Middelburg Dronk

Versie van 9 nov 2015 om 19:57

Stationsrestauratie gelegen aan de Kanaalweg 24 te Middelburg.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Stationsrestauratie/fotos.

• 

  De Stationsrestauratie met lichtreclame, ca. 1950

• 

  Suikerzakje Stationsrestauratie, G. van Rooyen

• 

  Suikerzakje Stationsrestauratie J.C.J. Peek

Bijzonderheden

De personen die onder eigenaar worden gerangschikt zijn in wezen pachters c.q. exploitanten van respectievelijk Staatsspoorwegen en NS. In eerste instantie waren er meerdere locatie's - zoals bijvoorbeeld de wachtkamers 1e-, 2e- en 3e klasse - en daarom soms ook tegelijkertijd 2 eigenaars.

Mooie verhalen

Sul

De oudere jongeren onder ons zullen zich Herman Sul, evenals Adrie Theune (Adrie Theune) zeker nog herinneren. Waar Theune goederen vervoerde voor Van Gend & Loos, had Sul van 1944 tot 1969 een bestel- en afhaaldienst. Je kon hem schilderen bij het station, eerst in een witte kiel, zoals het een witkiel in die tijd betaamde, en later in zijn onafscheidelijke leren jas en pet. Sul woonde in de Lange Noordstraat, alwaar een bordje op de deurpost was bevestigd met de tekst: H.D. Sul kruier N.S. 1 x Bellen. Daniël Schuilwerve kan smakelijk over de vroege jaren van Sul vertellen: Met zijn buigend verdiende fooien en opgepotte spaarduiten, zou de lang gekoesterde wens van Sul bspoedig in vervulling gaan. Met nauwgezette precisie had Sul zijn felbegeerde aan te kopen voorwerp al verschillende keren gadegeslagen. Tot op een zekere dag hij de kogel dwars door de kerk knalde en hij tot grote verbazing van de stationsgasten kwam aanrijden op een fonkelnieuwe bakfiets. Bij deze feestelijke gebeurtenis had Sul ook aan de medewerkers van van het spoor waarmee hij dagelijks omgang had gedacht. Prompt kwam hij met een veelbelovende papieren zak te voorschijn, waarin zich heerlijke bolussen bleken te bevinden. En bij de eerstkomende trein uit Holland, die stoompuffend en knarsend tot stilstand kwam, na grote asgrauwe stoomwolken over de hoge brug te hebben heengestuwd, was Sul reeds verzekerd van langdurige klandisie voor zijn nieuwe aanwinst en zijn toekomstige onderneming. En Sul...? Hij trapte voort! Ik kan me geen stoomtrein meer herinneren, en ook die nieuwe bakfiets niet - Sul staat in mijn netvlies gegrift met de motorbakfiets op de foto hieronder. Hermanus Dominicus Sul overleed in 1973 op 78-jarige leeftijd (zeeuwengezocht [5]) en gezien zijn spaarzucht had hij er wellicht de voorkeur aan gegeven om zijn laatste rit, van de Lange Noordstraat naar de Nieuwlandseweg, per motorbakfiets af te leggen.

• 

  Zo ging Sul jarenlang door het Middelburgse stadsbeeld, archief PZC 1962

• 

  H.D. Sul kruier N.S. 1 x Bellen, archief PZC 1962

• 

  Sul voor zijn huis aan de Lange Noordstraat, archief PZC 1962

• 

  Artikel PZC 1997: "Sul kon je om een boodschap sturen"

Bronnen

• Foto's: Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Verhalen rond de Lange Jan 1936-1940, Daniël Jac. Schuilwerve (uitgave Den Boer Middelburg 1977)

