Kantine Nassaulaan
Een sportkantine en later clubhuis van handbalvereniging E.M.M. aan de Nassaulaan 6 te Middelburg.
Inhoud
Geschiedenis
| 1964
|
J.J. Bostelaar en W.C. Bostelaar-Schou Wanneer de sporthal aan de Nassaulaan op 18 september 1964 wordt geopend, is terreinmeester Jan Bostelaar sr. (zie ook Kantine Nadorstweg) in wezen de eerste pachter van de kantine die dan nog links van de ingang van de sporthal is. Hij doet dat samen met zijn vrouw W.C. Bostelaar-Schou - op haar naam wordt in juni 1965 verlof A voor de sporthal aan de Nassaulaan aangevraagd. |
| 1968
|
M. Kruijssen Op 24 januari 1968 opent toenmalig burgemeester Drijber Martins Sportrestaurant van Martin Kruijssen die de aangebouwde, nieuwe kantine gaat bestieren - Kruijssen heeft later tevens Martin's Automatiek aan de Markt. De oude kantine vervalt, evenals de ingang van de sporthal - vanaf nu is de ingang via de nieuwe kantine. |
| 1971
|
Ron Hendrikse en Els Hendrikse Ron en Els Hendrikse zijn de volgende pachters van de kantine. Zij vertrekken in 1980 naar het Damplein waar ze restaurant Het Groot Paradijs beginnen - later zitten ze ook nog in Restaurantje Nummer 7 aan de Rotterdamsekaai. |
| 1980
|
L. Cornelisse Leen Cornelisse is de volgende pachter van dienst - hij vertrekt in 1989 naar De Straat aan de Gerrit van der Veenstraat. |
| 1989
|
H. Lindenberg Henk Lindenberg is de laatste pachter van de Kantine Nassaulaan, aangezien de gemeente Middelburg in 2003 besluit zijn pachtcontract niet te verlengen en het pand gunt aan de vrijwilligers van handbalvereniging E.M.M - Lindenberg zit later in verenigingsgebouw Ons Huis in Meliskerke. |
| 2003
|
E.M.M. In 2003 betrekt E.M.M. het pand, dat van dan af dienst doet als clubhuis. De medewerking van de gemeente was vooral gelegen in het feit dat het oude clubhuis aan de Nadorst moest wijken voor de bouw van wijk de Veersepoort. Op zaterdag 15 december organiseert E.M.M. een zogenaamde Breek de hal af party aangezien zowel sporthal als clubhuis in 2013 tegen de vlakte gaan. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Kantine Nassaulaan/fotos
Vanuit de kantine gratis handbal kijken; links met bril Cees Coppejans, ca. 1968
Staand vlnr medewerkers Hans Bostelaar, Bob Laisina, Jan Bostelaar jr. en kantinebaas Leen Cornelisse, zittend vlnr medewerkers Henk Cosijn, Hans Bergs en Wim Groenewegen, 1982
Clubhuis 2012
Breek de hal af party of het einde van het clubhuis, oktober 2012
Naamgeving
Het sportcomplex waar de kantine toe behoorde heette Nassaulaan.
Bijzonderheden
- Wellicht bestond er een familierelatie tussen Martin Kruijssen en H.A.J. Kruijssen die in De Zwaan (2), De Blauwe Haan, Holle Bolle Gijs en Charles Dickens zat.
- Henk Cosijn, alias ome Henk, maakte nog een tijd als bijbaantje de kantine voor Leen Cornelisse schoon. Na de schoonmaak verstopte hij weleens een paar flesjes Heineken die hij later tijdens zijn avonddienst soldaat maakte - wie wat bewaart die heeft wat.
Mooie verhalen
Jan met de pet
Jan Bostelaar sr. bestierde het sportcomplex Nadorst-Nassaulaan jaren lang letterlijk als een veldheer. Hij was alomtegenwoordig en overzag de voetbalvelden en de sporthal met argusogen - niets ontsnapte aan zijn niets en niemand ontziende blik. Hij woonde met zijn vrouw en zonen Cor en Jan aan de Sportlaan en hoefde de straat maar over te steken om het hoofdveld, waar zowel Middelburg en Zeelandia speelden, via een poortje te betreden. Dat poortje - vlak achter het urinoir (zie het mooie verhaal Voetbalurinoir) zat natuurlijk op slot en Jan was de enige die de sleutel bezat. Hij beschikte naast groene vingers ook over zakelijk inzicht, want al in 1948 vroeg hij Verlof A aan voor de Kantine Nadorstweg - voetbal en bier waren toen al een onafscheidelijke Siamese tweeling.
