| | ||||||||||
|
Beschrijving
Eetcafé dat vanaf 1979 was gevestigd aan de Vlasmarkt in Middelburg, in het pand waar nu Kaffe 't Hof zit. Een opvolger van Het Hof van Zeeland en later opgevolgd door De Lachende Vis. De stamtafel en de kachel in deze kroeg zijn nu nog in de zaak aanwezig. Er waren regelmatig live-optredens, er werd veel geschaakt (en ander bordspelen gedaan) en de klantenkring was groot en trouw.
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op De_Klos/fotos.
Achter de bar: Bert den Hartog
Achter de bar: Ruud Henning. Piet Bril, Dick Lampe en staand erachter: Aad Bosman.
Meneer Wagenaar van het Leger des Heils
Geschiedenis
Naamgeving
Eigenaars
Stichting Cultureel Kafee Middelburg was de eigenaar met als voorzitter Aad Bosman en secretaris-penningmeester Willem Prins, later Rinus van der Hooft (bijnaam 'Rinus Onderwijzer') en Loes Koole.
Bijzonderheden
- Wijlen Jacob Dert was fotograaf en maakte voor de eigenaren twee boeken met 'fotoverslagen'. Hayo van Kaffee 't Hof bewaarde die albums, waarvoor dank.
- Barbara de Waele werkte als 16-jarige achter de bar van De Klos
Mooie verhalen
Jaap Misset
Ik was hem eigenlijk al lang vergeten, tot ik die advertentie tegenkwam op de krantenbankzeeland – op zoek naar gegevens over De Koffieclub, vond ik Jaap Misset terug. De advertentie in De PZC (24 maart 1980) meldt dat Jaap wat te koop heeft: "Een Gibson Les Paul de Luxe met koffer f 1600, - emthree kofferversterker 50 W f 400,- vlak-vandiktebank en schuurhulpstuk f 1200,- basluit f 100,". Jaap, die weer eens geld nodig had, gaf in de advertentie tevens aan dat brieven konden worden gericht p/a café de Klos, Vlasmarkt 20 Middelburg. Jaap woonde in die tijd in ’t Bijltje en hij voorzag in zijn levensonderhoud met het geven van gitaarlessen. Hij was een begenadigd gitarist, die, samen met John Caljouw en Ad Meeusen (zie ook De Eendracht), in 1982 middels wederom een advertentie in de PZC, op zoek is naar een drummer en basgitarist voor een op te richten band. Die band kwam er dat jaar ook en luisterde naar de naam Miami Dolphins. Het waren de goede jaren van Jaap, de jaren die volledig in het teken van de muziek stonden – Jaap heeft, met Ad Meeusen, zelfs nog eens een singletje op de markt gebracht, dat helaas te weinig hitpotentie bezat. Later kreeg de drank de overhand en speelde Jaap nog slechts op de terrassen van de stad voor wat muntgeld en aandacht, want aandacht daar had hij erg veel van nodig, misschien nog wel meer dan geld. De periodes dat Jaap langdurig verschrikkelijk veel dorst had, en er een tempo op na hield waar een paard de hik van zou krijgen, regen zich steeds frequenter aaneen. Tussen die periodes verdween hij weleens uit het straatbeeld en sterkte hij aan bij, ik dacht, zijn zus die elders in Nederland woonde. Hij vond ook vaak soelaas bij Gerjo van Helvoort van Meneer Jansen, die hij nog kende van vroeger. In de laatste jaren van zijn leven, verwerd hij tot een schaduw van zichzelf, links en rechts drank bedelend in de kroegen in de stad. Zijn baard werd steeds langer, zijn stem steeds rasperiger en soms bijna onverstaanbaar, zodat hij niet meer kon zingen, maar hij speelde nog steeds gitaar. Zo staat, en blijft, de goede Jaap Misset op mijn netvlies: gitaar spelend in de Miami Dolphins, een sigaret in de mondhoek en ondertussen ginnegappend met de dames in de zaal.
Willem Jacobs
Willem Jacobs kwam naar Middelburg als onderdeel van de eerste Utrechtse migratiegolf - een golf waar ook de gebroeders Roskam en Erik Kettmann ( De Poort , Het Podium en Schuttershof ) toe behoorden. Je zag Willem overal in het Middelburgse horecaleven, maar de Vlasmarkt e.o. was in de beginjaren toch wel zijn biotoop - De Klos, en alle andere namen die de kroeg gehad heeft, Tognog en 't Pakhuis . Later frequenteerde hij ook de Schuur en 't Geintje - kortom, Willem was all over the place. Hij was altijd wel vergezeld van een grappig hondje dat hij kunstjes leerde - een van zijn eerste hondjes heette Smots.
Willem was van huis uit timmerman en zijn handen konden eigenlijk alles met hout. Ook in het fijnere, meer artistieke werk was hij een pikeur; hij sneedt, als import Zeeuw, prachtige, zogenaamde paardenmessen (paeremessen in het Zeeuws). Een perremes was mes dat iedere Zeeuwse landman vroeger, vaak in een leren foedraal, bij zich droeg voor allerhande werkzaamheden. Willem was ook een man die altijd wel een gisse witz had te vertellen en die sneerde over de bureaucratische uitwassen van de maatschappij. Hij was, evenals zijn perremessen, scherp van de tongriem en ging altijd met verve de discussie aan waar en waarover die zich ook aandiende.
