Middelburg Dronk

Bar American

Plein 1940 7
4331 LG Middelburg

Middelburg
Plein 1940

Bar American/American Bar was een rock- en bluescafé op Plein 1940 in Middelburg, dat bestond tussen 1968 en december 2020. Dit was een café waar niet zoveel koffie wordt gedronken. In de loop van de jaren speelden hier vele Nederlandse en buitenlandse bands, van Blues en Rock tot Speedmetal en Punk. Bar American was de opvolger van cafetaria De Krab en zal in 2021 worden opgevolgd door een dagzaak die is verbonden aan kledingwinkel Bomont op de Markt.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op: Bar_American/fotos.

Bar American Plein 1940 7 Middelburg
Thrash Metal ca. 1986, mogelijk Mysto Dysto of Silenxce
Moeder Petiet houdt een oogje in het zeil tijdens de nieuwjaarsreceptie, januari 2013

Geschiedenis

1968

Lenie Hillebrand en Theun Hillebrand

Tot 1968 was in het pand aan Plein 1940 7 een cafetaria gevestigd, met de naam 'De Krab'. Die zaak was een verzamelpunt voor jongeren en wordt door sommigen herinnerd als een snackbar waar je de bedienden nog kon optrommelen door op een tafelbel te slaan. In 1968 namen Lenie en Theun Hillebrand De Krab over om er, op 10 oktober 1968, het cafe American Bar te openen. In de jaren '70 legden de Hillebrands de nadruk op discomuziek, zo blijkt uit de vele krantenadvertenties uit die periode.

1978	Kees Petiet en Ad Lips De zaak werd m.i.v. 5 januari 1978 overgenomen door Kees Petiet en Ad Lips die toen in de Image Club in Terneuzen werkte.

1978	Kees Petiet In november 1978 stapt Lips om gezondheidsredenen uit de zaak: Kees (Cees) gaat dan alleen verder.

1998	Kees Petiet en Erik Louws Compagnon eind jaren '90 tot circa 2004

2000	Kees Petiet en Arjen Koole Compagnon vanaf ca.2000

Naamgeving

Kees Petiet vertelde dat toen Theun Hillebrand in 1968 (toen werkzaam als bedrijfsleider in San Remo Bar) De Krab kocht hij de zaak grondig verbouwde en heropende als Bar American. Theun had gezien dat veel kroegen in Amerika over een lange bar beschikten, wat je hier nog weinig zag, en die plaatste hij ook in zijn zaak - vandaar Bar American, een kroeg met een Amerikaanse lange bar.

(Oud-) Personeel

Erik Louws, Danny Ruijschop, Dennie Franssen, Edwin Mijnsbergen, Petra Bakker, Nelleke Hartman, Derek Jones, Elles Flipse, Gilbert Wevers, Naomi Harten, Saskia Kerkhove, Elsje, Peter van de Horst, Marijn Bruinooge, Fanny Hagens, Jenneke, Adrie van de Worp, Ronald van de Broeke, Erik van Velzen, Thijs Goedbloed, Carolien, Karel Brandes, Peter de Nooijer, Derek Jones, Bas Boone, Jasper, Kimberley Kuijs, Rubina, Johan Braspenning, Tineke Nieuwenhuijse, Jac Graaff, Krijn Davidse, Irma, Jan Puijpe, Bapke van der Steen, Linda, Kees Roose.

Bijzonderheden

In de jaren '80 was er een aparte ruimte in het café: het Trashhok. Dat hok had een eigen bar en muziekinstallatie. Er werden extremere varianten van metal en punk gedraaid voor de liefhebbers (ca. 100 man in totaal). In die tijd deed vrijwel elke thrashmetalband Middelburg aan, omdat diezelfde liefhebbers een goede naam hadden opgebouwd als publiek. Kees Petiet 'haalde' namen als Thanatos, Mysto Dysto, Agent Steel, Inferno, Silenxce en zelfs het Canadese Wehrmacht naar de Zeeuwse hoofdstad. De bands speelden dan of in Bar American zelf, of in de Zippo (ook eigendom van Kees Petiet). Daar tegenover programmeerde Petiet ook vele heavy metal-bands, zoals de Duitse bands Helloween en Accept en, op Plein 1940 zelf, de Amerikaanse band Joshua. Bij het inspelen stond het volume zo hard dat er ramen sneuvelden, op het plein. Kees Petiet zou later ook enkele keren het festival Hofpop organiseren, op Hof van Tange, en organiseerde vele busreisjes naar concerten elders in de Benelux, uiteraard in samenwerking met Pedaal Productions.
In de jaren '90 begon Kees Petiet het bedrijf HappyGlass. Dat bedrijf, dat handelt in onbreekbaar 'glaswerk', heeft hij nu nog, samen met Kees Kik (ex-Brooklyn).

