Middelburg Dronk

Versie van 17 sep 2014 om 21:27

Een café dat tussen 1973 en 1981 was gelegen aan de Vlasmarkt in Middelburg. De zaak was een voorloper van De Klos, De Lachende Vis, Ietsje Anders en het huidige Kaffee 't Hof.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op: Het_Hof_van_Zeeland/foto's.

• 

  Kees Wesdorp

• 

  Senioren die op die mooie braderiedag in 1974 gratis jenever kregen

• 

  Willem Jacobs

Naamgeving

Het Hof van zeeland is vernoemd naar de naam van het pand voor Napoleon. De naam zelf kan verwijzen naar de oude naam van het huidige abdijplein in Middelburg (zie de prent op de fotopagina) of naar het algemene begrip De Tuin van Zeeland.

Bijzonderheden

• De zaak was geopend van 07.30 tot middernacht.
• Tognog was van dezelfde eigenaren.
• Ook op de foto's: Gijs van Vlier (met hoed en trompet). Deze foto is genomen tijdens de eerste braderie in 1974, wat toen een geweldig feest was waar vele middelburgers aan meededen.
• Op de foto onder het informatieblok zien we Lien en Gijs van Vlier. Links in beeld is een broodjeszaak te zien. Die zaak heette 't Eethuisje en was rond 1974 in de plek gekomen van electronicazaak Fabro's. In 1978 bestond 't Eethuisje niet meer. In november van dat jaar opende een van de eerste shoarmazaken van Middelburg de deuren: Israëlisch restaurant Har Massada (zie de extra fotopagina). Vanaf 1979 adverteerde die zaak ook met pizza, in de PZC. Malak van Cleopatra bevestigt dat Har Massada eerder in Middelburg zat dan hij, maar niet met zelf gemaakt shoarmavlees. Volgens hem zat de eigenaar van de zaak ook nog korte tijd in het pand naast De Postkoets, in de Lange Noordstraat.
• Peter Streekstra is overleden in Rotterdam, op 1 augustus 2012

Mooie verhalen

Met Adrie op stap

Een paar dagen geleden was ik dan eindelijk op bezoek bij Lucas en Mieke Goverse. Ik had Lucas gesproken op de begrafenis van Ferry Zeelenberg en daar vertelde hij nog veel foto's te hebben uit de gouden eeuw van Het Hof van Zeeland. Dat sloeg ik op in de cortex, maar die is niet meer wat het geweest is, want Bart Koster kietelde kort geleden mijn geheugen. De foto's die we gedrieën bekeken en van commentaar voorzagen, voorzagen ons van een constante Aha-erlebnis - we deelden koele flesjes Amstel in de tuin en warme herinneringen op het netvlies. Er was een beeldverhaal van een busreisje van Hofhabitués eind jaren '70 dat me zeer intrigeerde. De reis voerde naar Haarlem waar Aad Bosman toen twee zaken had, te weten Het Melkwoud en De Ark. In een van die twee zaken prikte het gezelschap een vorkje, doch het waren vooral de glaasjes die de stemming tot een hoogtepunt voerden, waarbij sommige heren de kleren van zich afgooiden - een Veerse gewoonte in die tijd. Natuurlijk was de zee van bekenden in het reisgezelschap als de vaate van de Vlasmarkt, maar er zaten ook verrassingen bij, figuren die aan de rand van de cortex dwaalden en nu weer opdoken. De foto van Adrie Verhulst, de ogen half geloken, was een vreemde, ietwat schurende gewaarwording. Adrie was een stapper pur sang die men in sommige kroegen soms liever zag gaan dan komen, zeker als de geest op het punt stond uit de fles te komen en de handjes los gingen. Ik kan me nog een heldendaad van Ruud Henning - ook deel uitmakend van het reisgezelschap - herinneren in Seventy Seven. Toen Adrie de hut diende te verlaten stak Ruud Cees Rijn een voetje toe - Ruud heeft het epos tot in extenso aan boeren, burgers en buitenlui herhaald. Adrie was een man van weinig woorden en naarmate het alcoholpromillage steeg verschaalde dat weinige tot een taal die niemand machtig was. Ik ben nooit met hem op stap geweest, noch in Haarlem, noch in Middelburg en dat is helaas niet meer mogelijk aangezien Adrie, evenals Ruud, al jaren uit de tijd is - misschien toch een gemorste kans, zeker als liefhebber van vreemde talen.

