Middelburg Dronk

Huidige versie van 8 okt 2022 om 17:46

Een groot café van A. de Pree, dat vanaf 1964 aan de Zusterstraat 20 in Middelburg was gevestigd, in het pand waar nu Hart van Middelburg zit. De zaak werd later uitgebreid door het achtererf te verbouwen tot een afzonderlijke (dans-) gelegenheid, die ook in ingang had aan het Kerspel: Palladium-bar.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Alassio/fotos.

• 

  Jongens uit Arnemuiden bij Alassio in de Zusterstraat, jaartal onbekend, vermoedelijk jaren 70

• 

  Weigering van Fransen in Alassio

• 

  Vlnr Rob van Hese, 3de van links Ronnie de Pree (met toetertje), naast hem, met de rug tegen de muur, de jarige Ad de Pree en 2de van rechts Jeannette de Pree, eind jaren '50

• 

  De opening van de fietsenwinkel van Adrie de Pree (rechts op de foto)

• 

  Opening Alassio Bar, mei 1964

• 

  Alassio Bar wegens brand tot nadere bekendmaking gesloten, november 1964

Naamgeving

Vernoemd naar de Italiaanse vakantieplaats (geliefd oord van de Oranjes). In mijn kinderjaren gingen we altijd kamperen aan de Italiaanse bloemenriviera, in de buurt van Alassio en San Remo. Adrie de Pree, een vriend van mijn vader (Piet van Hese), wist dat en vond die namen wel goed klinken. Voor beide zaken werd dan ook uit de desbetreffende plaatsen van die vakanties allerlei parafernalia meegesleept waarmee de kroegen werden opgesierd.

Bijzonderheden

• Het adres Zusterstraat 20 was in de vroegere nummering Zusterstraat I 208 - in de 19de eeuw waren achtereenvolgens Het Nederlandsche Koffiehuis en de Grand Salon er gevestigd. De Zusterstraat liep voor WO II, zoals Ronnie de Pree terecht opmerkte, totaal anders dan nu en zijn het slechts de oude en nieuwe nummers die met elkaar corresponderen en niet de locaties.
• Afbeelding uit de Krantenbank Zeeland, 1964. In 1964 was C.L. Olthoff de exploitant van Alassio - een jaar later opende hij Zanzibar (2).
• Gillis en Riet Sohier zitten later in De Vriendschap aan de Kanaalstraat in Oost-Souburg.