Mooie verhalen

40 jaar plaatjes draaien (Edwin 5 oktober 2016)

Onlangs vierde Kees Petiet, die de meeste Middelburgers vooral zullen kennen als eigenaar van Bar American op Plein 1940, een muzikaal jubileum. Dat deed hij met een feestje. In de uitnodiging schreef hij: ‘De derde zaterdag van september in 1976 was de eerste keer dat ik een hele avond muziek draaide in een café. Het was de eerste dag van de kermis in Terneuzen en de Image-club had die avond geen dj beschikbaar. Ik bood aan dit wel te willen doen voor een keer. Een keer werd twee keer en vervolgens elke week en uiteindelijk heeft dit ertoe geleid een café te beginnen in mijn eigen Middelburg, met mijn eigen muziek. Nu bijna 40 jaar later draai ik nog steeds met plezier mijn muziekjes’.

Omdat ik op vakantie was, moest ik verstek laten gaan, maar ook zonder op het feestje te zijn, kon ik me het beeld van Kees als dj heel goed voor de geest halen. Ik zag en hoorde hem talloze keren bezig achter de draaitafels van zijn zaak, zowel als klant als medewerker. Je moet van goeden huize komen als je een rocknummer aan wilt vragen dat Kees niet kent. Hij kent zijn klassiekers. Het is daarom beter om hem gewoon lekker te laten doen. Dan komen de pareltjes vanzelf. Van Stones en Beatles naar Uriah Heep en Status Quo en weer terug.

Kees draait zijn muziekjes inderdaad nog regelmatig, maar wel minder dan vroeger, toen hij zelf altijd achter de bar stond en de meeste van zijn klanten naar dezelfde muziek luisterden. Ik kan me de overgangsperiode nog wel herinneren. Ik begon American rond 1986 te bezoeken voor de vele speed- en thrashmetalbandjes die er toen optraden.

Dat was een mooie tijd, maar de muziek van de optredende bands was te heftig om achter de bar te draaien. Bij bands als Iron Maiden en Metallica hield het wel op, omdat de vrees bestond dat nog hardere muziek klanten zou kosten. Het leidde echter tot zo veel discussies dat Kees uiteindelijk een oplossing ging zoeken. Hij vond die in het basaal inrichten van een kleine ruimte naast de zaak, als mini-café voor de liefhebbers van herrie. Die ruimte werd het Thrashhok genoemd. Het was een mooie, tijdelijke oplossing, waar sommige bezoekers van toen nu nóg met een grote grijns over praten.

Hoe het precies kwam is lastig te duiden, maar in de jaren ‘90 was er opeens een veel groter publiek voor heftige muziek. Zelfs in nette zaken werd er gesprongen op Rage against the Machine en Nirvana. Herrie in de tent betekende een volle tent. Kees ging op zoek naar een bedrijfsleider die de werelden van rock en herrie wist te verenigen in American en vond die in de persoon van Erik Louws, die in de jaren daarna het gezicht en het geluid van de zaak zou gaan worden. Maar wel altijd met Kees aan zijn zijde of in de buurt. Want als er weer eens écht ouderwets gerocked moest worden deed Kees het natuurlijk zelf. En dat doet hij nu nog steeds.

Juist dat maakt American tot wat het is: een prachtige tent. ‘Keep on rockin’ in the free world!’

