Barbara Lindhout, Connie de Lange, Augusta Zweekhorst, Eric Caljouw, John Roelse, Ans Parinussa, Menno Souisa, Geesje, Arjan Leendertse, Ramon Gabriëlse, (jarenlang dronken schoongemaakt), Joost Schoolmeester, Martin Schoolmeester, Ruben, Stefan Saaman,
Bijzonderheden
Bekend waren ook de rocknights met als dj's Hayo en Pim, later Arie en Hayo Optredens van bekende bands, waaronder Uriah Heep, Mother's Finest.
Mooie verhalen
- Kentucky Martha
Als ik denk aan de Stadsdanszaal komen er veel herinneringen boven. Toen de discotheek net open was kwamen we er maar zelden, omdat Meccano aan het Damplein (van dezelfde eigenaar) ook (nog) open was. Pas toen die zaak definitief sloot gingen we op zoek naar naar een andere tent waar we 's nachts ook nog konden drinken. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat we kozen voor de Danszaal. Nachtcafé's bestonden toen nog niet en het alternatief, Electro? Ach, laten we het er maar op houden dat je daar voor je verdriet nog niet wilde komen.
In de Stadsdanszaal voelden we ons wel thuis. Niet alleen vanwege het drinken (heus, we dansten ook nog wel eens, in die tijd); nee, de sfeer was ook gewoon goed. In de Danszaal wemelde het van de oude bekenden en van de leuke meisjes én de zaak richtte zich op verschillende doelgroepen. Toen men besloot zo nu en dan Rock Nights te organiseren (met dj's van Seventy Seven) konden wij ons geluk niet op. Eindelijk een danstent waar je uit je plaat kon gaan op de klanken van Nirvana, Pearl Jam en Stone Temple Pilots. In een discotheek als de Hooizolder (Westkapelle) werd je zonder pardon naar buiten gedirigeerd, als je daar alleen nog maar aan dacht.
De omslag kwam -voor ons boeren- toen de Danszaal zich meer en meer ging richten op het echte danspubliek, naar model van de grote discotheken in België en de Randstad. (Acid-) House was in opkomst en sloeg ook aan in Zeeland. Tijdens het eerste grote feest gingen ook wij helemaal uit ons dak (en dat zonder xtc!) maar we hadden al snel in de smiezen dat je tijdens die avonden weinig anders kon doen dan dansen. Dat was slecht voor de dorst. Omdat je verderop in de straat 's nachts inmiddels ook terecht kon bij de Rooie Oortjes was het pleit snel beslecht: wij kozen voor de kroeg en bezochten de Danszaal alleen nog sporadisch.
Toch was het juist in die overgangsperiode dat ik één van de meest gedenkwaardige avonden in de Danszaal beleefde. Conny de Lange organiseerde het eerste extravagante evenement in de zaak, onder de naam Hysterical. Toen ze mij vroeg om die avond als 'stagemanager' mee te helpen, twijfelde ik geen moment. Dat leek me een stoere klus. Een beetje helpen met de rekwisieten en opruimen, maar vooral: zorgen dat het de optredende artiesten aan niets zou ontbreken. Een leuke bijkomstigheid was dat Kentucky Martha de hoofdact was. Dat was de artiestennaam van Martin Samson, een oud-klasgenoot van de lagere school, die -inmiddels Amsterdammer- een bescheiden hit had gescoord met het nummer I'm the girl of your dreams.
Toen de avond eenmaal daar was wist ik niet wat me overkwam. Het leek wel of heel homoseksueel Zeeland opeens uit de kast kwam. De tent was afgeladen, broeierig en hectisch. De artiesten waren ook echt extravagant. Ik kreeg bijvoorbeeld de opdracht om voor een of andere disco-acrobaat een doos naar het podium te dragen. Ik pakte het kartonnen ding bij de handvatten en liep, zo stoer als ik maar kon kijken, door de opgezweepte, geile menigte en gaf het ding af op de aangewezen plek. Het was mij wel al opgevallen dat de inhoud vreemd schoof tijdens het lopen, maar ik had werkelijk geen idee wat ik droeg. Toen de man in kwestie de doos opende schrok ik me het leplazerus: de inhoud bleek een grote, nog levende wurgslang te zijn. Onnodig te zeggen dat ik geen vinger in die handvatten meer stak, tijdens het afvoeren. Van stoer kijken kwam het ook al niet meer. Ik was allang blij dat ik m'n broek niet had volgescheten.
Toen Kentucky Martha het podium betrad werd de zaal helemaal gek. Zelfs zijn oude vader, Pa Samson, die zwaar stond te wankelen van alle flessen champagne die ik hem had moeten bezorgen, kwam helemaal tot leven op 'De brug' (de overgang naar de achterzaal van de Discotheek). Het kan niet anders of hij moet gemengde gevoelens hebben gehad. Je zoon als Drag Queen terugzien op tv en een Middelburgs podium is één ding, maar een zaal homo's er zielsgelukkig door zien gaan dansen en krijsen geeft er een onvergetelijke dimensie aan. Ik had hem maar wat graag naar zijn mening willen vragen, maar dat zat er gewoon niet meer in. Na afloop van het optreden waren we al blij dat hij de trap nog af kon en in een taxi ging zitten.
Ook aan Martin heb ik niet veel meer kunnen vragen. In het tijdelijk tot kleedkamer gebombardeerde Mexicaanse Restaurant wemelde het van de mannen in leren pakken. Om de vijf minuten werd mij gevraagd de deuren te sluiten. Wat er zich precies allemaal afspeelde zullen we nooit weten, maar iedereen die ruimte weer verliet had een andere kleur. Witte neuzen, rode blosjes. Ik denk dat Martin de avond van zijn leven heeft gehad. Nog één keer terug in het provinciestadje van zijn jeugd, waarschijnlijk niet eens wetende dat zijn act het begin zou zijn van een paar jaar extravaganza. Wat er op die avonden gebeurde laat ik echter graag vertellen door anderen. Wij zaten immers te drinken in de Oortjes.
Adres en contactgevens
Beddewijkstraat 15 Middelburg
Externe links
Grote rampenoefening in Stadsdanszaal 1991
Jip Deluxe, DJ.
Bronnen
Foto Joost en Lies: Rob van Hese
Foto's in gallerij: Marion