Willem heeft lang in De Ruyterstraat gewoond, in het zelfde rijtje als Louis Lebon en Ad Meeusen. In de laatste jaren reed hij in zo'n kleine auto - eigenlijk meer een overdekte brommer - waar je geen rijbewijs voor nodig hebt - Willem noemde het weleens gekscherend zijn pausmobiel. Hij verhuisde vorig jaar naar een appartement in Hof ter Veste en ik kwam hem vanaf die tijd vaak wandelend tegen, natuurlijk met zijn hondje. Helaas heeft het pauselijke aureool van zijn autootje hem niet kunnen behoeden, want op 8 november 2010 kwam hij om het leven bij een verkeersongeluk op de Nieuwe Vlissingseweg.
Jan Zembsch
Jan Zembsch was, met tussenpozen weliswaar, een trouwe kroegbezoeker, eigenlijk al vanaf zijn jonge jaren. Dat waren de schooljaren van Seventy Seven en van voetbal – Jan was zelfs even linksbuiten in het eerste elftal van voetbalvereniging Middelburg. Na de middelbare school vertrok hij naar Breda om aan de kunstacademie Sint Joost te gaan studeren. Hij bleef een aantal jaren in Brabant hangen, woonde nog een tijdje in Tilburg, maar uiteindelijk kwam hij toch weer terug naar Middelburg. We zagen elkaar in het begin weer in Seventy Seven, doch Jan kwam meer en meer in De Klos. Ik zag hem ook vaak bij openingen in De Vleeshal, waar ik toen als suppoost werkte.
Jan schilderde en exposeerde frequent, hij was wat je een gevestigd kunstenaar zou kunnen noemen. Jan kwam nog eens een keer op mijn verjaardag toen ik met Astrid in de Nassaulaan woonden en hij bracht als cadeau een aantal aquarellen mee die nog steeds mijn muur sieren. Er werd in een behoorlijk tempo gedronken en af en toe ging er ook een blow rond. Jan, al een beetje in de olie, moest en zou een flinke hijs nemen en die kwam tamelijk hard binnen. Jan logeerde bij zijn ouders die net bij ons om de hoek woonden, doch de weg naar huis bleek minder eenvoudig te vinden dan gedacht.
In zijn latere jaren sukkelde Jan met zijn gezondheid en daarom wilde hij het roken wat aan banden leggen. Hij schakelde van shag over op Barclay, nicotinearme sigaretten – wellicht gaf dat een ‘veilig gevoel’, want ik heb hem nog nooit zoveel zien roken als toen. Op enig moment kwam Jan enigszins besmuikt in de kroeg naar me toe met de mededeling dat hij met Magda in Vlissingen ging wonen, wat hij toch als een soort overlopen naar de vijand zag. Sinds die tijd zagen we elkaar minder, hij kwam af en toe nog weleens in de kroeg – hij had zelfs zijn rijbewijs gehaald – maar hij rookte nog steeds enthousiast Barclay. Jan overleed aan een ziekte die hem tenslotte toch, het leek enige tijd beter te gaan, te pakken kreeg.
Jan Zembsch, gefotografeerd door Bob Pingen
Lucas, Sax en de anderen
Vanmorgen vroeg kwam ik hem fietsenderwijs tegen in de Koestraat. Lucas begon, kortgebroekt en met zwaar beladen fiets, net aan zijn postbestellersronde. Immer vrolijk groette hij met: "Goeiemorgen Robbie, je bent er ook vroeg bij". Wellicht refereert de naam Lucas aan zijn vrolijkheid en is die gebaseerd op het personage Lucas Blijdschap uit het toenmalige tv-programma 'Het Schaep met de vijf poten. Ik weet het niet zeker, maar wat ik wel weet is dat Lucas eigenlijk Ad heet, Ad Goverse. Het vreemde is dat ook zijn zus Marian voor sommigen, in de vroege jaren van De Klos, Dolly heette.
Ik ken Ad vanuit onze gedeelde kinderjaren op 't Zand, de wijk waar we toen allebei woonden. Later zag ik hem vaak in De Klos, maar toen heette hij Lucas en dat is altijd zo gebleven. Je had in De Klos meer personen met een bijnaam, zoals Sax bijvoorbeeld die in een vorig leven Rinus Heijmans werd genoemd. Dat was echter een logische bijnaam want Sax speelde in die tijd in bands als Highway 61 en De Pletters (met Harold Overwijk op drums, zie de Beuk ) en hij speelde geen gitaar. Hoe Lucas en Dolly aan hun naam komen is slechts gissen, doch misschien kan iemand daar alsnog helderheid over verschaffen.
Een andere, op het eerste gezicht raadselachtige bijnaam was 'VLBP', althans zo stond hij bij Aad in het boek. VLBP was een niet zo complimenteuze afkorting van 'Vreselijk Lelijke Bril met Pijp'. En dan had je ook nog 'De Laatste Trein', dat betrof een persoon die, danig in de olie, zijn bijnaam altijd als fatalistische metafoor gebruikte - hij had de laatste trein gemist en het kon alleen maar slecht met hem aflopen. Er stond, tenslotte, ook een man in het boek als 'De Kippen(n)euker - helaas weet ik niet hoe hij aan zijn bijnaam kwam, doch misschien kan iemand...
Adres en contactgevens
Vlasmarkt 20
4331 PE Middelburg
Externe links
Bronnen
- Foto's: collectie Hayo Duinkerken ('t Hof)