Stadsdanszaal
Beddewijkstraat 15
Middelburg
Een discotheek aan de Beddewijkstraat 15 in Middelburg - opvolger van Het Podium, Myrael en the Cavern; voorloper van The Nighttrain en De Spot.
Inhoud
Geschiedenis
| 1989
|
Cees Rijn en Kees Petiet (De) Stadsdanszaal ontstond (1989) in de nadagen van Meccano, toen al duidelijk werd dat de Gemeente Middelburg af wilde van levendige horeca op het Damplein. De nachtvergunning op die locatie werden niet verlengd, waardoor het nachtleven op het Damplein instortte. In de begintijd had Stadsdanszaal daarom veel concurrentie van Meccano en ander zaken, en liep niet zo goed, maar toen het 'gebeurd was' op het Damplein werd het steeds drukker in de zaak. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op: Stadsdanszaal/fotos en Stadsdanszaal/fotos_deel_2.
Pogo in Stadsdanszaal 1995
Publiek 1995
Chantalle te Loo, Saskia Kerkhove, Rene de Muijnck (oud-eigenaar café Entree)
Naamgeving
Onbekend maar mogelijk gebaseerd op de oude benaming voor danstenten, zoals je die ook in Vlaanderen soms tegenkomt.
Eigenaars
Cees Rijn en Kees Petiet
Oud-medewerkers
Paul Koster (eerste bedrijfsleider), Pim van de Berge (latere bedrijfsleider),Marc Antheunisse (latere bedrijfsleider), Lies Deurwaarder, Laura van IJzendoorn, Chantalle te Loo, René Borsboom (bedrijfsleider), Maartje, Alex Conté, Frank Matthijs, Barbara Lindhout, Connie de Lange, Augusta Zweekhorst, Eric Caljouw, John Roelse, Ans Parinussa, Menno Souisa, Geesje, Arjan Leendertse, Ramon Gabriëlse, (jarenlang dronken schoongemaakt), Joost Schoolmeester, Martin Schoolmeester, Ruben, Stefan Saaman, Willem Pentury.
Bijzonderheden
- Bekend waren de rocknights met als dj's Hayo en Pim en later Arie en Hayo (Seventy Seven). In de zaak werden ook veel concerten georganiseerd, van o.a. Uriah Heep en Mother's Finest.
- De ruimte direct naast de ingang van Stadsdanszaal werd enige tijd verhuurd om te fungeren als Mexicaans-Argentijns Restaurant Sombrero (een afbeelding van het visitekaartje is te vinden op de fotopagina). Die zaak was eigendom van Izaak Tjak Rehatta, die tegenwoordig een koeriersbedrijf in Middelburg heeft. In die periode werd het restaurant 's nachts ook nog wel eens als veredelde kleedkamer gebruikt, omdat er naast de garderobe van de discotheek ook een ingang naar die zaak was te vinden. Na enige tijd vertrok de eigenaar van het restaurant als huurder en werd de ruimte door Cees en Connie ingericht als cocktailbar annex loungeruimte, waar ook broodjes gekocht konden worden.
Mooie verhalen
Schilderklusje
Ergens rond 1994 besloten Cees en Connie dat de Danszaal toe was aan een transformatie. Zo geschiedde. De hulp van zo'n 30 mensen werd ingeroepen want het schilderen van een zaak zo groot als deze? Dat klaar je niet binnen een week, als je het met een klein team moet doen. Ik kreeg op een gegeven moment het verzoek om 8 golfplaten te schilderen. Een kolfje naar mijn hand, want het hoefde niet netjes, integendeel: het was de bedoeling dat ik de verf met grove streken zou aanbrengen. Ik was er toch nog twee uurtjes zoet mee maar was na afloop zo trots als een pauw. Met een tevreden glimlach bewonderde ik mijn werk van een afstandje, terwijl ik een sigaretje rookte. Mijn glimlach versteende toen er opeens allemaal grote stofnesten uit het plafond leken te vallen, bovenop mijn nog natte platen! Ik kon een harde vloek niet onderdrukken. Toen ik omhoog keek zag ik dat Ramon Gabriëlse (nu Tympaan, maar toen nog schoonmaker in de Danszaal) driftig in de weer was in de nok van het pand, met een soort plumeau. Hij had juist deze dag uitgekozen om de lichtinstallaties eens lekker van stof te ontdoen. Ik zal zijn verontschuldigende grijns achteraf nooit meer vergeten.
Kentucky Martha
Als ik denk aan de Stadsdanszaal komen er veel herinneringen boven. Toen de discotheek net open was kwamen we er maar zelden, omdat Meccano aan het Damplein (van dezelfde eigenaar) ook (nog) open was. Pas toen die zaak definitief sloot gingen we op zoek naar naar een andere tent waar we 's nachts ook nog konden drinken. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat we kozen voor de Danszaal. Nachtcafé's bestonden toen nog niet en het alternatief, Electro? Ach, laten we het er maar op houden dat je daar voor je verdriet nog niet wilde komen.