Mooie verhalen

All that jazz

Ronnie de Pree - waar ik vandaag op bezoek was - vertelde dat hij op 16-jarige leeftijd al aan de bak moest in Alassio. Vader Adrie had een auto-ongeluk gehad en Ronnie mocht - door middel van handlichting - de zaak gaan leiden. Wij gaan al ver terug (zie onderstaand verhaal Kattenkwaad) dus waren we al snel op een sentimental journey vertrokken. Alassio was de eerste dancing van Middelburg en Bert van Leerdam beleefde daar zijn vuurdoop. Ronnie begon simpel met, zoals hij zei, twee draaitafels, een mengpaneel en een stroboscoopje. Langzamerhand kreeg hij er toch genoeg van, zijn gezinsleven leed er onder en soms was er ook gelazer met klanten - vooral de Fransen die toen bij Pechiney werkten hadden last van opvliegers. Hij speelde al met de gedachte om ermee te stoppen en toen besloot overbuurman Huib Willemse te stoppen met Cambrinus. Er was een vijftal biljarters van de gelijknamige vereniging Cambrinus, te weten Cees de Vos, Arnold Slootmans, Tonnie Kotkamp, Adrie Vogel en Hans Dekker, dat in beide kroegen kwam. Ze belden soms vanuit Alassio naar Huib om vijf glazen bier te bestellen, die Huib dan kwam brengen - andersom gebeurde dat ook weleens. Afijn, de biljarters zagen het wel zitten dat hun vereniging terecht kon in Alassio. Ronnie en vrouw Johanna overlegden en besloten een dagzaak van de dancing te maken. Huib Willemse liet zich saneren en Ronnie kocht de volledige inventaris voor fl. 10.000,--. De bank deed een beetje moeilijk, maar gelukkig kon hij het bedrag in termijnen aflossen bij Huib, die zei: "Breng af en toe maar een beetje, als ik alles maar voor m'n pensioen binnen heb." Op een zaterdagavond vierden ze in Cambrinus hun afscheidsfeest en in Alassio het afscheid van de dancing. De volgende morgen haalden familie en vrienden de inventaris uit Cambrinus, maakten het op straat schoon en richtten vervolgens Alassio in - de maandag daarna ging het café om 09.00 uur open. Ronnie was, tussen de bedrijven door, van 1970 tot 1985 werkzaam bij begrafenisonderneming De Voorzorg, waarover hij, hoe gek dat ook klinkt, prachtige verhalen heeft. Zoals die keer dat hij met Johanna en zijn twee zoontjes in een lijkauto - een lege welteverstaan - terugkwamen van een dagje uit en hij allemaal verbaasde mensen op straat zag. Zijn zoontjes zaten achterin en zwaaiden vrolijk door de achterruit; een beetje macaber natuurlijk. Sinds hij een dagzaak had kon hij ook toegeven aan zijn grote passie: de muziek. Er waren vaak jazzoptredens in Alassio en Champagne Charlie heeft er nog gedebuteerd. Ronnie vertelde dat hij als kroegbaas maar één keer in zijn leven een bekeuring heeft gekregen. Er was een vergadering over de Stadhoudersfeesten in het algemeen en de sluitingstijden in het bijzonder. Ruim na enen werd er gebeld en stond er een politieagent aan de deur. Johanna vroeg of hij wat nodig had, want Alassio leverde in die tijd broodjes, suikerklontjes, koffiemelk etc. aan het bureau. Maar nee, ze waren te laat open en kregen een bekeuring van vijf tientjes. Ben van Damme van Arneville zette een dienblad op de bar en iedereen stortte zijn bijdrage. "Zo", zie Ben tegen de agent, "Die vijf tientjes leggen we apart en de rest gaan we lekker opzuipen" - de agent kwam wijselijk niet meer terug. Toen de gezondheid van Johanna steeds verder achteruit ging, ze had MS, besloot Ronnie te stoppen met Alassio en verzorgde hij haar einde kwam. Ronnie is nog steeds actief - hij werkte pas nog een tijdje ochtenddiensten in Kanaalzicht - en dan vooral op het vlak van de muziek. Hij organiseerde vroeger al de jazzkroegentochten samen met Cees Petiet van Bar American en de laatste tijd organiseert hij allerlei optredens voor de stichting Jasz zoals b.v. jazzdiensten in de Nieuwe Kerk. Vanaf volgend jaar gaat zelfs hij het hele circus programmeren - zo zal het altijd zijn; all that jazz.

Rinus

Ieder café heeft, als het maar lang genoeg bestaat, zo zijn eigen iconen die een bepaalde periode van een bijzonder accent voorzien. In Kanaalzicht waren dat bijvoorbeeld Narre en de Marremot die door hun gezegende leeftijd een dikke vijftig jaar de dans leidden en Seventy Seven kende begenadigde usual suspects als Gillis en de Jodelaar. In Alassio was de spoeling wat dunner, althans in mijn belevingswereld waarvan die kroeg niet direct het centrum was. Ik weet wel dat er een stamtafel was die in de jaren ‘80 door bekende, en minder bekende, Middelburgers gefrequenteerd werd. Zo dronk slager Van Strien uit de Wagenaarstraat er weleens een borreltje en ook Piet Loekemeyer van de Bruna (eerder eigenaar van Loekie) schoof strijk en zet aan. Piet was dan vaak in het gezelschap van een licht morsige makker, je zou bijna zeggen een vazal, die Rinus heette, Rinus Duine om precies te zijn. Die kende ik in eerste instantie uit de tijd dat hij bij de wasserij werkte en later zag ik hem vaak bij de Bruna waar Astrid inmiddels werkte. Rinus kwam daar vaak aanwaaien om, na het debiteren van een grap of een grol ten faveure van de dames, Piet Loekemeyer een bezoek te brengen in diens kantoortje achter in de winkel waar gemene zaak werd gemaakt; daar leek het in ieder geval verdacht veel op. Rinus was aangenaam gezelschap, zeker in het café, hij was toegefelijk van aard en vond het allemaal wel best wat er gebeurde als de stoffige mond maar op tijd gespoeld werd. Toen hem op enig moment aan de stamtafel de mogelijkheid werd geboden om in kroegverband mee te doen in de staatsloterij omdat er net een man was uitgestapt. Men lapte met tien een geeltje de man zodat er een straatje kon worden gekocht en Rinus was natuurlijk meteen bereid dat ontbrekende geeltje op tafel te leggen. Het was de eerste keer dat hij meedeed en ach, een geeltje zat toch ook zo achter de kiezen als je een beetje dorst had. Dat eerste geeltje betaalde zich direct veelvoudig terug, want de lotgenoten van Alassio wonnen een ton - dus fl. 10.000,-- de man - en waren voor even man in bonus. Rinus liet het zich allemaal vrolijk en vochtig aanleunen en de dames van de Bruna konden hem een tijdje later zelfs betrappen op een nieuw kostuum. De man die niet langer een geeltje op tafel had willen leggen was minder blij, maar daar kon Rinus eigenlijk niet mee zitten – opgestaan plaatsje vergaan toch?

