(→Mooie verhalen) |
k |
||
| Regel 31: | Regel 31: | ||
==Mooie verhalen== | ==Mooie verhalen== | ||
===De Bielzenslet=== | ===De Bielzenslet=== | ||
| − | In de jaren '60, '70 van de vorige eeuw had je van die obers die in de ware zin des woords ambulant waren. Chris van Weezel (zie [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/index.php?title=Delta&action=edit§ion=9]) is daar een mooi voorbeeld van - hij heeft in die periode in zaken gewerkt als [[Wöhler]], [[De Eendracht]] en ''Britannia'', ''Brit'' voor intimi, in Vlissingen, maar er zijn genoeg andere voorbeelden te noemen. De hoofdpersoon van dit verhaal - laten we hem Abraham noemen, de man die weet waar je de mosterd haalt - heeft ook een schare aan werkgevers in de Middelburgse horeca versleten. In het prille stadium van zijn carrière werkte hij hier, in De Stationsrestauratie, waar de komende- en gaande man hem een wenkend perspectief bood, doch meer hierover later. Hij werkte er zelfs een tijdje met zijn tweelingbroer als collega, wat tot verwarring leidde die ze maar al te graag aangrepen voor een kwinkslag of grap. Zo presteerde een van de broers het eens om een klant letterlijk op zijn wenken te bedienen. De klant werd, met het voor de tweeling karakteristieke nasale stemgeluid, vriendelijk gevraagd of hij alles in de koffie wenste en toen daar bevestigend op werd geantwoord werden suikerzakje en melkkannetje linea recta in zijn koffiekop gedumpt. Abraham verkaste daarna nog herhaaldelijk naar verschillende cafés en restaurants en hij was ook vele zomers te vinden in [[ | + | In de jaren '60, '70 van de vorige eeuw had je van die obers die in de ware zin des woords ambulant waren. Chris van Weezel (zie [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/index.php?title=Delta&action=edit§ion=9]) is daar een mooi voorbeeld van - hij heeft in die periode in zaken gewerkt als [[Wöhler]], [[De Eendracht]] en ''Britannia'', ''Brit'' voor intimi, in Vlissingen, maar er zijn genoeg andere voorbeelden te noemen. De hoofdpersoon van dit verhaal - laten we hem Abraham noemen, de man die weet waar je de mosterd haalt - heeft ook een schare aan werkgevers in de Middelburgse horeca versleten. In het prille stadium van zijn carrière werkte hij hier, in De Stationsrestauratie, waar de komende- en gaande man hem een wenkend perspectief bood, doch meer hierover later. Hij werkte er zelfs een tijdje met zijn tweelingbroer als collega, wat tot verwarring leidde die ze maar al te graag aangrepen voor een kwinkslag of grap. Zo presteerde een van de broers het eens om een klant letterlijk op zijn wenken te bedienen. De klant werd, met het voor de tweeling karakteristieke nasale stemgeluid, vriendelijk gevraagd of hij alles in de koffie wenste en toen daar bevestigend op werd geantwoord werden suikerzakje en melkkannetje linea recta in zijn koffiekop gedumpt. Abraham verkaste daarna nog herhaaldelijk naar verschillende cafés en restaurants en hij was ook vele zomers te vinden in [[Oud Hollandsch Poffertjeskraam]] in de Koorkerkhofstraat waar zijn rijzige gestalte bij geringe klandizie langdurig het deurgat vulde. Dat beeld staat nog steeds in mijn netvlies gegrift, hoewel de korte periode dat hij bij Sjaak Degenaars in [[Het Zwarte Schaap]] werkte ook niet uit mijn geheugen is weg te branden, vooral niet zijn spaarzame commentaar bij de voetbalwedstrijden - toenmalig tv-commentator ir. Ad van Emmenes haalde het niet bij Abraham. Veel later, toen ik bij de gemeente Middelburg werkte, kwam Abraham op een andere wijze in beeld, een wijze die meer licht wierp op de komende- en gaande man; vooral de komende dan. Een van mijn collega's ter plekke was de Griekse beginselen toegedaan en hij kon boeiend vertellen over het fenomeen ''cruisen'', de nimmer aflatende queeste naar vluchtige contacten. Hij vertelde dat Middelburg over verschillende banen beschikte - ''de baan'' was de naam voor de locaties waar men krols toefde; zo komt de uitdrukking ''de baan opgaan'' ook in een ander daglicht te staan. Hij vertelde dat in Middelburg (de [[Sjada Bar]] was toen al lang wijlen) de openbare toiletten op het Zusterplein een baan was en de pisbak in het park op het Molenwater. Toen we, niet in het minst geleid door mijn nieuwsgierigheid, over notoire Middelburgse bakkenlopers te spreken kwamen, noemde hij een aantal mannen dat er vaak kwam. Toen ik vroeg of Abraham daar ook weleens zijn gevoeg zocht, zei hij dat hij die naam niet kende en of ik hem niet kon beschrijven. Ik begon met zijn nasale stemgeluid en dat was al meteen raak. "O die", zei hij, "dat is ''De Slettenbiels'' - niet direct mijn smaak". |
==Adres en contactgevens== | ==Adres en contactgevens== | ||
Versie van 7 feb 2013 om 12:27
| | ||||||
|
Beschrijving
Stationsrestauratie gelegen aan de Kanaalweg 24 Middelburg
Geschiedenis
De stationsrestauratie had in 1872 het adres Station V 89, wat later vernummerd werd tot Segeersweg 8 en tenslotte het definitieve adres Kanaalweg 24 kreeg. De Maatschappij tot exploitatie van Staatsspoorwegen geeft per advertentie in de Middelburgsche Courant van 22 mei 1872 aan "dat de bediening van het Buffet aan het Station te Middelburg bij inschrijving zal worden verpacht, voor den tijd van vijf jaren, ingaande den eersten Juli 1872. S.W.A. Compter (zeeuwengezocht [1]) - later De Kolfbaan, Café Neuf en Kanaalzicht - pacht de stationsrestauratie per 1 juli 1876 en hij blijft 20 jaar in de zaak.