• 

  In de bus links voor Peter van Liere, rechts voor Irma la Douce met achter haar "Haagse" Marius de Pauw en rechts, met de rug naar het raam, Adrie Verhulst

• 

  Midden, met baard, Adrie Verhulst en links, ook met baard, Aad Bosman

• 

  Vlnr Aad Bosma, Torre Wegener en zus Karin Wegener

• 

  Een Veerse gewoonte

Frits Salomons

Frits Salomons kwam naar Middelburg als onderdeel van Zeistse migratiegolf die eind jaren 60 plaatshad. Hij was toen nog met Karin (van De Kledij) die op haar beurt een Utrechtse connectie had – zij is de zus van Torre Wegener, die het Hof van Zeeland nog een periode heeft uitgebaat. Frits zat als beeldende kunstenaar in de zogenaamde contraprestatie, wat inhield dat er periodiek kunstwerken ter gemeente moesten worden ingeleverd in ruil voor klinkende munt; de contraprestatie van gemeentewege dus. Het verhaal gaat dat Frits weleens werken inleverde die nog nat van de verf waren, maar ach, je kon toch plotseling door de muze worden bezocht terwijl ze daarvoor wekenlang was weggebleven. Frits blonk ook uit in andere disciplines, hij was een begenadigd tennisser, speelde competitie bij MLTC en heeft zelfs TC Arnemuiden een tijdje getraind. Hij ging in die jaren al graag en frequent naar Portugal, waar hij nu woonachtig is, en kwam vrijwel nooit met lege handen terug. Frits had ook een goede neus voor handel en laadde zijn oude Mercedes meer dan eens vol met Portugese laarzen. De laarzen vonden gretig aftrek in de Middelburg, hoewel wat duurder dan die zware, Peruviaanse legerlaarzen van het Waterlooplein, waren ze veel mooier en eleganter – menig flamencodanser zou zich er niet in geschaamd hebben. Maar het meest bizarre handeltje dat Frits ooit gehad heeft, speelde zich vooral zomers af , buiten op het terras van het Hof van Zeeland. Een argeloze voorbijganger zou geen weet hebben gehad van hetgeen zich daar afspeelde – het dwalende oog zag slechts drinkende en rokende mensen die af en toe bankbiljetten uitwisselden; nou en? Nou, Frits zijn handeltje was gelegen in de wereld van de grote getallen en kansberekening, hij had en was een, zij het op bescheiden schaal, wedkantoor. Het ging niet om sportwedstrijden, dat heb ik althans niet meegemaakt, nee, er werd veelal gewed op auto’s die door de Vlasmarkt reden. Frits zei dan op een gegeven moment: “Je kunt inzetten op de zevende auto die vanaf nu voorbij komt.” Die auto moest een bepaalde kleur hebben, zeg maar rood, als dat het geval bleek te zijn was de buit (x-maal het ingezette bedrag) voor jou, doch bij iedere andere kleur viel de inzet aan Frits toe – over kansberekening gesproken.

Karel Supergast

Begin jaren 70 kon het behoorlijk stormen op de Vlasmarkt. Er kreeg weleens een volslanke parkeerwachter een stoot voor zijn hoofd, maar dat loste men eenvoudig doch doeltreffend op: de parkeerwachter kreeg een straatverbod. En als Haage Simon (zie Chez verre d'or ) en gezellen de straat aandeden of Erik Engerd ( zie Seventy Seven ) weer eens op drift was, lagen blik en veger al bij voorbaat binnen handbereik. Aad Bosman werd er zo op het oog niet warm of koud van, maar hij danste met dat soort jongens van de vlakte meestal op het slappe koord van ouwe-jongens-krentenbrood – niet zonder risico, maar ja, wat moest je anders. Sommigen sidderden en beefden bij de gedachte alleen al van desperado’s in de verte en een nakend High Noon, doch niet iedereen op de Vlasmarkt. Sinds enige tijd baatte Haarlemmer Hans Jonkergouw, met partner Gerda, er, schuin tegenover Het Hof van Zeeland, De Koffieclub uit en die ging voor niemand opzij, ook niet voor Erik Engerd, wiens hoofd hij eens kennis liet maken met een trottoirband. Waar Gerda gekenmerkt werd door haar schoonheid – vriend Herman vond dat ze als twee druppels water op actrice Katherine Ross leek – blonk Hans uit in manifeste robuustheid. Ik spijbelde vaak in de Coffeeshop, je kon er kranten, bladen en ook strips lezen, de hamburgers waren eerste klas en de expresso navenant. Op enig moment had Karel Supergast, een broek vol branie en vaak de gezel van Haagse Simon, iets uitgevreten in de Coffeeshop terwijl Hans uitpandig was. Daar was Hans zodanig pissig over, dat hij later verhaal ging halen in Het Hof van Zeeland. Karel – een blonde god in zijn gedachten – voelde zich in de rug gedekt door Haagse Simon, doch toen Hans (je ziet hem aan de flipperkast op Het_Hof_van_Zeeland/foto's) hem even op het biljart legde, dacht Simon daar het zijne van en hield zich wijselijk afzijdig. Hans kreeg zijn verhaal, Karel verloor zijn suprematie en droop af met de staart tussen de benen; hij had weinig blaf meer. Het vreemde bij dit alles is, dat ik nog steeds twijfel aan het feit of Supergast nu een achter- of bijnaam was – in beide gevallen was de glans er na Hans’ interventie in ieder geval af.

Gratis jenever

Ooit werd er een actie georganiseerd (foto volgt spoedig, E.)waarbij 65+'ers de hele dag gratis jenever konden komen drinken. De opkomst was groot. Aan het eind van de dag hingen er diverse boze medewerkers van bejaardencentra uit de omgeving aan de telefoon: "waar de bewoners toch bleven". Die wilden natuurlijk niet naar huis...of waren te dronken om naar huis te kunnen.

Bert Gerestein vertelt

"Café De Poort, de koffiebar van Hans Jonkergouw (Vlasmarkt), café Het Hof van Zeeland (Vlasmarkt, Peter Streekstra & Aad Bosman) werden alle pas geopend toen het met De Beuk al bergafwaarts ging. Het Hof van Zeeland is medio jaren zeventig nog een poos gerund door Thorre Wegener. Dat was geen succes. Ook daar heb ik achter de bar gewerkt. Zou het aan mij gelegen hebben?
Over Thorre doen verschillende anekdotes de ronde. De mooiste is wel die van de vervroegde sluitingstijd. Thorre was altijd bijzonder nurks, zeg maar gerust onvriendelijk. Op een gezellige zaterdagavond in februari was hij in een extra narrige stemming. Het was carnavalstijd en zoals altijd had een grote groep jonge Duitsers het carnavalsgeweld in hun land ontvlucht om in Middelburg op hun eigen manier de bloemetjes buiten te zetten. Het was druk, er werd flink gedronken en gelachen. Plots ging het grote licht aan. De muziek werd abrup afgezet, midden in een swingend nummer. Vanachter de bar klonk de rauwe stem van kroegbaas Thorre: "Laatste ronde!" Het was half tien. De protesten waren natuurlijk niet van de lucht, maar Thorre was onverbiddelijk: "Er zitten te veel Moffen in de tent." Hij weigerde zelfs nog te schenken, dus die laatste ronde kwam er niet eens meer van. De klanten schuifelden morrend de tent uit, maar sommigen kregen van Thorre een knipoog. Een kwartiertje later was het Hof van Zeeland weer open. Er waren geen Duitsers meer te bekennen en het was weer net zo ongezellig als altijd.

George ter Horst

George en Marian verhuisden eind jaren 60 vanuit Zeist. Bijna gelijktijdig met de Utrechtse migratiegolf was er ook een Zeistse-; naast George en Marian kwamen o.a. Bert Gerestein (zie ook De Beuk , Frits Salomons en Hans de Gier in Middelburg wonen. George had de mysterieuze uitstraling van een rozenkruiser die wellicht contacten onderhield met gene zijde – Beukadept Appie van Schelven werd er altijd een beetje schichtig van, zeker als hij zich gelaafd had aan de dromenbron, wat nog al eens voorkwam, en een tripje maakte. George kon er wel om lachen en haastte zich niet de veronderstelling te ontkennen. George was een beeldend kunstenaar die zowel beeldhouwde als schilderde – ik kan me nog een prachtig portret van Lange Joop (zie foto op Tognog/fotos ) herinneren dat in 1972 in de Vleeshal hing. In 1977 maakte hij in opdracht een muurschildering, getiteld ‘Het tipje van de sluier’, in kerkcentrum ‘De Hoeksteen’ in Dauwendaele; benieuwd of de schildering nog op de muur prijkt. Ik ontmoette George door de jaren heen op verschillende plaatsen – de eerste jaren in De Beuk, later in het Hof van Zeeland (hij was toen weer vrijgezel) en ook weleens in het parkje dat tussen het Molenwater en de Koepoortlaan ligt; op die plek oefende George zich soms in het boogschieten. In 1970 brandde zijn huis aan het Molenwater (hoek Nieuwe Oostersestraat) tot de grond toe af en kwamen zijn twee honden om – er is toen in De Beuk nog voor George gecollecteerd. In het Hof van Zeeland dronken en spraken we over allerlei zaken, doch vooral over kunst – George ging de conversatie met zijn zachte, enigszins lispelende stem aan en voedde mij, aandachtige leerling, met zijn kennis en inzichten. Gaandeweg trok hij zich meer en meer terug, werd ziek en leefde zijn laatste jaren als een kluizenaar in een huis aan de Singelstraat. Als ik Marian, al jaren eigenaresse van natuurvoedingswinkel ‘De Tuin’ in de Korte Delft, of Lange Joop in de stad tegenkom, denk ik vaak terug aan George – jammer dat ik geen contact heb met gene zijde.

Oud-medewerkers

• Renny Minnaert (nu eigenaar Desafinado) werkte ook nog een paar jaar in 't Hof van Zeeland.

Externe links

• Een interview met Aad Bosman in Mirtos (2011)

Bronnen

• Foto's: collectie Jan Simonse, fotograaf Jan Simonse
• Foto Lientje Krijger met de kinderwagen: Beeldbank Zeeland, recordnummer 125197