Hij herhaalt dat zakelijk inzicht in 1964, wanneer er, op naam van zijn echtgenote, Verlof A voor de Kantine Nassaulaan wordt aangevraagd. Dit is de periode - zie ook het verhaal Ad fundum hieronder - dat ik de familie Bostelaar leerde kennen. In die tijd droeg Jan nog steevast een hoed, maar later werd die ingeruild voor een pet. Hij ging trouwens ook altijd vergezeld van een hond, een Duitse herder - toen zijn zoon Jan hem als terreinmeester was opgevolgd, volgde ook in Jan's voetspoor een Duitse herder. De honden van zowel Jan sr. als Jan jr. werden trouwens eervol begraven op de hondenbegraafplaats die gesitueerd was bij de tennisbanen. Jan was een man van weinig woorden, maar hij had ook niet veel veel woorden nodig om de orde rond de velden te bewaren - een, op het intimiderende af, strenge blik volstond. Vooral als Middelburg - zijn club - een thuiswedstrijd speelde liet hij zijn gezag gelden. Het was in zijn ogen een doodzonde om het veld te betreden - tegenstander, scheidsrechter en grensrechters waren tot daaraan toe - en hij waakte er dan ook voor dat het clublied van Middelburg, Langs de lijn, door de toeschouwers letterlijk werd genomen.
Zijn zonen groeiden als het ware op rond de voetbalvelden en het kon bijna niet anders dat zij in zijn voetspoor zouden treden - Cor werd terreinmeester op het sportcomplex Voorborch en Jan jr. volgde, zoals al eerder gezegd, zijn vader op. Maar toen Jan jr. de scepter zwaaide, was Jan sr. nog steeds dagelijks op het complex te vinden - hij had immers de sleutel nog en waar vond je een betere hondenuitlaatplaats.
Naarmate de jaren vorderden werd Jan wat milder; hij was nog steeds een man van weinig woorden, maar af en toe kwam hij, met de zon in het gezicht en de wind in de rug - een beetje los. Ik kan me nog goed herinneren dat hij ook weleens zong en dan vooral één raadselachtig couplet en dat ging als volgt: Kun jij mij vertellen waar woon ik? Wie mij dat vertelt die beloon ik. Ik heb er zo'n last van die draaierigheid. Weet jij misschien waar ik woon lieve meid? Het sportcomplex Nadorst-Nassaulaan is, evenals Jan met de pet, inmiddels geschiedenis, maar ik denk nog weleens aan hem wanneer ik, enigszins draaierig, dat raadselachtige couplet zachtjes voor me uit zing op weg naar huis.
Jan Bostelaar sr., met hoed, langs de lijn, 1966
Uitstapje onderhoudsmedewerkers naar De Meer, vlnr: Wim Groenewegen, Henk Cosijn, Jos Joosse, Cor Bostelaar, Jan Caljouw en Jan Bostelaar, augustus 1973
Het oude muurtje bij de Nadorst, dat jarenlang fungeerde als voetbalurinoir
Ad fundum
Aangezien handbal me als het ware met de paplepel is ingegoten, kom ik al van mijn kinderjaren in de Nassaulaan. Eerst had Jan Bostelaar sr. links naast de sporthal een soort kantine - wanneer de luiken open waren kon je er naast allerlei snacks ook een biertje kopen. De ingang zat ook links en meteen bij binnenkomst stond er een prettige Coca Cola-automaat, want de dun-armigen onder ons konden binnendoor gratis een flesje scoren. Wat eerst cola was, werd later bier en ik moet zeggen dat ik bij E.M.M. naast handballen vooral heb leren drinken. Eind jaren '60, begin jaren '70 waren er ook popconcerten in de sporthal. Zo heb ik de Belgische zanger Ferre Grignard (What shall we do with the drunken sailor) nog eens een halve fles jonge jenever bijna ad fundum zien leegdrinken. Officieel mocht er geen sterke drank worden geschonken, dus dat werd, net als tijdens de drooglegging in Amerika, in koffiekopjes geschonken. Wanneer er van die concerten waren, mocht je van Jan Bostelaar jr. - die zijn vader als terreinmeester opvolgde - gratis naar binnen, maar daar stond wel wat tegenover. Na het concert moest je helpen met het verwijderen van de hardboard platen die ter bescherming op de heilige vloer waren gelegd. Jan was uitgenast, want voor het concert begon moesten de jassen worden ingeleverd, die gingen achter slot en grendel - niemand ging toch zonder jas naar huis? Veel van de jongens waar ik mee gehandbald heb waren, en zijn soms nog, stamgast in Seventy Seven - Fred van der Weel, Jaap Gesink, Jaap Gelok en ondergetekende hebben er zelfs gewerkt. Later was ik nog een tijdje onderhoudsmedewerker op het sportcomplex Nadorst-Nassaulaan en Jan werd mijn baas. Ik woonde toen met Astrid in de Nassaulaan en ging soms tussen de middag met de tractor of maaimachine naar huis - een jongensdroom, want ik had altijd al een zwak voor tractoren gehad; perfecte snelheid voor een dromer. In de periode dat ik er werkte, werden de 2 elfstedentochten gereden die Evert van Benthem won. Die hebben we gezien in de kantine, want Jan was ook de kwaadste niet. Ik zie sommige van mijn oude handbalmakkers nog steeds vrijwel wekelijks in de stamhut, opdat we het drinken toch maar niet zullen verleren. Natuurlijk ga ik op 15 december naar de Breek de hal af party in het clubhuis, kijken of die andere ouwe rupsen ook nog een biertje lusten - de eerste ad fundum welteverstaan.
Externe links
Bronnen
- Foto´s: Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek en collectie's Rob van Hese en Peter Carol