Het verhaal van Black Gang

Johhny Caljouw tekende in 2014 op: "Het moet ergens in de jaren 70 geweest zijn dat Johnny deze band oprichtte met zijn muzikale compaan Ad Meeuwse. De naam Black Gang werd ontleend aan de "Zwarte Bende". In zwart uniform gestoken gasten die een onderdeel uitmaakten van de Londense douane en politie. Zij controleerden in de Thames-havens van Londen schepen op contrabande. Was dat het geval ging het schip "aan de ketting." Johnny was met Chris L. op zijn coaster vanuit Gent meegereisd naar Londen en raakte bevriend met de jongens van "The Black Gang". Er was een gitaar aan boord en de Black Gang Boys hielden van muziek. Gezeten op de bank waarvan de zitting volgestouwd lag met Bols en Johnny Walker speelde hij de Beatle Bones & Smokin' Stones. De Black Gang vond het prachtig en de kennismaking werd voortgezet in de pubs aan de Riverside.

Johnny fequenteerde geregeld de American Bar op Plein 40 in M'burg. In die kroeg werd door eigenaar Kees Petiet AC-DC en Status Quo gedraaid. Er werd daar geen biertje besteld, maar een blad tegelijk en de jongens speelden luchtgitaar. Johnny raakte er bevriend met Klaasje van Belzen. Karel Brandes was weer een vriend van Klaasje. Johan Wattel was timmerman in de bouw en een bekende American Bar Ganger. Hij drumde à la John Bonham, van wie hij wel wat weg had. Anthonie van de Buuse studeerde psychologie. Een foto van Camus besloeg de gehele achterwand van zijn tuinhuis in de Griffioen. Anthonie speelde voortreffelijk fingerpicking gitaar. Johnny had veel bewondering voor die vaardigheid. Leo Pouwer is de broer van Huib Pouwer, de Dragonfly-drummer die de Stick & Stones Celestial Dreams voorgoed aan de wilgen had gehangen, naar later bleek."

Een warm welkom voor Biohazard (uit de PZC-rubriek Barcodes van 15-08-2014)

Het zal de mensen die niet van heftige gitaarmuziek houden niet veel zeggen, maar vorige week vrijdag speelde Biohazard in Bar American in Middelburg. Dat was bijzonder. Zo werd het in ieder geval wel ervaren door de honderd gelukkigen die er in geslaagd waren een toegangskaartje te bemachtigen voor het optreden. De hoogtijdagen van de band lagen weliswaar in de jaren 90 maar de band speelt nog altijd regelmatig op grote rockfestivals, voor duizenden mensen. Voor de liefhebbers van het genre is het een klinkende naam, die je niet verwacht in een café in een kleine provinciestad.

Omdat ik nieuwsgierig was hoe organisator Edmond Spelier de band naar Middelburg had weten te lokken vroeg ik hem ernaar. Hij had een mooi verhaal. Eigenlijk was hij bezig geweest met het boeken van een andere band, maar dat verliep nogal moeizaam. Het boekingskantoor had echter nog wel Biohazard in de aanbieding. De band zou die dag op doorreis zijn van Duitsland naar Engeland, in het kader van een Europese tournee. Daar had Spelier, ook als liefhebber, uiteraard wel oren naar, maar er was een klein probleem: er diende wel eerst even 3000 euro afgerekend te worden met het management. Spelier zag er een mooie uitdaging in. Na een gesprek met de eigenaars van American wist hij zich verzekerd van een locatie. Vervolgens bedong hij een korting van 500 euro op de prijs van de band. Omdat hij niet meer dan 15 euro voor een kaartje wilde vragen kwam hij nog 1000 euro tekort. Op Facebook riep hij vrienden en kennissen daarom op een bijdrage te storten, zonder de naam van de band te noemen. Binnen een dag had hij het benodigde bedrag bij elkaar. De contracten konden worden getekend.