De Bielzenslet

In de jaren '60, '70 van de vorige eeuw had je van die obers die in de ware zin des woords ambulant waren. Chris van Weezel (zie [6]) is daar een mooi voorbeeld van - hij heeft in die periode in zaken gewerkt als Wöhler, De Eendracht en Britannia, Brit voor intimi, in Vlissingen, maar er zijn genoeg andere voorbeelden te noemen. De hoofdpersoon van dit verhaal - laten we hem Abraham noemen, de man die weet waar je de mosterd haalt - heeft ook een schare aan werkgevers in de Middelburgse horeca versleten. In het prille stadium van zijn carrière werkte hij hier, in De Stationsrestauratie, waar de komende- en gaande man hem een wenkend perspectief bood, doch meer hierover later. Hij werkte er zelfs een tijdje met zijn tweelingbroer als collega, wat tot verwarring leidde die ze maar al te graag aangrepen voor een kwinkslag of grap. Zo presteerde een van de broers het eens om een klant letterlijk op zijn wenken te bedienen. De klant werd, met het voor de tweeling karakteristieke nasale stemgeluid, vriendelijk gevraagd of hij alles in de koffie wenste en toen daar bevestigend op werd geantwoord werden suikerzakje en melkkannetje linea recta in zijn koffiekop gedumpt. Abraham verkaste daarna nog herhaaldelijk naar verschillende cafés en restaurants en hij was ook vele zomers te vinden in Oud Hollandsch Poffertjeskraam in de Koorkerkhofstraat waar zijn rijzige gestalte bij geringe klandizie langdurig het deurgat vulde. Dat beeld staat nog steeds in mijn netvlies gegrift, hoewel de korte periode dat hij bij Sjaak Degenaars in Het Zwarte Schaap werkte ook niet uit mijn geheugen is weg te branden, vooral niet zijn spaarzame commentaar bij de voetbalwedstrijden - toenmalig tv-commentator ir. Ad van Emmenes haalde het niet bij Abraham. Veel later, toen ik bij de gemeente Middelburg werkte, kwam Abraham op een andere wijze in beeld, een wijze die meer licht wierp op de komende- en gaande man; vooral de komende dan. Een van mijn collega's ter plekke was de Griekse beginselen toegedaan en hij kon boeiend vertellen over het fenomeen cruisen, de nimmer aflatende queeste naar vluchtige contacten. Hij vertelde dat Middelburg over verschillende banen beschikte - de baan was de naam voor de locaties waar men krols toefde; zo komt de uitdrukking de baan opgaan ook in een ander daglicht te staan. Hij vertelde dat in Middelburg (de Sjada Bar was toen al lang wijlen) de openbare toiletten op het Zusterplein een baan was en de pisbak in het park op het Molenwater. Toen we, niet in het minst geleid door mijn nieuwsgierigheid, over notoire Middelburgse bakkenlopers te spreken kwamen, noemde hij een aantal mannen dat er vaak kwam. Toen ik vroeg of Abraham daar ook weleens zijn gevoeg zocht, zei hij dat hij die naam niet kende en of ik hem niet kon beschrijven. Ik begon met zijn nasale stemgeluid en dat was al meteen raak. "O die", zei hij, "dat is De Bielzenslet - niet direct mijn smaak".

De spoorbomen sluiten met een gulden

De Middelburgse Spoorwegovergangenmij altijd denken aan het geintje dat we begin jaren 90 altijd uithaalden na het stappen. Als je het goede plekje wist te vinden kon je met een gulden, of een ander metalen voorwerp, de stoplichten en slagbomen in werking stellen. Levensgevaarlijk natuurlijk, maar oh, wat hadden wij altijd een lol, als er om vier uur in de nacht een kleine file ontstond op de Schroebrug. We hingen de grootste verhalen op in de kroeg, met als gevolg dat er ieder weekend wel iemand meewilde, om het met eigen ogen te zien. Dat ging goed tot de politie er lucht van kreeg. We moesten ons een uur in de bosjes verstoppen om de dans der bestraffing te ontspringen. Daarna deden we het nooooooit meer :-)

• 

  De spoorwegovergang bij de Kleverkerkseweg in Middelburg, omstreeks 1937.

Externe links

Bronnen

• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Foto's: Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek, Zeeuwse Bibliotheek op Flickr