Kattenkwaad

Ze waren met 5, de familie De Pree: oom Adrie, tante Fien, Ronnie, Janet en Ad – ze woonden eind jaren ’50 op het adres Zusterstraat 8-10, waar Adrie een motor-rijwielhandel (met werkplaats aan het Kerspel) dreef. In die tijd zat bakker Van der Welle op Zusterstraat 20 en Ad en ik klopten ’s morgens vroeg vaak op de luiken van de bakkerij aan het Kerspel om wat boluspruum te bietsen. Voor wie dat niet meer weet, boluspruum was gecarameliseerde suiker die na het bakproces van de bakplaat werd geschraapt – een kinderhand was toen nog snel gevuld. Boven de bakkerij woonde enige tijd politieagent Van Keulen, bijgenaamd halfje wit, halfje bruin – niet bijster origineel. Ook gingen we vaak naar de speeltuin van Ad’s grootvader aan De Stoppelaarstuin die oudere Middelburgse nog wel zullen kennen als de speeltuin van opa Kok. We haalden weleens kattenkwaad uit, zoals bijvoorbeeld het, met een stapel oude kranten onder de arm, aanbellen bij mensen en dan vragen of ze nog oude kranten hadden. Wanneer de vraag ontkennend werd beantwoord, drukten we de argeloze persoon met een beleefd "Alstublieft" een stapel in de hand – verbouwereerdheid alom natuurlijk, maar wij gingen meteen pleite. Minder fris, doch daarom niet minder grappig was de truc met de gebaksdoos. Nadat een gebaksdoos was geritseld, werd deze gevuld met zorgvuldig geselecteerde hondendrollen en voorzien van een kleurig lint. De doos werd in een onbewaakt ogenblik binnengesmokkeld bij Het Geschenkenhuis (hoek Langedelft/Nieuwe Burg) en vervolgens werd er verkneukelenderwijs op veilige afstand afgewacht wie het geschenk tenslotte van de verpakking zou ontdoen. Het was in 1964 afgelopen met de boluspruum van bakker Van der Welle, want in dat jaar opende Adrie de Pree bar Alassio op het adres. Hij bouwde in de jaren erna gestaag aan zijn horeca-imperium en schakelde daarbij ook Ronnie (die later Alassio zou overnemen) en Janet – zat een periode in Old Dutch – in. Ad had niets met de horeca, hij werd buschauffeur en verhuisde op een gegeven moment naar Zuid-Limburg - wellicht gingen zijn kinderen daar ooit ook eens met oude kranten langs de deur, om over gebaksdozen maar te zwijgen.

Knutselmiddagen

Margreet Rotte (opgegroeid in de Gravenstraat, boven het pand waar vroeger Het Wapen van Zeeland(2) zat, herinnert zich: "Keek vanmiddag even op jullie site en bij de Alassiobar schoot me een jeugdherinnering te binnen: knutsel- en sinterklaasmiddag van de wijkvereniging, achterin op de glazen dansvloer! Kom daar vandaag de dag nog maar eens om in een willekeurige drinkgelegenheid...."

Externe links

Bronnen

• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Foto's: collectie Ronnie de Pree, Manuel Schroevers,