Ook de verkoop van de kaartjes verliep via Facebook. Er kwam geen poster of flyer aan te pas. Je kocht je kaartjes door Edmond daar een berichtje te sturen en het geld meteen over te maken. Binnen een paar uur was het concert uitverkocht, wat natuurlijk ook tot teleurstelling en flauwe grappen leidde: of de mensen van American wel wisten dat Biohazard altijd dranghekken voor het podium eist, en een kleedkamer vol lekkernijen? Het bleek uiteindelijk allemaal onzin. De bandleden waren flexibel en hadden het reuze naar hun zin. Ze gingen ’s middags met een stamgast mee naar een Middelburgse sportschool, en sprongen na afloop van het concert ook net zo makkelijk onder de douche bij een andere vaste klant. Gezellig, geen enkel probleem. Het is fijn als je met open armen wordt ontvangen. Over die open Middelburgse armen voor artiesten hoor je steeds vaker. Of het nu gaat om intieme huiskamerconcerten in de Korte Delft of om grotere en kleinere bands in De Spot, Ut Babbelaèrtje en Kaffee 't Hof: de bands schuiven aan bij het diner of blijven pitten op de bank. Uit dankbaarheid geven ze vaak iets terug, zoals een supershow of een extreem laag tarief.

Het uitgaansleven wordt daar warmer van. En menselijker.

(Foto: Tessa Wiegerinck Fotografie)

Een stukje zeil

Paul Quist is een vakkundige vloerenlegger die regelmatig de hand weet te leggen op zeer voordelige vloerbedekking. Eigenaar Kees Petiet wist dat en vroeg, op een manier zoals alleen hij dat kan: "Als je nog eens een stukje zeil tegenkomt, wil je dat dan 'es meenemen? Er moet nog zeil worden gelegd in de serre (van American)". Dat was geen enkel probleem volgens Paul, maar hij vroeg zich wel af wat voor zeil het dan mocht wezen. American is tenslotte toch een echte rocktent. "Dat maakt helemaal niks uit", antwoordde Kees slechts. Dat was een buitenkans! Paul spoedde zich naar de kinderafdeling van een zaak in vloerbedekking en liet zonder te twijfelen een paar meter vinyl afsnijden. Vinyl met een patroon van een clowntje met ballonnen in zijn hand. Dat vinyl legde hij vervolgens in razend tempo in de serre. De mannen van motorclub The Emmeroyts wisten niet wat ze zagen, toen ze even later binnenstapten. Of er nog wel bier werd verkocht, in dit kindercafé?

Kees nam het sportief op, maar niet veel later sprak hij nog wel tot Paul: "Als je nog eens een stukje zeil tegenkomt?"

Dansen op het biljart

Op zaterdagavond en tijdens feestjes wordt er vaak gedanst op de biljarts die in Bar American staan. Dat zou je bijna een traditie kunnen noemen. Niemand kijkt er nog van op als de barmedewerkers rond een uur of 11 houten platen over het biljartlaken leggen. Klanten weten dan als het ware 'hoe laat het is'. Dit is niet altijd zo geweest. Tot 1983 was het ten strengste verboden om op het biljart te dansen. Alleen op de bankjes voorin (een erfenis van cafetaria De Krab) mocht je uit je dak gaan. Petra Bakker vertelt: "Van vrijdag op zaterdagnacht om 12 uur op 23 april 1983 was de allereerste keer , dat er legaal op het biljart gedanst mocht worden, zonder dat de lichten aangingen en de muziek uitging (dan wilde je wel van dat biljart af). Dat tijdstip om 12 uur was ik jarig en Cees had het singeltje "Girls Just Want to Have Fun", speciaal voor mij....en ik mocht op het biljart dansen, dat was zijn cadeau aan mij. Ik was stikblij!" Sindsdien mag er wél op het biljart gedanst worden.

