Middelburg Dronk

Versie van 30 mei 2014 om 09:53

Een café dat tussen 1966 en 1979 was gelegen aan Pottenmarkt 2 in Middelburg. De zaak was een voorloper van De Herberg.

Geschiedenis

{{eigenaar | jaar =1966 | naam = A. de Pree | tekst = San Remo Bar werd 1966 geopend door Adrie de Pree aan de Pottenmarkt 2, in het pand waar nu De Herberg is gevestigd. In die periode opende de Pree veel zaken in Middelburg, zoals Alassio, Amigo-bar en [[Old Dutch[[. San Remo bestond in ieder geval tot 1979. De zaak was een opvolger van cafetaria Blanker, van de gebroeders Blanker, die aan de Pottenmarkt ook Het Wapen van Middelburg (2) bezaten. Op de pagina's van die zaak en die van De Herberg is meer te lezen over de geschiedenis. }}

Foto's

Meer foto's zijn te vinden op San_Remo_Bar/fotos.

• 

  Willem Vreeke achter de bar van San Remo Bar aan de Pottenmarkt in Middelburg, in 1978.

• 

  Een bus van de voormalige ZWN op Plein '40, met op de achtergrond San Remo Bar, jaren '70

• 

  De gevel van San Remo Bar in 1975

Naamgeving

Bijzonderheden

• Bedrijfsleider (gedurende twee jaar): Theun Hillebrand. Hij zou in 1968 De Krab op Plein 1940 overnemen, om die zaak vervolgens te verbouwen en te heropenen als Bar American.

Mooie verhalen

Romeo en Julia

In het begin van de jaren ’70 kwam ik weleens in San Remo Bar. Niet zo vaak, want Seventy Seven was eigenlijk vanaf de opening mijn stamhut. Eigenaar Adrie de Pree – ook Old Dutch, 't Sincken Tooghje, Amigo-bar en Alassio - hield er in die tijd een tamelijk agressieve verkoopmethode op na door middel van een aanmatigende bijgoochem die constant naar mensen met lege glazen liep te spinzen. Wanneer je in het bezit was van een leeg glas werd je meteen door de glazendope verplicht een nieuwe te bestellen. Deze klantonvriendelijke benaderingswijze leidde ertoe dat je steeds meer mensen zag die hun glas met volle hand omklemden om alzo de opdringer te slim af te zijn. De klantenkring was divers, hoewel er wel verdacht veel soldaten en verpleegsters kwamen – een uniforme mix van dienstbaren. Er werd zo af en toe een zustertje door deze of gene gescoord, waarna de kennismaking met enige mazzel werd voortgezet in het Jan Matenshuis – een zusterflat strategisch gelegen achter het ziekenhuis. Aangezien daar een matrone de plak zwaaide, moest je toch vooral niet te luidruchtig zijn. Zo kon het soms gebeuren dat men een slaapdronken Romeo in verregaande staat van ontkleding op het bolwerk aantrof terwijl Julia hem vanaf het balkon liefdevol zijn schoenen achterna wierp. Er was een periode dat ik wat meer in San Remo kwam, omdat er een meisje achter de bar werkte die we voor het gemak maar Julia zullen noemen. Ik kon goed met Julia opschieten, zo goed dat we zelfs eens een weekje naar Parijs zijn geweest. Julia was erg gul met van alles – ik kon gratis drinken en ze had iets met overhemden, want mijn klerenkast kreeg gaandeweg steeds meer last van uitpuiling. Enfin, het gebeurde in die dagen dat ik na sluit met Julia in San Remo achterbleef en natuurlijke drift de overhand kreeg. We bekenden ons staande tot elkaar vlak bij de toiletten en hadden wat later helaas de sleutel niet in het slot horen glijden. Daar stond plots een akelig glimlachende Adrie de Pree. “Dag oom Adrie’’, wist ik gemaakt nonchalant uit te brengen om vervolgens besmuikt af te druipen. Enige dagen later zei mijn vader twinkelend langs zijn neus weg: “Je had het nogal naar je zin in San Remo, hoorde ik”. Oom Adrie was een vriend van mijn vader en zo komen verhalen in de wereld. Het contact met Julia verwaterde en ze is niet lang daarna uit Middelburg vertrokken, maar ik denk nog weleens aan haar wanneer het chloor me in het toilet van een of ander morsig café aan de lippen staat.

Midden jaren 70 zwaaide Willem Vreeke voor een korte periode de scepter. Willem sloot de tent maar 1 uur per etmaal - meestal tussen 4 en 5 uur. Hij deed dat vooral omdat hij 's morgens vroeg altijd klandizie had van een eerste boot van de Olau Line (Sheerness-Vlissingen). Soms, eigenlijk best vaak, wilde het handjevol klanten dat er om 4 uur nog zat niet weg, wat tot gezeur leidde. Op een gegeven moment had Willem de oplossing gevonden: de klanten die per se wilden blijven mochten dat uur wel in de keuken gaan zitten, als ze maar stil waren want de politie sliep niet.

Het verhaal gaat dat het er altijd nogal feestelijk aan toeging in San Remo Bar, in de periode van Willem. Als Willem stond te koken, stonden klanten soms zelf te tappen en vice versa. Willem opende zijn zaak al om vijf uur 's ochtends en zat daarom stampvol met postbodes en andere mensen die nog wel een drankje lustten, voordat zij richting werk togen. Uiteraard trok deze openingstijd ook klanten aan die hun bed nog niet hadden gezien. Een oude klant herinnert zich nog een mooi beeld. Op een gegeven moment kwam hij de bar van Willem binnen waar hij Peter van Horst (een stamgast van Bar American aantrof met een slinger van worsten om zijn nek. "Het kon allemaal, in de San Remo Bar van Willem Vreeke".

Externe links

Bronnen

• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Foto's: collectie Ronnie de Pree Beeldbank Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed en Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek en Ton1953 op Flickr, collectie Rob en Tineke Nieuwenhuijse