In de Stadsdanszaal voelden we ons wel thuis. Niet alleen vanwege het drinken (heus, we dansten ook nog wel eens, in die tijd); nee, de sfeer was ook gewoon goed. In de Danszaal wemelde het van de oude bekenden en van de leuke meisjes én de zaak richtte zich op verschillende doelgroepen. Toen men besloot zo nu en dan Rock Nights te organiseren (met dj's van Seventy Seven) konden wij ons geluk niet op. Eindelijk een danstent waar je uit je plaat kon gaan op de klanken van Nirvana, Pearl Jam en Stone Temple Pilots. In een discotheek als de Hooizolder (Westkapelle) werd je zonder pardon naar buiten gedirigeerd, als je daar alleen nog maar aan dacht.
De omslag kwam -voor ons boeren- toen de Danszaal zich meer en meer ging richten op het echte danspubliek, naar model van de grote discotheken in België en de Randstad. (Acid-) House was in opkomst en sloeg ook aan in Zeeland. Tijdens het eerste grote feest gingen ook wij helemaal uit ons dak (en dat zonder xtc!) maar we hadden al snel in de smiezen dat je tijdens die avonden weinig anders kon doen dan dansen. Dat was slecht voor de dorst. Omdat je verderop in de straat 's nachts inmiddels ook terecht kon bij de Rooie Oortjes was het pleit snel beslecht: wij kozen voor de kroeg en bezochten de Danszaal alleen nog sporadisch.
Toch was het juist in die overgangsperiode dat ik één van de meest gedenkwaardige avonden in de Danszaal beleefde. Connie de Lange organiseerde het eerste extravagante evenement in de zaak, onder de naam Hysterical. Toen ze mij vroeg om die avond als 'stagemanager' mee te helpen, twijfelde ik geen moment. Dat leek me een stoere klus. Een beetje helpen met de rekwisieten en opruimen, maar vooral: zorgen dat het de optredende artiesten aan niets zou ontbreken. Een leuke bijkomstigheid was dat Kentucky Martha de hoofdact was. Dat was de artiestennaam van Martin Samson, een oud-klasgenoot van de lagere school, die -inmiddels Amsterdammer- een bescheiden hit had gescoord met het nummer I'm the girl of your dreams.
Toen de avond eenmaal daar was wist ik niet wat me overkwam. Het leek wel of heel homoseksueel Zeeland opeens uit de kast kwam. De tent was afgeladen, broeierig en hectisch. De artiesten waren ook echt extravagant. Ik kreeg bijvoorbeeld de opdracht om voor een of andere disco-acrobaat een doos naar het podium te dragen. Ik pakte het kartonnen ding bij de handvatten en liep, zo stoer als ik maar kon kijken, door de opgezweepte, geile menigte en gaf het ding af op de aangewezen plek. Het was mij wel al opgevallen dat de inhoud vreemd schoof tijdens het lopen, maar ik had werkelijk geen idee wat ik droeg. Toen de man in kwestie de doos opende schrok ik me het leplazerus: de inhoud bleek een grote, nog levende wurgslang te zijn. Onnodig te zeggen dat ik geen vinger in die handvatten meer stak, tijdens het afvoeren. Van stoer kijken kwam het ook al niet meer. Ik was allang blij dat ik m'n broek niet had volgescheten.
Toen Kentucky Martha het podium betrad werd de zaal helemaal gek. Zelfs zijn oude vader, Pa Samson, die zwaar stond te wankelen van alle flessen champagne die ik hem had moeten bezorgen, kwam helemaal tot leven op 'De brug' (de overgang naar de achterzaal van de Discotheek). Het kan niet anders of hij moet gemengde gevoelens hebben gehad. Je zoon als Drag Queen terugzien op tv en een Middelburgs podium is één ding, maar een zaal homo's er zielsgelukkig door zien gaan dansen en krijsen geeft er een onvergetelijke dimensie aan. Ik had hem maar wat graag naar zijn mening willen vragen, maar dat zat er gewoon niet meer in. Na afloop van het optreden waren we al blij dat hij de trap nog af kon en in een taxi ging zitten.
Ook aan Martin heb ik niet veel meer kunnen vragen. In het tijdelijk tot kleedkamer gebombardeerde Mexicaanse Restaurant wemelde het van de mannen in leren pakken. Om de vijf minuten werd mij gevraagd de deuren te sluiten. Wat er zich precies allemaal afspeelde zullen we nooit weten, maar iedereen die ruimte weer verliet had een andere kleur. Witte neuzen, rode blosjes. Ik denk dat Martin de avond van zijn leven heeft gehad. Nog één keer terug in het provinciestadje van zijn jeugd, waarschijnlijk niet eens wetende dat zijn act het begin zou zijn van een paar jaar extravaganza. Wat er op die avonden gebeurde laat ik echter graag vertellen door anderen. Wij zaten immers te drinken in de Oortjes.
Externe links
Grote rampenoefening in Stadsdanszaal 1991
Jip Deluxe, DJ.
Bronnen
Foto's: Rob van Hese, Marion, collectie Cees Rijn/Connie de Lange