Een rondje van de zaak

Toen Meccano in 1992 sloot was Kees Petiet net op zoek naar een nieuwe bedrijfsleider voor Bar American. Hij zag het helemaal zitten in Erik Louws, die toen zonder werk dreigde te komen zitten. Misschien had Erik dat wel te danken aan het feit dat hij het oude Grand Café, dat na de veranderde sluitingstijden van het Damplein steeds minder bezoekers trok, weer een nieuwe impuls had gegeven door er een halve rocktent van te maken. Meccano bleef altijd Meccano, maar onder het bewind van Erik speelden er opeens stevige bands, schalde er 's avonds muziek van Nirvana, Mudhoney en Henri Rollins uit de speakers en werd de groep vaste klanten weer groter. Dat niet alle bezoekers van het eerste uur die stijl bij Meccano vonden passen mocht de pret onder de nieuwe klanten niet drukken. Rock was groot, Grunge was aan een ongekende opmars bezig en Erik maakte gewoon nog een feestje van die laatste twee jaar van het café. Dat zag Petiet ook. Hij vroeg Erik om voor hem te komen werken.
Omdat Erik nog niemand kende in American leek het hem een goed plan om eerst eens kennis te gaan maken met de vaste klanten van de zaak. Hij koos bewust voor een zaterdagmiddag, omdat hij wist dat 'de oude garde' dan vermoedelijk aan de bar zou zitten. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Erik schoof dus aan, stelde zichzelf voor en gaf de hele bar iets te drinken. De aanwezigen reageerden niet of nauwelijks maar dronken het gekregen biertje uiteraard wel op. Een paar minuten later bestelde iemand anders het volgende rondje, maar Erik werd overgeslagen. Die liet zich niet kennen en bestelde gewoon een biertje voor zichzelf. Toen hij bij het volgende rondje wéér genegeerd werd kreeg hij argwaan. Deze lui zaten gewoon niet te wachten op een nieuweling. Dat vermoeden werd de volgende twaalf rondjes bevestigd. Erik kreeg niets. Van niemand. Dat hij zelf tien bier had moeten kopen deerde hem niet, maar zijn motivatie om in Bar American te gaan werken was verdwenen. Wat een gieren!
Juist op het moment dat hij teleurgesteld wilde afdruipen gaf iemand Erik dan opeens toch een biertje. En toen nog iemand, en nog iemand. Binnen een paar minuten stonden er 14 bier voor zijn neus. Daar hadden de grappenmakers echter buiten de nieuwe waard gerekend. Louws ging er eens goed voor zitten en dronk op zijn gemakje alle glazen leeg, tot de laatste druppel. Ladderzat verliet hij een uurtje later de hut. Hij was aangenomen.

Bustripjes naar Graspop

Willem vertelt: "Alhoewel ik niet tot de harde kern Americangangers behoor kom en kwam ik er met enige regelmaat, vaak gebeurde dit als we de muziek in 77 te soft vonden. Meestal waren de donderdagavonden erg gezellig het gebeurde regelmatig dat het niet druk was en Erik Louws zodoende de verzoekplaten draaide en wij weer bleven plakken tot sluit. Graspop was in de begindagen nog maar een een festival van 1 dag, zodoende dat een busreisje vanuit American naar Graspop werd georganiseerd. ’s Morgens 08:00 uur verzamelen in Bar en een biertje nuttigen alvorens in de bus te stappen. De eerste keer dat we meegingen hadden we zo’n oude ZLM bus, de volgende jaren werd de bus wat comfortabeler: het tripje was een begrip geworden. De visboer nam een koelkist met ijs mee om het bier koel te houden dat gevaarte stond dan in het midden van het gangpad. Deze reisjes waren beregezellig."

Bands

Een greep uit de vele bands die in de loop van de jaren optraden in Bar American: Dr. Feelgood, Thanatos, Silenxce, Mysto Dysto, Wehrmacht, Deafen, Steel to Steel, Bonq, Sjolmord, Thyrus, Gorefest, Deadserious, Belgian Asociality, Jewel, Fat Nose, Gin on the Rocks, A nr. 1, Nuff Said, Lois Lane, Tissue, Lycanthrope, de Plein 40 Band, Draften Blues, The Juke Joints, Isis, Sleazy, Late Back, Gilgamesj, Hatred, Iron Sight, Allied Forces, Brainless, Scarilege BC, Off With Their Heads, Uppercut, Neuk!, Biohazard, Backfire!

Externe links

Bronnen

Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
Foto's: collecties Petra Bakker, Peter Hariot, Jan Simonse, Rob van Hese en Marion en de Hyves en Ning van Bar American
Video August Souisa: Rinus en Loes Souisa