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Stationsrestauratie/fotos.
Station Middelburg omstreeks 1880
Suikerzakje Stationsrestauratie, tweede helft 20ste eeuw
Station en Stationsbrug in Middelburg, 1879
Naamgeving
Eigenaars
- A. Buijen van Weelderen (1876)
- S.W.A. Compter (1876-1896)
- H. van Goethem en H.J. Neuteboom (1896-)
- G.C. van Keeken (1901-)
- J. Ferwerda en J.H. Rippe(1908-) (de een vraagt een vergunning aan voor het stationsgebouw, de ander voor het wachtlokaal van het station).
- C.S. Elsendoorn (omstreeks 1965)
Bijzonderheden
De personen die onder eigenaar worden gerangschikt zijn in wezen pachters van respectievelijk Staatsspoorwegen en NS.
Mooie verhalen
De Bielzenslet
In de jaren '60, '70 van de vorige eeuw had je van die obers die in de ware zin des woords ambulant waren. Chris van Weezel (zie [2]) is daar een mooi voorbeeld van - hij heeft in die periode in zaken gewerkt als Wöhler, De Eendracht en Britannia, Brit voor intimi, in Vlissingen, maar er zijn genoeg andere voorbeelden te noemen. De hoofdpersoon van dit verhaal - laten we hem Abraham noemen, de man die weet waar je de mosterd haalt - heeft ook een schare aan werkgevers in de Middelburgse horeca versleten. In het prille stadium van zijn carrière werkte hij hier, in De Stationsrestauratie, waar de komende- en gaande man hem een wenkend perspectief bood, doch meer hierover later. Hij werkte er zelfs een tijdje met zijn tweelingbroer als collega, wat tot verwarring leidde die ze maar al te graag aangrepen voor een kwinkslag of grap. Zo presteerde een van de broers het eens om een klant letterlijk op zijn wenken te bedienen. De klant werd, met het voor de tweeling karakteristieke nasale stemgeluid, vriendelijk gevraagd of hij alles in de koffie wenste en toen daar bevestigend op werd geantwoord werden suikerzakje en melkkannetje linea recta in zijn koffiekop gedumpt. Abraham verkaste daarna nog herhaaldelijk naar verschillende cafés en restaurants en hij was ook vele zomers te vinden in Oud Hollandsch Poffertjeskraam in de Koorkerkhofstraat waar zijn rijzige gestalte bij geringe klandizie langdurig het deurgat vulde. Dat beeld staat nog steeds in mijn netvlies gegrift, hoewel de korte periode dat hij bij Sjaak Degenaars in Het Zwarte Schaap werkte ook niet uit mijn geheugen is weg te branden, vooral niet zijn spaarzame commentaar bij de voetbalwedstrijden - toenmalig tv-commentator ir. Ad van Emmenes haalde het niet bij Abraham. Veel later, toen ik bij de gemeente Middelburg werkte, kwam Abraham op een andere wijze in beeld, een wijze die meer licht wierp op de komende- en gaande man; vooral de komende dan. Een van mijn collega's ter plekke was de Griekse beginselen toegedaan en hij kon boeiend vertellen over het fenomeen cruisen, de nimmer aflatende queeste naar vluchtige contacten. Hij vertelde dat Middelburg over verschillende banen beschikte - de baan was de naam voor de locaties waar men krols toefde; zo komt de uitdrukking de baan opgaan ook in een ander daglicht te staan. Hij vertelde dat in Middelburg (de Sjada Bar was toen al lang wijlen) de openbare toiletten op het Zusterplein een baan was en de pisbak in het park op het Molenwater. Toen we, niet in het minst geleid door mijn nieuwsgierigheid, over notoire Middelburgse bakkenlopers te spreken kwamen, noemde hij een aantal mannen dat er vaak kwam. Toen ik vroeg of Abraham daar ook weleens zijn gevoeg zocht, zei hij dat hij die naam niet kende en of ik hem niet kon beschrijven. Ik begon met zijn nasale stemgeluid en dat was al meteen raak. "O die", zei hij, "dat is De Slettenbiels - niet direct mijn smaak".
Adres en contactgevens
Kanaalweg 24, 4337 PA Middelburg
Externe links
Bronnen
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek