Middelburg Dronk

Seventy Seven

k (→‎Mooie verhalen)
(→‎Bronnen)
 
(171 tussenliggende versies door 5 gebruikers niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:
−
{{CafeMeta
+
<meta
−
| naam = Seventy Seven
+
naam = "Seventy Seven"
−
| locatie = Markt
+
afbeelding = "Seventy_Seven_1988.jpg"
−
| periode = 1970-1980
+
soort = "Cafe"
−
| eigenaar = Cees Rijn
+
straat = "Markt 77"
−
| voor = De Koophandel
+
Postcode = "4331 LL"
−
| na =  
+
plaats = "Middelburg"
−
| afbeelding = Logo2.jpg
+
gebied = "Tympaanplein"
−
}}
+
telefoon = "0118-612206"
−
==Beschrijving==
+
website = "www.seventy-seven.nl"
−
Seventy Seven (in de volksmond: 'Sev') is een druk bezocht bruin café (een 'pijpenla') aan de Middelburgse Markt. Er komt zowel jong als oud publiek. De kroeg staat bekend om de goede koffie, de puike tosti's, de uitzinnige kerstavonden en de afwisselende maar vaak lekker stevige muziek. Seventy Seven is voortgekomen uit de [[De Koophandel]], voor 1887 heette het [[Rozenboom]].
+
facebook = "SeventySevenMiddelburg"
 +
aanvang = "1970"
 +
gestopt = ""
 +
voorganger = "De Koophandel"
 +
opvolger = ""
 +
/>
 +
Een bekend Middelburgs bruin café dat sinds 1970 is gevestigd aan Markt 77 in de Middelburg. De zaak is een opvolger van café [[De Koophandel]], en café [[Rozenboom]], dat voor 1887 in het pand was gevestigd.
 
==Foto's==
 
==Foto's==
 
Meer afbeeldingen zijn te vinden op: [[Seventy_Seven/fotos]].
 
Meer afbeeldingen zijn te vinden op: [[Seventy_Seven/fotos]].
 
<gallery perrow="5">
 
<gallery perrow="5">
−
Bestand:Koophandel_Jaren_5060.JPG| De voorloper van Seventy, De Koophandel
+
Bestand:Img941-1.jpg| Legende Louis Lebon met onafscheidelijke fles Heineken, 1975 (foto Jan Simonse)
−
Bestand:Cees_Rijn_en_Jan_Boone_1974.jpg| Kees Rijn en Jan Boone, braderie 1974
+
Bestand:Seventy_met_lampjes_in_1974.jpg‎| Ria Koppejan, Ab Vermazen, Oom Bob, zoals gewoonlijk met baret, en Karin van Langeraad, 1974
−
Bestand:Seventy_Seven_1988.jpg| Terras Seventy Seven 1988
+
Bestand:Dames_Sev_onderonsje_12052016_(19).JPG| [http://middelburgdronk.nl/wiki/Bestand:Dames_Sev_onderonsje_12052016_(19).JPG Vera, Eefje, Deborah, Esmé en Ilse in een onderonsje op het terras van Seventy, 12 mei 2016]
−
Bestand:Len_Marijke_Ray.jpg|Lennert Oosterling, Marijke Strating en Remy Lissenburg
 
 
</gallery><br />
 
</gallery><br />
 +
 
==Geschiedenis==
 
==Geschiedenis==
−
Op donderdag 2 juli 1970 werd Seventy Seven om 20.00 uur officieel geopend. De advertentie uit de PZC geeft aan dat de zaak eigendom is van Daan en Bep Bruinooge-Bazen. Daan Bruinooge had zijn sporen al verdiend in de Vlissingse horeca, waar hij o.a. Atlanta en Het Beursgebouw uitbaatte. Aangezien Daan op korte termijn wethouder van de Gemeente Vlissingen zou worden – en nog later gedeputeerde van de Provincie Zeeland – verkocht hij zijn horecazaken en zo werd Ad van de Woestijne (echtgenoot van Daan’s zus Wilma) eigenaar van Sev – Daan heeft eigenlijk maar een korte periode daadwerkelijk in de kroeg gezeten.
+
{{eigenaar
 +
| jaar= 1970
 +
| naam = Daan Bruinooge, Ad van de Woestijne
 +
| tekst = Op donderdag 2 juli 1970 werd Seventy Seven om 20.00 uur officieel geopend. De advertentie uit de PZC geeft aan dat de zaak eigendom is van Daan en Bep Bruinooge-Bazen. Daan Bruinooge had zijn sporen al verdiend in de Vlissingse horeca, waar hij o.a. Atlanta en Het Beursgebouw uitbaatte. Aangezien Daan op korte termijn wethouder van de Gemeente Vlissingen zou worden – en nog later gedeputeerde van de Provincie Zeeland – verkocht hij zijn horecazaken en zo werd Ad van de Woestijne (echtgenoot van Daan’s zus Wilma) eigenaar van Sev – Daan heeft eigenlijk maar een korte periode daadwerkelijk in de kroeg gezeten.<br>
  
 
Ik kan me die donderdagavond nog goed herinneren, Peter Falk (ook wel Duitse Peter genoemd) stond aan de deur en je moest kunnen aantonen dat je 16 jaar of ouder was anders mocht je niet binnen. De zaak zag er toen wel een beetje anders uit. De entree was op de plaats waar nu het rookhok is en zomers ging het grote raam – dat weggehaald is toen het ‘binnenterras’ werd gerealiseerd – open; het raam kon via een rails naar binnen worden geklapt. Waar nu tafel 1 is stond een pokertafel – eigenlijk een hoge tafel waarin een verzonken ‘dobbelvloertje’ met barkrukken er rond – en tussen de bar en de pokertafel hing een sigarettenautomaat aan de muur.
 
Ik kan me die donderdagavond nog goed herinneren, Peter Falk (ook wel Duitse Peter genoemd) stond aan de deur en je moest kunnen aantonen dat je 16 jaar of ouder was anders mocht je niet binnen. De zaak zag er toen wel een beetje anders uit. De entree was op de plaats waar nu het rookhok is en zomers ging het grote raam – dat weggehaald is toen het ‘binnenterras’ werd gerealiseerd – open; het raam kon via een rails naar binnen worden geklapt. Waar nu tafel 1 is stond een pokertafel – eigenlijk een hoge tafel waarin een verzonken ‘dobbelvloertje’ met barkrukken er rond – en tussen de bar en de pokertafel hing een sigarettenautomaat aan de muur.
  
−
In het gedeelte waar enige jaren later de achterste bar werd geplaatst stonden tafeltjes en stoeltjes en een tweede pokertafel.. Er was tevens een telefooncel achterin en waar nu de gokkasten staan was de (later verdwenen) trap naar de bovenwoning en stond in die tijd ook een kachel. Tegen de telefooncel (evenwijdig aan de damestoiletten) stond een flipperkast en in die tijd kon je met flipperen nog wat verdienen ook. Ad van de Woestijne beloonde de hoogste score van de week (het ijkpunt was altijd zaterdag om 18.00 uur) met 10 glazen bier of een fles wijn. Verder waren er muurschilderingen van Annemiek van de Woestijne (zus van Ad) die toen op de kunstacademie zat.
+
In het gedeelte waar enige jaren later de achterste bar werd geplaatst stonden tafeltjes en stoeltjes en een tweede pokertafel.. Er was tevens een telefooncel achterin en waar nu de gokkasten staan was de (later verdwenen) trap naar de bovenwoning en stond in die tijd ook een kachel. Tegen de telefooncel (evenwijdig aan de damestoiletten) stond een flipperkast en in die tijd kon je met flipperen nog wat verdienen ook. Ad van de Woestijne beloonde de hoogste score van de week (het ijkpunt was altijd zaterdag om 18.00 uur) met 10 glazen bier of een fles wijn. Verder waren er muurschilderingen van Annemiek van de Woestijne (zus van Ad) die toen op de kunstacademie zat.<br>
 +
Men beleefde soms roerige tijden in die eerste jaren. Er werden zo links en rechts weleens klappen uitgedeeld, maar het was gelukkig niet structureel – Peter Falk heeft eigenlijk een relatief korte periode aan de deur gestaan. Het waren ook jaren van feesten, van polonaises in de carnavalstijd en later ook mosselfeesten avant la lettre – Gijs van Vlier (bij wie ik toen werkte) was de grote animator – en dat in de meest brede zin van het woord. Gijs handelde in antiek en oude bouwmaterialen en zo ben ik ’s avonds menigmaal de keuken in gevlucht wanneer hij weer eens bij Sev voor kwam rijden met aanhangwagen vol meubels of plavuizen die stante pede gelost moest worden.<br>
  
−
Men beleefde soms roerige tijden in die eerste jaren. Er werden zo links en rechts weleens klappen uitgedeeld, maar het was gelukkig niet structureel – Peter Falk heft eigenlijk een relatief korte periode aan de deur gestaan. Het waren ook jaren van feesten, van polonaises in de carnavalstijd en later ook mosselfeesten avant la lettre – Gijs van Vlier (bij wie ik toen werkte) was de grote animator – en dat in de meest brede zin van het woord. Gijs handelde in antiek en oude bouwmaterialen en zo ben ik ’s avonds menigmaal de keuken in gevlucht wanneer hij weer eens bij Sev voor kwam rijden met aanhangwagen vol meubels of plavuizen die stante pede gelost moest worden.
+
Het werd in die eerste jaren ook de stamkroeg van handbalvereniging EMM – Ad Van de Woestijne heeft de club zelfs nog enige jaren gesponsord – en andere sportverenigingen. Er hebben dan ook heel wat EMM-ers bij Sev gewerkt, zoals Fred van der Weel, Jaap Gesink, Jaap Gelok (de huidige burgemeester van Borssele), Jorien Kamermans, Wim Brandes en ondergetekende. Later werd er ook in kroegverband gevoetbald met als inzet een vat bier dat dan bij de verliezende kroeg soldaat werd gemaakt. Vaak werden die wedstrijden op vreemde locaties (want gratis)  gespeeld als het voetbalveld bij Mission to Seamen in het Sloe. In die tijd was er een ‘sterrenteam’ en een ‘drinkteam’ – dat laatste team was het gezelligst, want meestal stond er een krat bier naast het doel ter verfrissing.<br>
−
 
+
}}
−
Het werd in die eerste jaren ook de stamkroeg van handbalvereniging EMM – Ad Van de Woestijne heeft de club zelfs nog enige jaren gesponsord – en andere sportverenigingen. Er hebben dan ook heel wat EMM-ers bij Sev gewerkt, zoals Fred van de Weel, Jaap Gesink, Jaap Gelok (de huidige burgemeester van Borssele), Jorien Kamermans, Wim Brandes en ondergetekende. Later werd er ook in kroegverband gevoetbald met als inzet een vat bier dat dan bij de verliezende kroeg soldaat werd gemaakt. Vaak werden die wedstrijden op vreemde locaties (want gratis)  gespeeld als het voetbalveld bij Mission to Seamen in het Sloe. In die tijd was er een ‘sterrenteam’ en een ‘drinkteam’ – dat laatste team was het gezelligst, want meestal stond er een krat bier naast het doel ter verfrissing.
+
{{eigenaar
−
 
+
| jaar= 1975
−
Ongeveer een half jaar na de opening kwam Annelies Deurwaarder achter de bar werken nadat ze in [[ De Eendracht ]] enige tijd serveerster was geweest. In 1973 kwam Cees Rijn in Sev werken – [[ Het Wapen van Zeeland(2) ]], waar hij toen samen met Evelyn in zat, werd dat jaar verkocht. Cees wijzigde de openingstijd van 14.00 naar 11.00 uur en wat later moest zelfs de sluitingsdag, de maandag, eraan geloven – Sev was vanaf toen dagelijks van 11.00 (´s zondags 14.00) tot 01.00 uur geopend - alhoewel het sluitingsuur nog wel eens kon variëren naar gelang de klantdichtheid in relatie tot de gezelligheid. In 1975 naam Cees de zaak van Ad van de Woestijne over en hij is nog steeds eigenaar van de kroeg.  
+
| naam = Cees Rijn
 +
| tekst = Ongeveer een half jaar na de opening kwam Annelies Deurwaarder achter de bar werken nadat ze in [[ De Eendracht ]] enige tijd serveerster was geweest. In 1973 kwam Cees Rijn in Sev werken – [[ Het Wapen van Zeeland(2) ]], waar hij toen samen met Evelyn in zat, werd dat jaar verkocht. Cees wijzigde de openingstijd van 14.00 naar 11.00 uur en wat later moest zelfs de sluitingsdag, de maandag, eraan geloven – Sev was vanaf toen dagelijks van 11.00 (´s zondags 14.00) tot 01.00 uur geopend - alhoewel het sluitingsuur nog wel eens kon variëren naar gelang de klantdichtheid in relatie tot de gezelligheid. In 1975 naam Cees de zaak van Ad van de Woestijne over en hij is nog steeds eigenaar van de kroeg. <br>
  
−
Cees hield , en houdt nog, erg van practical jokes - bij 'mooie verhalen' staat de hurksessie van Louis Lebon al opgetekend, maar er was meer. Op enig moment, Cees stond achter de bar, komt er een meisje binnen met een doos taartjes van banketbakker Rijk van de Pottenmarkt. Ter ere van het zoveel jarig huwelijk van haar ouders had ze taartjes gekocht, maar ze moest nog andere boodschappen dus kon de doos even in de koelkast? "Natuurlijk kan dat", zei Cees, met al een zweem van een glimlach rond de lippen. Het meisje had haar hielen nauwelijks gelicht, of ik ben, op instigatie van Cees, exact dezelfde doos taartjes bij Rijk gaan halen - toen ze terugkwam van haar boodschappen werd ze enthousiast toegeproost met koffie en taartjes. Ze ontplofte bijna en zei tegen Cees dat ze, zeker als vaste klant, zo'n behandeling niet verwacht had en wat haar ouders daar wel niet van moeten denken. Breed glimlachend haalde Cees, de onschuld zelve, haar doos met taartjes uit de koelkast - zij kon er niet echt om lachen.   
+
Cees hield, en houdt nog, erg van practical jokes - bij 'mooie verhalen' staat de hurksessie van Louis Lebon al opgetekend, maar er was meer. Op enig moment, Cees stond achter de bar, komt er een meisje binnen met een doos taartjes van banketbakker Rijk van de Pottenmarkt. Ter ere van het zoveel jarig huwelijk van haar ouders had ze taartjes gekocht, maar ze moest nog andere boodschappen dus kon de doos even in de koelkast? "Natuurlijk kan dat", zei Cees, met al een zweem van een glimlach rond de lippen. Het meisje had haar hielen nauwelijks gelicht, of ik ben, op instigatie van Cees, exact dezelfde doos taartjes bij Rijk gaan halen - toen ze terugkwam van haar boodschappen werd ze enthousiast toegeproost met koffie en taartjes. Ze ontplofte bijna en zei tegen Cees dat ze, zeker als vaste klant, zo'n behandeling niet verwacht had en wat haar ouders daar wel niet van moeten denken. Breed glimlachend haalde Cees, de onschuld zelve, haar doos met taartjes uit de koelkast - zij kon er niet echt om lachen.  <br>
  
 
Zoals het interieur in de loop der veranderde, veranderde ook de structuur van de clientèle. Natuurlijk bleven de ‘oude rupsen’ (locatie hoek voorste bar en/of tafel 1) tot op de dag van heden komen – bij het beachvolleybal dat op de Markt georganiseerd werd sloegen ze en groupe jaren de bal over het net onder de naam ‘Ouwe Sannie’ – maar de generaties scholieren volgden elkaar niet meer zo vanzelfsprekend op als voorheen. Er zijn jaren geweest dat op vrijdagmiddag de schooltassen tot aan het plafond leken opgetast, maar midden jaren 90 ebde dat langzaam weg en verplaatste het zich naar [[ Bar American ]] en, meer nog,  [[ Nationaal ]]. Sinds de Roosevelt Academy in town is, werd die traditie weer een beetje in ere hersteld, hoewel het gelag later plaatsheeft en de schooltassen het hoge niveau van weleer niet halen.
 
Zoals het interieur in de loop der veranderde, veranderde ook de structuur van de clientèle. Natuurlijk bleven de ‘oude rupsen’ (locatie hoek voorste bar en/of tafel 1) tot op de dag van heden komen – bij het beachvolleybal dat op de Markt georganiseerd werd sloegen ze en groupe jaren de bal over het net onder de naam ‘Ouwe Sannie’ – maar de generaties scholieren volgden elkaar niet meer zo vanzelfsprekend op als voorheen. Er zijn jaren geweest dat op vrijdagmiddag de schooltassen tot aan het plafond leken opgetast, maar midden jaren 90 ebde dat langzaam weg en verplaatste het zich naar [[ Bar American ]] en, meer nog,  [[ Nationaal ]]. Sinds de Roosevelt Academy in town is, werd die traditie weer een beetje in ere hersteld, hoewel het gelag later plaatsheeft en de schooltassen het hoge niveau van weleer niet halen.
−
 
+
}}
 
==Naamgeving==
 
==Naamgeving==
−
Het café is te vinden op Markt 77 te Middelburg.
+
Het café is te vinden op Markt 77 te Middelburg.  
−
==Eigenaars==
 
−
* Ad van de Woestijne (1970-1974)
 
−
* Cees Rijn (1974-heden)  Hij kocht de zaak weer van [http://www.omroepzeeland.nl/110868/2010-08-10/afscheid-van-oud-gedeputeerde-daan-bruinooge.html Daan Bruinooge] die in de Vlissingse politiek was beland en niet wilde dat zijn horecabezit zijn carrière daar in de weg zou staan.
 
 
==Bijzonderheden==
 
==Bijzonderheden==
 
* Sinds 2010 is er gratis WiFi in de zaak, maar het wachtwoord krijg je natuurlijk niet zomaar
 
* Sinds 2010 is er gratis WiFi in de zaak, maar het wachtwoord krijg je natuurlijk niet zomaar
Regel 52: Regel 60:
 
* Die levensgrote neonletters van Heineken op de gevel zijn....ach, vraag de barman of -vrouw.
 
* Die levensgrote neonletters van Heineken op de gevel zijn....ach, vraag de barman of -vrouw.
 
==Personeel==
 
==Personeel==
−
Bob Roosdorp<br>
 
−
Lennert Oosterling<br>
 
−
Eefje van den Berg<br>
 
 
{{personeel}}
 
{{personeel}}
−
==Mooie verhalen==
+
==Mooie verhalen==
−
* '''De Dreigsuri'''
+
Meer mooie verhalen over Seventy Seven zijn te vinden op [[Seventy_Seven/mooieverhalen]].
−
Zeker in de beginjaren van de stamhut werd er zo links en rechts weleens een klapje uitgedeeld. Als het kermis was, waren er vechtpartijen die men zou kunnen rubriceren onder het lemma ´hoekse en kabeljouwse twisten´ met de toevoeging ´Zeeuwse variant’. Dit betrof historische confrontaties tussen ruig vissersvolk uit het wingewest Arnemuiden en Molukse jongens die niet onwelwillend het strijdperk betraden. Het strijdperk was in die tijd vreemd genoeg vaak De Helm – waar trouwens nogal wat meisjes, bij gebrek aan een bed, een staande ovatie kregen – doch in Sev had dan het inleidende baltsgedrag plaats. Vrij naar Von Clausewitz zou je in deze kunnen stellen, dat oorlog slechts een voortzetting van de geschiedenis is met andere middelen. 
+
===De collectie===
−
Later, midden jaren 70, heeft het ook nog danig gestormd tussen sommige habitués van de stamhut en [[ Bar American ]]. Deze stammenoorlog had meer het karakter van de strijd destijds tussen de ''Pleiners'' en de ''Dijkers'' in Amsterdam of de ''Mods'' en de ''Rockers'' in Engeland. Men zou de oorzaak nu, enigszins eufemistisch, plaatsen onder de noemer culturele verschillen met het saillante detail dat het verschil vooral gestalte kreeg in het merk brommer dat bereden werd: ''Puch'' of ''Tomos'' tegenover ''Zündapp'' of ''Kreidler Floret'' – een waarachtige parallel met de ''Mods'' en de ''Rockers'', die zich successievelijk per scooter of motor verplaatsten. Genoemde culturele verschillen werden verleden tijd na een hartverwarmend gesprek tussen horecapatriarchen Cees Rijn en Cees Petiet.    
+
[[Bestand:Len_Sev.png|miniatuur|rechts|280px|]]
−
Het gebeurde natuurlijk ook weleens, zij het sporadisch, dat een eenling amok maakte in Sev en vervolgens van een koude kermis thuiskwam. In de tijd dat Jeanette Minnema en Jack Sohilait achter de bar stonden liep er zo’n type rond dat constant op voet van oorlog met de wereld leek te zijn. Hij uitte zijn ongenoegen door, naast links en rechts wat klanten, het personeel met hel en verdoemenis te dreigen. Dat was Cees ter ore gekomen en hij zei tegen de onverlaat dat deze niet langer welkom in zijn zaak was. De man nodigde Cees stante pede uit om dan maar mee naar buiten te gaan om de zaak te beslechten. Cees vertelde later dat hij dacht klappen te zullen krijgen, doch eenmaal op de hoek van de Pottenmarkt aangekomen hief de man zijn hand en liet die meteen weer zakken – Cees kreeg, wat hij zelf niet gezien had, rugdekking van een select gezelschap vaste klanten en daar dacht de man het zijne van. En die man kreeg, om verklaarbare redenen, de bijnaam De Dreigsuri – waarvan akte.
+
Een verhaal van oud-barman Lennert Oosterling, via [https://muziekblogzeeland.nl/2023/04/16/de-collectie/ Muziekblog Zeeland van ZB Bibliotheek van Zeeland]
−
 
+
 
−
* '''Sjors de Griek'''
+
Ik liep laatst de kroeg in. The National stond op. Prachtband, dat. Het was een lied van een album wat ´Boxer´ heet. Zoals dat soms kan gaan met muziek dwaalde ik vrijwel meteen af naar een nikszeggende woensdagmiddag ergens medio 2007.
−
Al vaak had ik hem in het voorbijgaan opgemerkt in de stad en gegroet, zoals dat eind jaren 60, begin jaren 70 voor langharigen te doen gebruikelijk was – de latere seksboekjesboer Peter J. Muller muntte in die tijd zelfs de slogan ‘Beter langharig dan kortzichtig’, en daar kon ik me wel in vinden. Enfin, op enig moment  spraken we elkaar in Sev en hij bleek een Griek uit Piraeus  te zijn die Yorgos Kyrmos heette, een achternaam die niemand daarna ooit nog gebezigd heeft. Sjors was zijn land ontvlucht, het kolonelsregime zat nog volop in het zadel, om de dienstplicht te ontlopen en had een Middelburgse aan de haak geslagen.
+
In diezelfde pijpenla bestierde ik namelijk ooit de bar. Het was een kroeg uit een tijdperk zonder spotify en andere streamingsdiensten en de nadruk op muziek was een aanzienlijk deel van het bestaansrecht van de zaak. Die kroeg bestond al een stief kwartiertje en er was sprake van een omvangrijke, zeg maar gerust krankzinnige, muziekcollectie.
−
Hij woonde tijdelijk, met vrouw en kind, in bij zijn schoonmoeder op de Noordweg en daar hebben we eens het brood gebroken, want aan het einde van de maaltijd diende je, naar Grieks gebruik, je bord met een stuk brood leeg te moppen. Hij leerde me de meest smerige woorden van zijn taal, die ik hier niet zal herhalen. Doch er was ook een woord, waarvan de betekenis me ontschoten is, dat klonk als ’Pauwtje’ en een soort subbijnaam annex groet werd. Cees begroette Sjors  vaak met ‘Pauwtje’, wat andersom eveneens het geval was – bij navraag wist Cees er ook het fijne niet meer van. Sjors sprak inmiddels goed Nederlands en kon enorm ouwehoeren over de zin van het leven. Zo hebben we een keer na sluit op de stoep van de bank (het pand waar nu [[ Brooklyn ]] is) zitten praten en roken tot het al ruim licht was.
+
 
−
Sjors speelde frequent doch tamelijk uitgenast op de gokkast – hij ging vooral ter kast als iemand er veel geld had ingegooid. Wanneer ik met vriend Herman naar [[ The Pub ]] ging zat hij ook weleens aan de pokertafel; kortom, een echte ''homo ludens''. Toen een Middelburgse deerne een aantal maanden de hort op was, verschenen er grote stukken in de krant – Sjors zou daarbij betrokken zijn geweest, maar daar weet ik verder weinig van. In ieder geval dook ze na enige tijd weer op en danste de halve Rooie Buurt de Sirtaki van gedeelde vreugde. De laatste jaren dat hij in Middelburg woonde - inmiddels aan zijn derde vrouw toe - had Sjors een exporthandeltje, ik geloof in tweedehands wit- en bruingoed , wat blijkbaar een problematische draai nam, want plotseling verdween hij uit het straatbeeld -  ‘Pauwtje’ was vooralsnog gevlogen.
+
'''Circulair'''
 +
 
 +
Het was dan ook min of meer vaste prik om iedere vrijdag met de boodschappenportemonnee de lokale platenboer te bezoeken en tot groot verdriet van de bedrijfsleider steevast 3 of 4 fonkelnieuwe cd’s rechts van de mengtafel te dumpen. Rechts van de mengtafel was dé plek voor nieuwe muziek totdat de stapel te groot werd en je je klok erop gelijk kon zetten dat iemand die hele toren in het voorbijgaan omver zou tikken. Al die mooie nieuwe schijfjes op de grond tussen 20 centimeter bierdoppen en ander vuilnis en consequent binnen een anderhalve dag net zo smerig als die oude Dire Straits meuk die al sinds 1989 vastgeplakt in de kast stond. Klassiekertje.
 +
Het duurde ook nooit lang voordat de stapel ‘nieuw´ te groot werd en de ‘oudere nieuwe platen’ de kast in moesten. Wat betekende dat er ruimte gemaakt diende te worden. Zo gebeurde het dat de minst gedraaide albums en andere one hit wonders (‘Kutplaten’ heet dat in vakjargon, maar dat terzijde) in kratjes belandden op het platje naast de wasmachine. Dit stond daar dan stof te verzamelen tot  een of andere goochem het weer eens tijd vond die kratjes om te spitten en de boel terug naar beneden te slepen. Een kutplaat is tenslotte nooit lang écht een kutplaat. Een prachtig tijdlijntje was het. Circulair avant la lettre.
 +
 
 +
Er hing een prettige, bijna mystieke zweem om al die fysiek aanwezige muziek. Er was altijd wel een oud medewerker die je er op wees dat ‘boven nog wel 10 van die kratjes staan’ of een oude stamgast die me op het hart drukte dat als ik écht iets moois wilde zien, ik maar eens aan de baas moest vragen of ik naar de verzameling van vroeger mocht kijken. Het vinyl!  De collectie, aldus de gast, was mythisch.  
 +
 
 +
'''Vakantie'''
 +
 
 +
De eigenaar van dat café droeg graag bij aan die legendarische status van al die geheime platen en cd’s. Iedere keer als ik hem er in het voorbijgaan eens naar durfde te vragen, stoof hij met zijn kenmerkende tred en idem muntthee grinnikend naar boven met de woorden ‘ja tuurlijk mag dat joh’.. om er vervolgens nóóit op terug te komen. De schurk.
 +
Anno 2023 wilt de legende over die vinylcollectie overigens dat die een keurige 35 jaar lang veilig in een garagebox lag opgeslagen. Maar dat die, zo vertellen de wandelgangen, onlangs is leeggeroofd. Verbazen zou het me niet als dit achteraf gewoon stiekem verzonnen is door de reeds genoemde eigenaar van de kroeg in kwestie. Om op machiavellistische wijze de aandacht af te leiden van deze eigenlijke goudmijn. God weet wat daar allemaal wel niet tussen heeft moeten staan. Ooit op internet opgezocht wat een, noem eens wat, eerste persing 45 toeren van ´God save the queen´ van The Sex Pistols zoal doet tegenwoordig? Geen wonder dat die mensen zo vaak op vakantie zijn.
  
−
* '''Meneer de Graaf'''
+
Toch is er ooit een vaste klant geweest die bij binnenkomst zijn gebruikelijke glas witbier bestelde en zijn zojuist aangeschafte nieuwe cd´tje potsierlijk maar droogjes over de bar mijn kant op schoof. "Len" zei hij. "Je kan eigenlijk net zo goed ál je cd's wegdonderen. Dit is alles wat je voorlopig nog zal draaien". Met recht een boute uitspraak. Ik lachte de man vrolijk uit en ging verder met het opruimen van de zwik muziek die er ongetwijfeld nog lag van een uit de hand gelopen dinsdagavond. Als de fuif goed genoeg was kwam het opruimen altijd pas een dag later.
−
In jaren 80 kreeg Seventy regelmatig bezoek van een markante, al wat oudere heer. Hij was altijd hetzelfde gekleed: een blauw kostuum, wit overhemd met stropdas, donkere regenjas en een hoed. Verder had hij altijd een tas bij zich die zorgvuldig bewaakt werd. Het was meneer De Graaf (zo sprak iedereen hem na verloop van tijd ook aan) uit de Brakstraat die zijn woordenschat doorspekte met Duitse woorden. Naarmate er meer meer drank in de man ging nam zijn stemvolume navenant toe. "Ehrlig?" of "Immer" schalde het dan door de kroeg. In die tijd stond Irving Comijs achter de bar en die werd constant aangesproken met Ulrich.
 
−
Meneer De Graaf was eigenlijk op z'n best wanneer hij een beetje aangeschoten begon te raken. Hij kon prachtig moppen vertellen en hield zijn publiek minutenlang in spanning tot dan eindelijk de clou eruit kwam - steevast beantwoord met gelach alom. Wanneer iemand het bestond om aan de bar in zijn neus te peuteren zei hij altijd: "Weet je, hij heeft jeuk op zijn hoofd en probeert van binnen uit te krabben". Als Meneer De Graaf flink had ingenomen, wat geen uitzondering was, bestelde hij altijd een taxi. Dat moest een zwarte zijn anders stuurde hij de wagen resoluut terug - een witte taxi daar trouwde je immers in. Op een onbewaakt moment heeft iemand eens in zijn tas gekeken en er bleken alleen maar 3 wekkers in te zitten. Meneer de Graaf was een raadselachtige man.
 
  
−
* '''Louis Lebon'''
+
Welk album hij me voor mijn neus hield op die woensdagmiddag in 2007? ‘Boxer’ van the National natuurlijk. En in die kroeg waar ik uitgerekend door déze plaat 15 jaar terug de tijd in werd geslingerd zijn onlangs al de cd´s weggedonderd.  
−
Een ander markant figuur was Louis (of Loe) Lebon. Ik leerde hem en Bart Koster begin jaren 70 kennen toen we samen voor Gijs van Vlier werkten. Gijs had net de Gouden Poorte aan de Wagenaarstraat gekocht en dat pand moest rigoureus worden verbouwd. In de zomer waren Louis en Bart vaak naar het strand waar gezond werd bij Kon Tiki en natuurlijk ook gedronken. Ze hebben in Seventy nog wel eens met de broek op de knieën gestaan om uit te kunnen maken wie de bruinste benen had. Louis was vroeger schipper op de Rijnvaart geweest en verdiende nu zijn geld als huisschilder. Hij leek behoorlijk op Piet Veerman, de zanger van the Cats, en die gelijkenis probeerde hij veelvuldig in de kroeg te benutten bij het versieren van vrouwen. Als hij met een dame aan de praat raakte zei hij altijd dat hij hier incognito was en dat ze binnenkort weer een plaat gingen opnemen.
+
Dat zeg ik. Avant la lettre.
−
Op een middag stonden we aan het begin van de bar - toen al de locatie der doorgewinterden - en Louis zag een vriendin aan komen waar hij even geen zin in had. Hij vroeg aan Cees Rijn, die achter de bar stond, wat hij nu moest doen. Cees zei dat hij op zijn hurken naast de vuilnisbak moest gaan zitten, ze zou toch wel zo weg zijn. Toen de bewuste vriendin binnenkwam en vroeg of Louis er was ontkende Cees dat natuurlijk, maar hij bood haar wel koffie aan - Louis zou immers zo terugkomen. Cees gaf haar nog een koffie en zo zat Louis een half uur gehurkt naast de vuilnisbak.
 
  
−
* '''Mark van der Horst'''
+
===Kroegpraat: De discotheken van toen waren cafés (Edwin 16 december 2015)===
−
Wie zeker niet in de stamhutgeschiedenis mag ontbreken is Mark van Horst, bijgenaamd Mark stok. Mark was een echte Hagenees en met dat typische accent muntte hij uitdrukkingen als 'Krijg nou tiete' en 'Mozes kriebel'. Hij speelde trompet en had de Haagse popscene van de jaren 60 en 70 goed gekend en was o.a. bevriend met Elco Gelling,ex-gitarist van Cuby & the Blizzards en teh Golden Earring(s). In de jaren 90 kreeg Mark een ernstig ongeluk de drukkerij waar hij werkte en kon hij niet meer lopen. Na een lang revalidatieproces kon hij weer, zij het met een stok, lopen en ging hij in Middelburg wonen.
+
[[Bestand:Bar-Discotheek_Seventy_2015.jpg|miniatuur|rechts|280px|]]
−
Mark dronk vrijwel alleen maar koffie en sterke drank. Hij introduceerde het woord 'puntje' (synoniem 'Jaquelientje') waarmee hij een halve borrel, bijna altijd tequila, bedoelde - hij moest immers nog rijden. We gingen ook weleens 'koffie met goddelijke cognac' drinken in De Vriendschap. Naarmate de jaren vorderden werd zijn gezondheid minder, kreeg hij hartproblemen die resulteerden in een zware hartaanval - in die tijd woonde Mark al samen met Angel Rijken.
+
Dat de overdekte winterterrassen in Middelburg ook dit jaar een succes zijn, heeft veel te maken met de inrichting van de tent op de Markt. Veel mensen zijn dol op het blokhutgevoel dat is gecreëerd en de sfeer past gewoon goed bij de feestmaand december. In de tent wemelt het van de curiosa, waarover veel gesproken wordt. Het zijn meubels en accessoires met een verhaal. Zo staat er tafel met een blad dat in de jaren ‘60 van de vorige eeuw al in gebruik was in ‘café-billard’ Het Wapen van Zeeland, in de Gravenstraat. Daarboven hangt een lichtbak met het opschrift ‘Seventy Seven Bar-Discotheek’. Die lichtbak roept bij jongeren soms vragen op. Zij denken bij discotheken aan de grote danshallen die vanaf eind jaren ‘70 overal opdoken (en inmiddels weer op hun retour zijn) en bij dj’s aan de sterren van nu, die furore maken met trance, techno en andere subgenres van de dance-muziek.
−
Enige maanden na de hartaanval gaf Mark (samen met Angel) een groot feest bij de kapel van Hoogelande simpelweg omdat hij nog leefde. Iedereen was er en bleef tot de laatste druppel. Dat feest kostte mij nog een aantal gebroken ribben door een dronken val op de Walcherseweg - we ( Caroline Passenier, Hartger Schoenmakers en ik) hielden op de terugreis een wielerkoers, vandaar. Mark had het vaak over het feit dat hij op geleende tijd leefde en dat je daarom het leven iedere dag moest genieten - carpe diem. Helaas is hij enige jaren geleden overleden en bij zijn begrafenis was iedereen er weer - 'Mozes kriebel' zou Mark ongetwijfeld hebben gezegd.
 
  
−
* '''Ruud Henning'''
+
Begin jaren ‘70 bestond dat allemaal nog niet. Het woord discotheek werd toen gebruikt om cafés aan te duiden die niet alleen beschikten over een aanzienlijke collectie vinyl, maar ook over mensen die de avonden vulden met plaatjes draaien en het aan elkaar praten van die plaatjes, net als op de radio. In Middelburg had je rond 1971 behalve Seventy-Seven onder meer de Palladiumbar aan het Kerspel, dat zichzelf presenteerde als de eerste echte dancing van de stad, het Gulden Schot in de Sint Janstraat (een voorloper van de latere discobar Jowi’s Place) en ook rockcafé Bar American adverteerde toen nog als ‘Bar-Dancing-Discotheek American’, voor feestelijke avondjes met de dj van toen, wijlen ‘Jos van Suus’.
−
Ruud Henning ken ik al vanaf mijn kinderjaren op de Markt, waar zijn vader een fotozaak had. Hij beleefde zijn gouden tijd eind jaren 60 begin jaren 70. Toen werkte hij achter de bar in nogal wat tenten (o.a. Hof van Zeeland, het Pakhuis en TUM TUM in Vlissingen) en was hij, zoals men dat toen noemde, een hippe vogel. Nu was Ruud altijd al een meester in het vertellen van sterke verhalen, maar deze gave kreeg in de loop der jaren een tamelijk pathologisch karakter. Er is een wetenschappelijke term voor dit fenomeen, namelijk pseudologia fantastica, kort gezegd het zichzelf wijsmaken van bepaalde gebeurtenissen of zaken en die vervolgens voor waar- of werkelijkheid aannemen. Dit verschijnsel wordt prachtig beschreven in het verhaal The secret life of Walter Mitty van James Thurber - Ruud had het eens moeten lezen. 
 
−
Ruud had, als running gag, het verhaal dat hij eens een noodlanding had moeten maken - het vliegtuig was nauwelijks opgestegen en er bleek te weinig brandstof aan boord; de bestemming van de vlucht varieerde hij van Spanje tot Griekenland. Hij had ook eens een advertentie gelezen waarin stewards en hofmeesters werden gevraagd voor schepen die islandhopten in de Egeïsche Zee en vervolgens had hij een nieuwe baan. In de kroegen was het toen weken van: 'En Ruud, wanneer vertrek je naar Griekenland?'.
 
−
Toch was het een goede gast, die graag meedeed wanneer er blufpoker (met dobbelstenen) of bamzaaien om een rondje werd gespeeld. Hij was ook zeer geïnteresseerd in cryptogrammen. In de jaren 80 werd vaak iedere zaterdag het cryptogram van zowel Volkskrant als NRC en groupe opgelost. Connie de Lange deed vaak mee, Chris Ludekuse, ene Joop (die iedereen vervolgens Joop Crypto noemde) en anderen. Ruud kwam er dan ook gezellig bijzitten, volgde nauwkeurig de vorderingen en opperde af en toe een oplossing. Wanneer het cryptogram was opgelost vertrok Ruud en liep hij naar The Duke aan de Vlasmarkt waar hij, schijnbaar achteloos, in 5 minuten datzelfde cryptogram oploste - het was een bijzonder kind.
 
  
−
* '''Willem Vaag'''
+
Zelf werkte ik in de jaren ‘90 in Bar American en Seventy. Onvergelijkbaar, maar het draaien van muziek, toen inmiddels vanaf cd’s, speelde nog steeds een centrale rol. Het was eigenlijk ook wat ik het liefste deed. Terrasbediening was niet mijn sterkste punt, maar de combinatie plaatjes draaien en bier tappen ging me best goed af. Het uitgangspunt was dat je gewoon die muziek kon draaien waar je zelf ook enthousiast van werd, maar dat je altijd wel in de gaten moest houden welke klanten je in de zaak had. In American wist je dat je niet te veel hoefde te experimenteren met muziek zonder gitaren. Deed je dat wel, dan kon je er donder op zeggen dat er meteen werd geroepen om ‘een taxi voor de dj’ of dat er bierviltjes naar je kop werden gesmeten.
−
De geschiedenis van Willem Vaag is geen mooie - althans voor degenen die van een happy end houden - maar toch te te bizar om niet te vertellen. Begin jaren 80 frequenteerde (nou ja, hij was er een periode eigenlijk iedere dag) een zekere Willem de kroeg en deze Willem vroeg van meet af aan constant veel aandacht. Nu zou men wellicht de diagnose 'bipolaire stoornis' of 'borderline', maar ach, toen werd zo iemand gewoon vaag genoemd - vandaar de bijnaam. Hij zei dat hij in de verte familie was van Ruud Henning, maar die kon dit niet beamen - Ruud zei dat het dan wel erg ver in de verte zou zijn.  
 
−
Willem was altijd druk in gesprek met iedereen over allerlei zaken en soms was hij vergezeld van twee zeg maar gelijkgestemden (ook vage jongens dus) die aan tafel 1 de toestand in de wereld bespraken. Op een gegeven moment zei Willem, die altijd om geld verlegen zat, dat hij zich wel kaal wilde laten scheren tegen een bepaalde vergoeding. Enfin, ik geloof dat hij er 100 piek voor kreeg, maar op zekere dag werd Willem bij tafel 1 door Gijs van Vlier kaalgeschoren - een foto hiervan is te zien bij  Seventy_Seven/foto's. Achteraf gezien had deze gebeurtenis beter niet kunnen plaatshebben en had Willem tegen zichzelf in bescherming moeten worden genomen. Toen lachte iedereen (Willem incluis) erom, maar tegelijkertijd had het ook iets verkeerds, iets macabers. Enige maanden later dat jaar maakte Willen een einde aan zijn leven.
 
  
−
* '''Kleine Adje'''
+
In Seventy was het publiek iets breder, en kon je ook best soul, hip-hop of Nederlandstalige muziek opzetten. Uiteindelijk ging het erom hoe het publiek reageerde op de muziek als er ‘eenmaal een beetje drank in zat’. Er was weinig mooiers dan zien hoe het ene moment slechts een enkeling een voorzichtig danspasje waagde, en een uur later heel de tent stond te springen en swingen. Op de tafels! In de lampen! Dat gaf je, als dj, een bevredigend gevoel.
−
Midden jaren 70 kwam hij vaak in de kroeg, een klein ventje dat nauwelijks boven de bar uit kwam en Ad heette - een bijnaam was snel gevonden. Hij was altijd netjes gekloft en zelfs als het licht miezerde droeg hij een regenjas waarvan de ceintuur bijna net zo breed leek als Adje lang was. Hij dronk altijd een kleintje (echt waar) pils, wat in die tijd zeer in de mode was - het kostte trouwens ook nog een stuiver minder dan een grote.
+
Is het anno 2015 weer anders? Dat valt mee. Muziek wordt nu meestal gedraaid vanaf een computer, en met bronnen als Spotify en YouTube zijn de collecties oneindig groot geworden, maar het basisconcept is nog steeds hetzelfde. Het café als bar-discotheek bestaat nog steeds. Zo gedateerd is de lichtbak dus ook weer niet.
−
Adje was wat moeilijk verstaanbaar, hij praatte een beetje binnensmonds, maar Lies vertrouwde hij meerdere malen toe dat hij wel een goeie was. Hij werd spraakzamer naarmate de kleintjes vorderden en als hij het echt naar zijn zin had haalde hij zijn mondharmonica tevoorschijn en speelde 'De klok van Arnemuiden' - iedereen zong mee en Adje kreeg kleintjes bij de vleet. Uit die tijd stamt ook het, wellicht apocriefe, verhaal dat hij, hoe klein hij ook mocht zijn, in het urinoir twee handen nodig had - kleine mannen, grote Jannen.
 
−
Het mooiste verhaal dat ik hoorde is echter waar gebeurd - althans volgens een ooggetuige. Adje liep 's nachts, op weg naar huis, door een straat waar een krant uit een brievenbus stak. Hij keek even om zich heen of er niemand in de buurt was, voelde wellicht het belhamelbloed weer door de aderen stromen en stak toen de krant aan. Misschien kreeg hij even later spijt of voorzag hij catastrofale gevolgen, want, nogmaals volgens de ooggetuige, even later probeerde hij uit alle macht het vuurtje uit te pissen en speelde hij tegelijkertijd 'Brand in Mokum' op zijn mondharmonica - dat van die mondharmonica betreft helaas dichterlijke vrijheid, maar het had zo mooi kunnen zijn, zo kleine Adje ten top.  
 
  
−
* '''Eef van de Velde'''
+
===Kenienekotje - A Christmas Carol in Prose===
−
Begin jaren 70 leerde ik Eef van de Velde kennen in Seventy Seven - een Indische jongen, lasser van beroep, die op een Harley Davidson reed en voor niets en niemand bang was. In die tijd leek de Pottenmarkt wel een speeltuin, de straat was opgebroken en ‘onder het plaveisel lag het strand’; die slogan sierde eind jaren 60  vele Parijse muren tijdens de Meirevolutie. Willem Vreeke zat in [[ San Remo Bar ]] en die ging maar een uur per etmaal dicht dus het feest hield nooit op.
+
Het gebeurde in die dagen dat er in deze herberg - we schrijven de jaren '70 - nog wel plaats was, hoewel je ook toen in de kerstnacht al gauw voor een gesloten deur stond. De jaren '70 waren de beginjaren van de stamhut toen sommigen hun plaats nog moesten vinden, terwijl anderen aan de bar zaten of stonden alsof ze nooit waren weggeweest. Het waren de jaren van Bart Koster en [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/Seventy_Seven/mooieverhalen#Louis_Lebon Louis Lebon] waar ik samen [[De Gouden Poorte]] mee onveilig maakte, maar ook de jaren van Alex Jonkheer en Kees de Wolf die ook klant waren bij [[Clubhuis Swift]] omdat ze korfbalden. Soms kwamen ze in trainingspak - het zweet nog vers op de leden - naar Sev om vervolgens af- en door te zakken; bij voorkeur in [['t Pakhuis]], maar [['t Sincken Tooghje]] was een goede tweede optie. Alex en Kees hadden soms wel iets weg van Marley en Scrooge, zeker wanneer ze - verwoede schakers als ze waren - de stukken lieten zingen in [[De Klos]]. En dan had je natuurlijk [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/Seventy_Seven/mooieverhalen#Kleine_Adje Kleine Adje] - ''Ik bin een hoeie Lies'' - nog en Koos de Knipper, maar dat is weer een ander verhaal. Naast Kleine Adje was er in die nog iemand die niet direct gezegend was met een rijzige gestalte, hij heette Lein en zocht schoorvoetend zijn plaats tussen de habitué's van nooit weggeweest. In het begin opereerde hij solitair en dronk zijn biertje in ''splendid isolation'', doch wanneer hij in het gesprek werd betrokken, deed hij gretig zijn zegje. Het klassikale bestellen - wat de oude rupsen aan de kop van de bar nog steeds met verve praktiseren - was ook toen al onder intimi in zwang en op een gegeven moment, zo rond de kerstdagen, voelde de al wat meer ingeburgerde Lein dat het nu eens zijn beurt was. ''Kiek noe'', zei Lies achter haar hand, ''Kenienekotje geeft ook een rondje''. Lein werd echter nooit deel van de notoire intimi in de stamhut en verdween in de jaren '80 langzaam uit het beeld. Vanmorgen was ik bij de in kerstsfeer verpakte Albert Heijn en vlak voor me rekende Lein een paar blikjes bier af. ''Kiek noe'', dacht ik, daar is Knienekotje en hij is de dorst nog niet verleerd.  
−
We haalden wel eens stevig door en kwamen meer dan eens in [[ 't Pakhuis ]] terecht of anders bij de Belgische Loodsensociëteit in Vlissingen. Terug in Middelburg om een uur of 6 haalden we dan warme broodjes of croissants bij een bakker (bij sommigen kon je gewoon aankloppen) of we gingen naar [[ Kanaalzicht ]] waar de morgen net op gang kwam. Hij kon ook altijd zo onbedaarlijk uitbundig lachen bij een geslaagde grap of stomme opmerking van deze of gene, wat in het ochtendritueel van de Reutel schering en inslag was. 
+
<gallery perrow="5">
−
Eef woonde in die tijd samen in de Vlissingsestraat, maar zijn relatie had niet echt meer de adem van het grote. We waren een keer in Sev toen ze belde of Eef aanwezig was, wat natuurlijk ontkend werd, maar Eef verwachtte  dat ze dat toch ter plekke zou komen controleren. Nu was in die tijd de ingang waar nu het rookhok is en achter de ‘binnendeur’, bij de kapstok, hing een zwaar tochtgordijn. Het was bij het gordijn dat Eef positie koos en toen zij, zoals voorspeld, even later het gordijn opzij schoof en binnenkwam, schoof Eef langs de andere kant naar buiten – zo heeft hij nog enige tijd tot veler vermaak verstoppertje gespeeld.
+
Bestand:Van_Vlier_scheert_Willem_Vaag_Louis_Jongepier_Lou_Lebon_Bart_Ko.jpg |Gijs van Vlier scheert [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/index.php?title=Seventy_Seven/mooieverhalen&action=edit&section=23 Willem Vaag]. Op achtergrond vlnr Louis Jongepier, [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/Seventy_Seven/mooieverhalen#Louis_Lebon Louis Lebon], Bart Koster en [http://www.middelburgdronk.nl/wiki/Seventy_Seven/mooieverhalen#Eef_van_de_Velde Eef van de Velde].
−
Na menig komisch intermezzo leerde Eef Magda kennen en kwam hij in rustiger vaarwater terecht, zeker toen ze twee zonen kregen. Eef scharrelde zijn kostje wel bij elkaar, hij handelde in antiek en curiosa, stond op rommelmarkten – waar hij soms meer kocht dan verkocht – en na een tijd trad hij een vaste dienst bij de penitentiaire inrichting ‘Torentijd’, waar hij tot zijn pensionering werkzaam bleef. Ik zag hem de laatste jaren vaak als fietsenmaker in de weer aan de Poelendaeleweg waar hij een garage had – hij woonde net om de hoek. Vaak hadden we dan een praatje over vroeger, maar die praatjes moet ik helaas missen sinds Eef kort geleden overleed – maar soms, langs die garage lopend, hoor ik hem nog weleens lachen.
+
Bestand:Schaken_Klos_2_1981.jpg| Alex Jonkheer en Kees de Wolf, schakend op de achtergrond in [[De Klos]]
 +
Bestand:Joop_Verlaan_alias_Koos_de_Knipper.jpg| Joop Verlaan, alias Koos de Knipper
 +
</gallery><br />
  
−
* '''Mr. X.'''
+
===Hayo Duinkerken, Hardcorezanger===
−
Iemand schreef ooit eens dat personen - hoewel door een bloedlijn verbonden - soms zo oud zijn dat ze bijna niet meer als familie kunnen worden beschouwd. Dit verhaal gaat over zo'n persoon, die ik, voor de zekerheid, toch maar Mr. X. zal noemen. In een vorig leven was hij bladenman, maar hij werd uiteindelijk ontslagen omdat hij de bladen i.p.v in de bus meermaals in de sloot gooide - een gegeven dat zijn schaduw vooruit wierp. Mr. X. had in die tijd last van omstandige dorst en op een zomeravond besloot hij in Sev uit dronken balorigheid de kleren die hij aan had te verkopen. Naarmate de avond vorderde en de alcohol vloeide evolueerde zijn staat van gekleedheid tot een punt waarop hij nog slechts gehuld was in een bierglas - althans een bepaald deel van zijn lichaam. Hij zat op het terras zijn laatst verdiende geld te verdrinken toen de vader van een meisje dat vaak in de kroeg kwam besloot te controleren of zijn dochter aanwezig was. De man hoedde hardnekkig de kuisheid van zijn dochter en stond tamelijk frequent verdekt opgesteld in de nabije omgeving om te observeren hoe zaken wel of niet in elkaar staken. Die bewuste avond trad hij dus uit de schaduw van zijn achterdocht en werd direct beloond met de aanblik van Mr. X. in summier badkostuum. Het meisje - voorbereid op zulk manifest vaderschap - had zich in de keuken verstopt toen hij de kroeg binnenkwam. Mr. X. keek hem aan en vroeg, niet in het minst besmuikt, op de hem kenmerkende lijzige toon of hij wellicht geïnteresseerd was in de hem nog restende kleding, alles was immers te koop. Soms hebben verhalen een happy end, dat van Mr. X. in ieder geval wel, want na een intense kroegperiode bekeerde hij zich tot het frituurwezen en had hij tot voor enige jaren een succesvolle friteszaak op Walcheren waar hij de clientèle in een kraakheldere stofjas tegemoet trad - het kan verkeren.
+
Hayo Duinkerken (nu eigenaar van Kaffee [['t Hof]] aan de Vlasmarkt) werkte jarenlang in Seventy, als barman en bedrijfsleider. De laatste jaren richt zijn muziekliefhebberij op stromingen als Dubstep en, meer recent, vuige rock 'n roll, maar begin jaren '90 was het vooral Blues dat de klok sloeg. Snelle blues, ruige blues, zelfzame blues: zeg maar gerust alle soorten blues. Als barman en DJ kende Hayo echter wel zijn pappenheimers en voor goede (hard-) rock en metal draaide hij zijn hand ook niet om. Toch verraste hij iedereen toen hij in 1991 opeens aankondigde dat hij als zanger zou gaan optreden in Tilburg, in het voorprogramma van [http://www.muckypup.com/ Mucky Pup]. Dat was in de punk- en metalscene toch een naam die er toe deed, toen. We snapten er niks van. Hayo hield niet of nauwelijks van punk en was helemaal geen zanger! Desondanks werd hij door de Vlissingse band Brainless gevraagd om in te vallen voor hun frontman, die net in de VS zat toen het aanbod van het Noorderligt binnenkwam. Dat wilde de band niet laten schieten, en Hayo wilde geen spelbreker zijn. Hij ging in op het verzoek. <br>
−
 
 
−
* '''Erik Engerd'''
 
−
Rooie Hedwig had begin jaren 70 samen met Ronnie de Neger een winkeltje in het Domburgs Schuitvlot dat, schatplichtig aan Jimi Hendrix, Purple Haze heette. Je kon er naast allerlei Indiase parafernalia tevens diverse soorten jointvloei – rizla voor gevorderden – kopen en onder de toonbank hasj. Toen de relatie van Hedwig en Ronnie stukliep, begon ze een nieuwe met ene Erik G. en vanaf dat moment zette zich een achtbaan van gebeurtenissen in gang die zijn weerga niet kent.
 
−
Erik en alcohol vormde een problematische combinatie die leidde tot losse handjes en, daar hij behoorlijk potig en sterk was, matpartijen in de kroeg. Om die reden maakte Ad van de Woestijne op enig moment met hem dan ook de afspraak dat alcohol in Seventy Seven voor Erik taboe was. En het gebeurde in die dagen dat Erik na een periode op staatskosten te hebben doorgebracht ’s morgens vroeg al stevig aan de boose zat in [[ De Vriendschap ]]. Cees had dat gezien en was dus al enigszins op zijn hoede toen Erik, die toen zijn achternaam Engerd al ruimschoots verdiend had, Sev binnenstapte. 
 
−
Erik bestelde een koffie, een cola en een bier. Cees zette de bestelling neer in de veronderstelling dat het bier voor een van de andere aanwezigen bestemd was. Toen Erik echter naar zijn bier greep, pakte Cees het glas en gooide het leeg in de spoelbak met de mededeling dat er toch een afspraak was gemaakt. Erik zei dat hij het dan zelf wel zou pakken, wat hij deed en vervolgens ging hij demonstratief achterin staan. 
 
−
Cees belde de politie, maar het duurde lang voor die kwam, te lang voor Erik die plots langzaam naar voren liep en tegelijkertijd gooide hij met de asbakken, die toen nog op de bar stonden, een hele rij flessen sterke drank aan diggelen. Hij stopte ter hoogte van de gokkast, daar zat Rudy Parinussa aan de bar en die bleef gewoon zitten, wat wellicht de redding van de geluidsinstallatie betekende. Erik verliet de kroeg, kaapte een auto, slingerde zich een weg door de Lange Delft en over de Dam en ramde nog een andere auto de majem in op de Rotterdamse Kaai. De achtbaan eindigde op de Veerseweg, waar hij bij Garage Dijkwel uit de bocht vloog. Een aantal monteurs – zwaar bewapend met Engelse sleutels etc – heeft hem ingerekend – daar had die engerd niet van terug.
 
−
 
−
* '''Invallen voor Jan Boone'''<br>
 
−
Willem Boot vertelt: "Er zijn behoorlijk wat kroegen die ik bezocht heb in de loop der jaren maar 77 is een soort thuis, alles klopt: het heeft geleefd en leeft nog, de vaste gasten en het nieuwe grut dat z’n schreden zet in het nachtleven. Wat er wel degelijk mee te maken heeft is dat ik een kleine 2 jaar schoonmaker was op zaterdag en in oktober wat meer als Jan op vakantie was. Je gaat van zo’n kroeg houden je ziet met het schoonmaken toch wel eens details die je als klant minder snel opmerkt, ik vond het heerlijk en mis het wel eens. In het voorjaar en zomer werkte ik ook nog bij tuincentrum Adriaanse dus begon ik wel eens om een uur of 04:00. Een prachtig zicht om de laatste natnekken uit de oren ([[Rooie Oortjes]], E.) naar huis te zien gaan en rond 07:00 de mensen die aan het werk moesten ook voorbij  te zien komen."<br>
 
−
''Zwerver Louwerse''<br> 
 
−
Zo was ik op een morgen de slotjes aan het verwijderen van het terras, Louwerse kwam in de verte aangesteggeld met een in zijn kielzog een donkere man, het was me opgevallen dat die twee al een langere tijd met elkaar optrokken. Het was een beetje diezig die morgen en ze kwamen dichterbij. Ik besloot te vragen of ze honger hadden. Een bevestigend antwoord, ik maak wel een tosti voor je. “Dank je, dat is wel lekker wat warms op deze morgen. Als meer mensen dat deden had ik geen pillen hoeven halen voor m’n maatje (’t kwam erop neer dat ze wel eens wat uit een vuilnisbak haalden).<br>
 
−
''Als de drank is in de man'' 
 
−
Het was weer een vroege morgen en ik stond wat te vegen in de serren en zag een man voorbijlopen. Ik dacht stik de moord, oren zijn dicht 77 ook. Dus verder met de schoonmaakwerkzaamheden afwas e.d. Tegen een uur of 05:00 weer dezelfde vent of er toevallig een tas staat. Dat klopte dus besloot de kerel binnen te laten. Gast was de gebeurtenissen van z’n avond deels kwijt en blij dat hij weer warm binnen was. Ik besloot te bellen voor een taxi maar 0 op het request. Dus hij belde z’n vriendin maar. Hij hielp wat mee met de schoonmaak voor zover het ging, 06:00 z’n vriendin. Bleek dat die vent een baby thuis had en dat het niet de eerste keer was in deze toestand. Wie is er nu zieliger, die kerel of z’n vrouw?<br>
 
−
''Branddeur''<br> 
 
−
Het is algemeen bekend dat de deuren van 77 beklad zijn, nu vond ik zelf die plakkende deur naar de keuken behoorlijk vervelend als je met de afwas naar achteren moest. Deze plakte namelijk nogal van de nicotine. Ik was het beu en besloot ‘m eens lekker schoon te maken met jif, de deur werd zowaar grijs. Bob moest openen, ik zei “wat vind je van de deur”? Goh heeft Cees er een nieuwe in laten zetten. Achteraf bleken de meningen over de schoongemaakte deur verdeeld te zijn, Ivo vond het prachtig anderen vonden dat er geschiedenis weggewist was. Allemaal waar, dacht ik, maar die deur plakt niet meer. Heb toch maar besloten om de deuren niet meer schoon te maken.
 
  
−
* '''Daan Bruinooge'''<br>
+
Op [http://www.noorderligt.nu/page/activiteiten-1991 de dag van het concert] reisden we met een Middelburger of twintig af naar Tilburg. De band in een oude rotbus, wij met een paar auto's er achteraan. Die reis was al een belevenis op zich, met hilarische inhaalsessies en meer van dat fraais. Eenmaal in de zaal zochten we Hayo nog even op in de kleedkamer. We hadden hem nog nooit zo zenuwachtig gezien. Het vertrouwen in een goede afloop zakte naar een dieptepunt. Toen de band even later begon te spelen was Hayo nergens te bekennen. Onze vrees leek uit te komen. Maar toen kwam die gekke tapfloeperd opeens het podium opstormen, met ontbloot bovenlichaam. En hij ging he-le-maal los, dames en heren! Op hits over boterhammen met pindakaas en nasiballen bijvoorbeeld. Zoals we hem later nooit meer zo zenuwachtig zagen, zo zagen we hem ook nooit meer het podiumbeest uithangen. Sommige dingen doe je blijkbaar maar één keer in je leven.<br>  
−
Bij het overlijden van Daan Bruinooge sprak oud-eigenaar Ad van de Woestijne de aanwezigen toe. Hij haalde daarbij ook herinneringen op aan het horecaverleden. Over Daan zei hij onder meer:<br>
 
−
"Van zijn spaarcentjes kocht hij LunchRoom Atlanta (in Vlissingen) en zwaaide daar, toen al op geheel eigen wijze, de scepter. Hij verkocht de lekkerste, eigen gemaakte broodjes crabsalade van heel Zeeland. Mij had ie overgenomen met de goodwill en inventaris van dit, later nationaal bekende, etablissement voor zeevaartscholieren, die toen nog blikken werden genoemd. Het woordje lunchroom werd vervangen door café."<br>
 
−
[...]<br>
 
−
"Een ander, heel duidelijk, voorbeeld was het feit dat zijn vaste personeel de kans kreeg zelfstandig ondernemer te worden. Rob de Groot nam Atlanta over, Turry Turnim werd bedrijfsleider in discotheek TUM TUM in de Walstraat en voor mij kocht hij café [[De Koophandel]] in Middelburg en verbouwde dit bruine café tot een discotheek met de naam Seventy Seven, daar begon mijn carriere als horecaondernemer, later vormden we een VOF en kochten ook het Beursgebouw en café de Concurrent erbij." <br>
 
  
−
* "Het publiek in Seventy Seven houdt van bier uit flesjes. Op een zaterdagavond gaan er wel vijftig kratjes doorheen.", aldus de [http://www.pzc.nl/regio/walcheren/article2218590.ece PZC], in 2007.
+
Na ook een puik concert van de mafketels van Mucky Pup keerden we huiswaarts. Omdat de auto van good 'ol Steve King het ter hoogte van Etten-Leur het begaf zagen we ons genoodzaakt de auto achter te laten en te gaan liften. En verdomd als het niet waar was: het eerste voertuig dat opdoemde was....de bus van Brainless! We kregen uiteraard een lift en werden alle vier vakkundig tussen de instrumenten achterin gevouwen. Ondergetekende werd gedrapeerd over het drumstel en droomt daar soms nog van. Maar al drinkend, boerend en winden latend bereikten we uiteindelijk veilig de thuishaven Middelburg. Het was een mooie dag geweest. Middelburg Dronk. Ook in Tilburg.  
  
−
==Adres en contactgevens==
+
Zie ook [http://youtu.be/aqe_xoYkQ9A de video-impressie van 'Gerrit de Kneus'] op YouTube.
−
Markt 77<br>
+
<gallery perrow="5">
−
4331 LL Middelburg<br>
+
Bestand:Hayo_en_Willem.jpg| Hayo en Willem en het toegangsbewijs voor het [http://www.noorderligt.nu/page/activiteiten-1991 Noorderligt in Tilburg]: Mucky Pup en supportact Brainless uit Vlissingen, 1991
−
0118 612206
+
Bestand:1456777_10201058444649326_1825511663_n.jpg| Gajes in z'n blote bast
 +
Bestand:1466270_10201058444089312_2143804990_n.jpg| Boterham met pindakaas!
 +
Bestand:1471792_10201034411488512_230923159_n.jpg| Hayo met Bert Doedel en Wim de Nooyer
 +
Bestand:1400233_10201058442889282_435296766_o.jpg| Een krantenartikel over de band Brainless, jaren 90
 +
</gallery><br />
  
 
==Externe links==
 
==Externe links==
−
*[http://www.seventy-seven.nl/ Seventy Seven]
+
*[http://youtu.be/nYGPGL022YM Compilatievideo personeel en klanten bij het afscheid van Lennert Oosterling, 23 december 2012]
−
*[http://www.facebook.com/pages/Seventy-Seven/165620213473634?ref=ts Seventy Seven op Facebook]
+
*[http://youtu.be/TDgA7Lt-AgM interview Ed juli 2012 in de stamhut; Merel serveert en Sietze passeert]  
−
*[http://cafeseventyseven.hyves.nl/ De Hyve van Seventy Seven]
+
*[https://edwinmijnsbergen.nl/2007/11/brekend-nieuws-een-verbouwde-woonkamer/ Brekend Nieuws: een verbouwde woonkamer]
−
*[http://vrienden-van-seventy-seven.hyves.nl/ De Hyve van de vrienden van Seventy Seven]
 
−
*[http://www.edwinmijnsbergen.nl/2007/11/brekend-nieuws-een-verbouwde-woonkamer.html Brekend Nieuws: een verbouwde woonkamer]
 
 
*[http://www.flickr.com/photos/44767305@N00/5249734985/ Foto: Sev Culinair 1997]
 
*[http://www.flickr.com/photos/44767305@N00/5249734985/ Foto: Sev Culinair 1997]
 +
*[http://www.edwinmijnsbergen.nl/2010/08/over-zingende-barvrouwen-en-oplichters.html Over zingende barvrouwen en oplichters online]
 
*[http://www.edwinmijnsbergen.nl/2011/04/middelburgse-avonduren-noortje-wijker.html Middelburgse Avonduren: Noortje Wijker en Remy Lissenburg]
 
*[http://www.edwinmijnsbergen.nl/2011/04/middelburgse-avonduren-noortje-wijker.html Middelburgse Avonduren: Noortje Wijker en Remy Lissenburg]
 +
*[http://youtu.be/rwAt-3cnBZo Medewerkster Demi Matenahoru zingt in de soundtrack van 2012 Zeeuws Jaar van het Water, januari 2012]
 +
*[http://www.edwinmijnsbergen.nl/2009/10/bobs-tocht.html Bob's tocht: Bob Roosdorp in Tibet]
 +
*[http://www.politie.nl/nieuws/2013/september/24/08-inbreker-horecapand-aangehouden-in-middelburg.html 24-09-2013 op Politie.nl Inbreker horecapand aangehouden in Middelburg, mede dankzij video-opnamen van de kraak op 16 september 2013]
 +
* [http://www.pzc.nl/regio/zeeuws-nieuws/winterterras-brengt-leven-in-stad-1.4681775 Het winterterras van Seventy in het PZC-artikel 'Winterterras brengt leven in de stad', december 2014]
 +
* [https://youtu.be/veDg-avTWWc Videoclip JP DeKlerk - Home Town (Old Cold Church Road)]
 +
* [https://youtu.be/Aa7u_T79Y_k Video Wij zijn De Stad: zicht op de terrassen van [[Bommel]], [[Tympaan]], [[Brooklyn]], [[Zanzibar]], [[Seventy Seven]] en [[Vriendschap]], 20 april 2017]
 +
* [https://youtu.be/_ARLvYT4Weo Video: opbouw winterterras Seventy en Vriendschap, 28 november 2017]
 +
* [https://youtu.be/CF796hc6pP0 Wij zijn De Stad: Quiz Café Seventy-Seven Middelburg, 9 december 2018]
 +
* [https://youtu.be/ManPU-d7YF0 Video: Kerstnacht Seventy-Seven 2022]
 +
* [https://muziekblogzeeland.nl/2023/02/06/rudeboy-remington-in-middelburg/ Lennert Oosterling over Rudeboy Remington in Middelburg, januari 2023]
  
 
==Bronnen==
 
==Bronnen==
−
Foto's: [http://beeldbank.zeeuwsebibliotheek.nl/ Beeldbank Zeeland] Zeeuwse Bibliotheek. Record: 69664<br>
+
* Foto's: [http://beeldbank.zeeuwsebibliotheek.nl/ Beeldbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek], collecties Jan Simonse, Jaap Gesink, Rob van Hese    Cees Rijn en Marion
−
Krantenartikelen: [http://zoeken.krantenbankzeeland.nl/ Krantenbank Zeeland].<br>
+
* Foto's Bulletje (ca. 1970-1975): collectie Jan Simonse, Wim de Nooyer
−
Foto's 11, 12, 13, 14, 15: Jan Simonse, collectie Jan Simonse<br>
+
* Krantenknipsels: [http://zoeken.krantenbankzeeland.nl/ Krantenbank Zeeland].<br>
−
Foto's 17, 18, 19: collectie Rob van Hese<br>
+
* Verhaal Kerstnacht in Middelburg: Carla van de Merbel, PZC 21-12-2011 (met toestemming van de auteur)
−
Foto 22 t/m 26: Marion<br>
+
* Verhaal De Collectie: [https://muziekblogzeeland.nl/2023/04/16/de-collectie/ Lennert Oosterling, Muziekblog Zeeland]
−
[[Category: Cafe]]
 
−
[[Category:huidig]]
 
−
[[Category:markt]]
 
−
[[Category:Cees Rijn]]
 
 
[[Category:Arjan Leendertse]]
 
[[Category:Arjan Leendertse]]
−
[[Category:1970-1980]]
 
−
[[Category:1980-1990]]
 
−
[[Category:1990-2000]]
 
−
[[Category:2000-2010]]
 
−
[[Category:2010-2020]]
 
 
[[Category:Jeanette Minnema]]
 
[[Category:Jeanette Minnema]]
 
[[Category:Hayo Duinkerken]]
 
[[Category:Hayo Duinkerken]]
 
[[Category:Bob Roosdorp]]
 
[[Category:Bob Roosdorp]]
 
[[Category:Pim van den Berge]]
 
[[Category:Pim van den Berge]]

Huidige versie van 16 apr 2023 om 14:15

 

Seventy Seven

Markt 77
4331 LL Middelburg

0118-612206
Website
Facebook

Drinken
Cafe

Middelburg
Tympaanplein, Markt

De Koophandel

 

Een bekend Middelburgs bruin café dat sinds 1970 is gevestigd aan Markt 77 in de Middelburg. De zaak is een opvolger van café De Koophandel, en café Rozenboom, dat voor 1887 in het pand was gevestigd.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op: Seventy_Seven/fotos.


Geschiedenis

1970
 Daan Bruinooge en Ad van de Woestijne

Op donderdag 2 juli 1970 werd Seventy Seven om 20.00 uur officieel geopend. De advertentie uit de PZC geeft aan dat de zaak eigendom is van Daan en Bep Bruinooge-Bazen. Daan Bruinooge had zijn sporen al verdiend in de Vlissingse horeca, waar hij o.a. Atlanta en Het Beursgebouw uitbaatte. Aangezien Daan op korte termijn wethouder van de Gemeente Vlissingen zou worden – en nog later gedeputeerde van de Provincie Zeeland – verkocht hij zijn horecazaken en zo werd Ad van de Woestijne (echtgenoot van Daan’s zus Wilma) eigenaar van Sev – Daan heeft eigenlijk maar een korte periode daadwerkelijk in de kroeg gezeten.

Ik kan me die donderdagavond nog goed herinneren, Peter Falk (ook wel Duitse Peter genoemd) stond aan de deur en je moest kunnen aantonen dat je 16 jaar of ouder was anders mocht je niet binnen. De zaak zag er toen wel een beetje anders uit. De entree was op de plaats waar nu het rookhok is en zomers ging het grote raam – dat weggehaald is toen het ‘binnenterras’ werd gerealiseerd – open; het raam kon via een rails naar binnen worden geklapt. Waar nu tafel 1 is stond een pokertafel – eigenlijk een hoge tafel waarin een verzonken ‘dobbelvloertje’ met barkrukken er rond – en tussen de bar en de pokertafel hing een sigarettenautomaat aan de muur.

In het gedeelte waar enige jaren later de achterste bar werd geplaatst stonden tafeltjes en stoeltjes en een tweede pokertafel.. Er was tevens een telefooncel achterin en waar nu de gokkasten staan was de (later verdwenen) trap naar de bovenwoning en stond in die tijd ook een kachel. Tegen de telefooncel (evenwijdig aan de damestoiletten) stond een flipperkast en in die tijd kon je met flipperen nog wat verdienen ook. Ad van de Woestijne beloonde de hoogste score van de week (het ijkpunt was altijd zaterdag om 18.00 uur) met 10 glazen bier of een fles wijn. Verder waren er muurschilderingen van Annemiek van de Woestijne (zus van Ad) die toen op de kunstacademie zat.
Men beleefde soms roerige tijden in die eerste jaren. Er werden zo links en rechts weleens klappen uitgedeeld, maar het was gelukkig niet structureel – Peter Falk heeft eigenlijk een relatief korte periode aan de deur gestaan. Het waren ook jaren van feesten, van polonaises in de carnavalstijd en later ook mosselfeesten avant la lettre – Gijs van Vlier (bij wie ik toen werkte) was de grote animator – en dat in de meest brede zin van het woord. Gijs handelde in antiek en oude bouwmaterialen en zo ben ik ’s avonds menigmaal de keuken in gevlucht wanneer hij weer eens bij Sev voor kwam rijden met aanhangwagen vol meubels of plavuizen die stante pede gelost moest worden.

Het werd in die eerste jaren ook de stamkroeg van handbalvereniging EMM – Ad Van de Woestijne heeft de club zelfs nog enige jaren gesponsord – en andere sportverenigingen. Er hebben dan ook heel wat EMM-ers bij Sev gewerkt, zoals Fred van der Weel, Jaap Gesink, Jaap Gelok (de huidige burgemeester van Borssele), Jorien Kamermans, Wim Brandes en ondergetekende. Later werd er ook in kroegverband gevoetbald met als inzet een vat bier dat dan bij de verliezende kroeg soldaat werd gemaakt. Vaak werden die wedstrijden op vreemde locaties (want gratis) gespeeld als het voetbalveld bij Mission to Seamen in het Sloe. In die tijd was er een ‘sterrenteam’ en een ‘drinkteam’ – dat laatste team was het gezelligst, want meestal stond er een krat bier naast het doel ter verfrissing.

1975
 Cees Rijn

Ongeveer een half jaar na de opening kwam Annelies Deurwaarder achter de bar werken nadat ze in De Eendracht enige tijd serveerster was geweest. In 1973 kwam Cees Rijn in Sev werken – Het Wapen van Zeeland(2) , waar hij toen samen met Evelyn in zat, werd dat jaar verkocht. Cees wijzigde de openingstijd van 14.00 naar 11.00 uur en wat later moest zelfs de sluitingsdag, de maandag, eraan geloven – Sev was vanaf toen dagelijks van 11.00 (´s zondags 14.00) tot 01.00 uur geopend - alhoewel het sluitingsuur nog wel eens kon variëren naar gelang de klantdichtheid in relatie tot de gezelligheid. In 1975 naam Cees de zaak van Ad van de Woestijne over en hij is nog steeds eigenaar van de kroeg.

Cees hield, en houdt nog, erg van practical jokes - bij 'mooie verhalen' staat de hurksessie van Louis Lebon al opgetekend, maar er was meer. Op enig moment, Cees stond achter de bar, komt er een meisje binnen met een doos taartjes van banketbakker Rijk van de Pottenmarkt. Ter ere van het zoveel jarig huwelijk van haar ouders had ze taartjes gekocht, maar ze moest nog andere boodschappen dus kon de doos even in de koelkast? "Natuurlijk kan dat", zei Cees, met al een zweem van een glimlach rond de lippen. Het meisje had haar hielen nauwelijks gelicht, of ik ben, op instigatie van Cees, exact dezelfde doos taartjes bij Rijk gaan halen - toen ze terugkwam van haar boodschappen werd ze enthousiast toegeproost met koffie en taartjes. Ze ontplofte bijna en zei tegen Cees dat ze, zeker als vaste klant, zo'n behandeling niet verwacht had en wat haar ouders daar wel niet van moeten denken. Breed glimlachend haalde Cees, de onschuld zelve, haar doos met taartjes uit de koelkast - zij kon er niet echt om lachen.

Zoals het interieur in de loop der veranderde, veranderde ook de structuur van de clientèle. Natuurlijk bleven de ‘oude rupsen’ (locatie hoek voorste bar en/of tafel 1) tot op de dag van heden komen – bij het beachvolleybal dat op de Markt georganiseerd werd sloegen ze en groupe jaren de bal over het net onder de naam ‘Ouwe Sannie’ – maar de generaties scholieren volgden elkaar niet meer zo vanzelfsprekend op als voorheen. Er zijn jaren geweest dat op vrijdagmiddag de schooltassen tot aan het plafond leken opgetast, maar midden jaren 90 ebde dat langzaam weg en verplaatste het zich naar Bar American en, meer nog, Nationaal . Sinds de Roosevelt Academy in town is, werd die traditie weer een beetje in ere hersteld, hoewel het gelag later plaatsheeft en de schooltassen het hoge niveau van weleer niet halen.

Naamgeving

Het café is te vinden op Markt 77 te Middelburg.

Bijzonderheden

  • Sinds 2010 is er gratis WiFi in de zaak, maar het wachtwoord krijg je natuurlijk niet zomaar
  • Iedere donderdag, vrijdag en zaterdag pelpinda's op de bar, al vele jaren.
  • De achterbar is een stuk lager dan de voorbar.
  • De kroeg heeft het kleinste rookhok van Middelburg en er is eigenlijk niemand die daar nog van opkijkt.
  • NIET aan de lampen boven de bar zitten! Vraag de barman of -vrouw.
  • Die rare houten cilinder boven de bar bevat een paar honderd cd's. Zeggen ze.
  • Als de barmedewerkers zeggen dat "ze een bepaald muziekje niet hebben" ("die cd heeft Joyce opgeruimd") liegen ze. Bovendien beschikt de zaak inmiddels over een iPad met YouTube, je weet zelf.
  • Als je wilt weten of er iets te doen is in de stad kun je even op de muur in Sev. kijken. Concertposters worden opgeruimd door ze met een nietpistool aan de wand te nagelen. Ook andere dingen worden met het nietpistool opgeruimd en -soms- bij elkaar gehouden.
  • Kranten en tijdschriften in overvloed, wat ik je brom. Dat is fijn, bij lekkere koffie.
  • Die levensgrote neonletters van Heineken op de gevel zijn....ach, vraag de barman of -vrouw.

Personeel

Bekijk de volledige lijst met personeel op de volgende subpagina

Mooie verhalen

Meer mooie verhalen over Seventy Seven zijn te vinden op Seventy_Seven/mooieverhalen.

De collectie

Len Sev.png

Een verhaal van oud-barman Lennert Oosterling, via Muziekblog Zeeland van ZB Bibliotheek van Zeeland

Ik liep laatst de kroeg in. The National stond op. Prachtband, dat. Het was een lied van een album wat ´Boxer´ heet. Zoals dat soms kan gaan met muziek dwaalde ik vrijwel meteen af naar een nikszeggende woensdagmiddag ergens medio 2007. In diezelfde pijpenla bestierde ik namelijk ooit de bar. Het was een kroeg uit een tijdperk zonder spotify en andere streamingsdiensten en de nadruk op muziek was een aanzienlijk deel van het bestaansrecht van de zaak. Die kroeg bestond al een stief kwartiertje en er was sprake van een omvangrijke, zeg maar gerust krankzinnige, muziekcollectie.

Circulair

Het was dan ook min of meer vaste prik om iedere vrijdag met de boodschappenportemonnee de lokale platenboer te bezoeken en tot groot verdriet van de bedrijfsleider steevast 3 of 4 fonkelnieuwe cd’s rechts van de mengtafel te dumpen. Rechts van de mengtafel was dé plek voor nieuwe muziek totdat de stapel te groot werd en je je klok erop gelijk kon zetten dat iemand die hele toren in het voorbijgaan omver zou tikken. Al die mooie nieuwe schijfjes op de grond tussen 20 centimeter bierdoppen en ander vuilnis en consequent binnen een anderhalve dag net zo smerig als die oude Dire Straits meuk die al sinds 1989 vastgeplakt in de kast stond. Klassiekertje. Het duurde ook nooit lang voordat de stapel ‘nieuw´ te groot werd en de ‘oudere nieuwe platen’ de kast in moesten. Wat betekende dat er ruimte gemaakt diende te worden. Zo gebeurde het dat de minst gedraaide albums en andere one hit wonders (‘Kutplaten’ heet dat in vakjargon, maar dat terzijde) in kratjes belandden op het platje naast de wasmachine. Dit stond daar dan stof te verzamelen tot een of andere goochem het weer eens tijd vond die kratjes om te spitten en de boel terug naar beneden te slepen. Een kutplaat is tenslotte nooit lang écht een kutplaat. Een prachtig tijdlijntje was het. Circulair avant la lettre.

Er hing een prettige, bijna mystieke zweem om al die fysiek aanwezige muziek. Er was altijd wel een oud medewerker die je er op wees dat ‘boven nog wel 10 van die kratjes staan’ of een oude stamgast die me op het hart drukte dat als ik écht iets moois wilde zien, ik maar eens aan de baas moest vragen of ik naar de verzameling van vroeger mocht kijken. Het vinyl! De collectie, aldus de gast, was mythisch.

Vakantie

De eigenaar van dat café droeg graag bij aan die legendarische status van al die geheime platen en cd’s. Iedere keer als ik hem er in het voorbijgaan eens naar durfde te vragen, stoof hij met zijn kenmerkende tred en idem muntthee grinnikend naar boven met de woorden ‘ja tuurlijk mag dat joh’.. om er vervolgens nóóit op terug te komen. De schurk. Anno 2023 wilt de legende over die vinylcollectie overigens dat die een keurige 35 jaar lang veilig in een garagebox lag opgeslagen. Maar dat die, zo vertellen de wandelgangen, onlangs is leeggeroofd. Verbazen zou het me niet als dit achteraf gewoon stiekem verzonnen is door de reeds genoemde eigenaar van de kroeg in kwestie. Om op machiavellistische wijze de aandacht af te leiden van deze eigenlijke goudmijn. God weet wat daar allemaal wel niet tussen heeft moeten staan. Ooit op internet opgezocht wat een, noem eens wat, eerste persing 45 toeren van ´God save the queen´ van The Sex Pistols zoal doet tegenwoordig? Geen wonder dat die mensen zo vaak op vakantie zijn.

Toch is er ooit een vaste klant geweest die bij binnenkomst zijn gebruikelijke glas witbier bestelde en zijn zojuist aangeschafte nieuwe cd´tje potsierlijk maar droogjes over de bar mijn kant op schoof. "Len" zei hij. "Je kan eigenlijk net zo goed ál je cd's wegdonderen. Dit is alles wat je voorlopig nog zal draaien". Met recht een boute uitspraak. Ik lachte de man vrolijk uit en ging verder met het opruimen van de zwik muziek die er ongetwijfeld nog lag van een uit de hand gelopen dinsdagavond. Als de fuif goed genoeg was kwam het opruimen altijd pas een dag later.

Welk album hij me voor mijn neus hield op die woensdagmiddag in 2007? ‘Boxer’ van the National natuurlijk. En in die kroeg waar ik uitgerekend door déze plaat 15 jaar terug de tijd in werd geslingerd zijn onlangs al de cd´s weggedonderd. Dat zeg ik. Avant la lettre.

Kroegpraat: De discotheken van toen waren cafés (Edwin 16 december 2015)

Bar-Discotheek Seventy 2015.jpg

Dat de overdekte winterterrassen in Middelburg ook dit jaar een succes zijn, heeft veel te maken met de inrichting van de tent op de Markt. Veel mensen zijn dol op het blokhutgevoel dat is gecreëerd en de sfeer past gewoon goed bij de feestmaand december. In de tent wemelt het van de curiosa, waarover veel gesproken wordt. Het zijn meubels en accessoires met een verhaal. Zo staat er tafel met een blad dat in de jaren ‘60 van de vorige eeuw al in gebruik was in ‘café-billard’ Het Wapen van Zeeland, in de Gravenstraat. Daarboven hangt een lichtbak met het opschrift ‘Seventy Seven Bar-Discotheek’. Die lichtbak roept bij jongeren soms vragen op. Zij denken bij discotheken aan de grote danshallen die vanaf eind jaren ‘70 overal opdoken (en inmiddels weer op hun retour zijn) en bij dj’s aan de sterren van nu, die furore maken met trance, techno en andere subgenres van de dance-muziek.

Begin jaren ‘70 bestond dat allemaal nog niet. Het woord discotheek werd toen gebruikt om cafés aan te duiden die niet alleen beschikten over een aanzienlijke collectie vinyl, maar ook over mensen die de avonden vulden met plaatjes draaien en het aan elkaar praten van die plaatjes, net als op de radio. In Middelburg had je rond 1971 behalve Seventy-Seven onder meer de Palladiumbar aan het Kerspel, dat zichzelf presenteerde als de eerste echte dancing van de stad, het Gulden Schot in de Sint Janstraat (een voorloper van de latere discobar Jowi’s Place) en ook rockcafé Bar American adverteerde toen nog als ‘Bar-Dancing-Discotheek American’, voor feestelijke avondjes met de dj van toen, wijlen ‘Jos van Suus’.

Zelf werkte ik in de jaren ‘90 in Bar American en Seventy. Onvergelijkbaar, maar het draaien van muziek, toen inmiddels vanaf cd’s, speelde nog steeds een centrale rol. Het was eigenlijk ook wat ik het liefste deed. Terrasbediening was niet mijn sterkste punt, maar de combinatie plaatjes draaien en bier tappen ging me best goed af. Het uitgangspunt was dat je gewoon die muziek kon draaien waar je zelf ook enthousiast van werd, maar dat je altijd wel in de gaten moest houden welke klanten je in de zaak had. In American wist je dat je niet te veel hoefde te experimenteren met muziek zonder gitaren. Deed je dat wel, dan kon je er donder op zeggen dat er meteen werd geroepen om ‘een taxi voor de dj’ of dat er bierviltjes naar je kop werden gesmeten.

In Seventy was het publiek iets breder, en kon je ook best soul, hip-hop of Nederlandstalige muziek opzetten. Uiteindelijk ging het erom hoe het publiek reageerde op de muziek als er ‘eenmaal een beetje drank in zat’. Er was weinig mooiers dan zien hoe het ene moment slechts een enkeling een voorzichtig danspasje waagde, en een uur later heel de tent stond te springen en swingen. Op de tafels! In de lampen! Dat gaf je, als dj, een bevredigend gevoel. Is het anno 2015 weer anders? Dat valt mee. Muziek wordt nu meestal gedraaid vanaf een computer, en met bronnen als Spotify en YouTube zijn de collecties oneindig groot geworden, maar het basisconcept is nog steeds hetzelfde. Het café als bar-discotheek bestaat nog steeds. Zo gedateerd is de lichtbak dus ook weer niet.

Kenienekotje - A Christmas Carol in Prose

Het gebeurde in die dagen dat er in deze herberg - we schrijven de jaren '70 - nog wel plaats was, hoewel je ook toen in de kerstnacht al gauw voor een gesloten deur stond. De jaren '70 waren de beginjaren van de stamhut toen sommigen hun plaats nog moesten vinden, terwijl anderen aan de bar zaten of stonden alsof ze nooit waren weggeweest. Het waren de jaren van Bart Koster en Louis Lebon waar ik samen De Gouden Poorte mee onveilig maakte, maar ook de jaren van Alex Jonkheer en Kees de Wolf die ook klant waren bij Clubhuis Swift omdat ze korfbalden. Soms kwamen ze in trainingspak - het zweet nog vers op de leden - naar Sev om vervolgens af- en door te zakken; bij voorkeur in 't Pakhuis, maar 't Sincken Tooghje was een goede tweede optie. Alex en Kees hadden soms wel iets weg van Marley en Scrooge, zeker wanneer ze - verwoede schakers als ze waren - de stukken lieten zingen in De Klos. En dan had je natuurlijk Kleine Adje - Ik bin een hoeie Lies - nog en Koos de Knipper, maar dat is weer een ander verhaal. Naast Kleine Adje was er in die nog iemand die niet direct gezegend was met een rijzige gestalte, hij heette Lein en zocht schoorvoetend zijn plaats tussen de habitué's van nooit weggeweest. In het begin opereerde hij solitair en dronk zijn biertje in splendid isolation, doch wanneer hij in het gesprek werd betrokken, deed hij gretig zijn zegje. Het klassikale bestellen - wat de oude rupsen aan de kop van de bar nog steeds met verve praktiseren - was ook toen al onder intimi in zwang en op een gegeven moment, zo rond de kerstdagen, voelde de al wat meer ingeburgerde Lein dat het nu eens zijn beurt was. Kiek noe, zei Lies achter haar hand, Kenienekotje geeft ook een rondje. Lein werd echter nooit deel van de notoire intimi in de stamhut en verdween in de jaren '80 langzaam uit het beeld. Vanmorgen was ik bij de in kerstsfeer verpakte Albert Heijn en vlak voor me rekende Lein een paar blikjes bier af. Kiek noe, dacht ik, daar is Knienekotje en hij is de dorst nog niet verleerd.

  • Gijs van Vlier scheert Willem Vaag. Op achtergrond vlnr Louis Jongepier, Louis Lebon, Bart Koster en Eef van de Velde.

  • Alex Jonkheer en Kees de Wolf, schakend op de achtergrond in De Klos

  • Joop Verlaan, alias Koos de Knipper


Hayo Duinkerken, Hardcorezanger

Hayo Duinkerken (nu eigenaar van Kaffee 't Hof aan de Vlasmarkt) werkte jarenlang in Seventy, als barman en bedrijfsleider. De laatste jaren richt zijn muziekliefhebberij op stromingen als Dubstep en, meer recent, vuige rock 'n roll, maar begin jaren '90 was het vooral Blues dat de klok sloeg. Snelle blues, ruige blues, zelfzame blues: zeg maar gerust alle soorten blues. Als barman en DJ kende Hayo echter wel zijn pappenheimers en voor goede (hard-) rock en metal draaide hij zijn hand ook niet om. Toch verraste hij iedereen toen hij in 1991 opeens aankondigde dat hij als zanger zou gaan optreden in Tilburg, in het voorprogramma van Mucky Pup. Dat was in de punk- en metalscene toch een naam die er toe deed, toen. We snapten er niks van. Hayo hield niet of nauwelijks van punk en was helemaal geen zanger! Desondanks werd hij door de Vlissingse band Brainless gevraagd om in te vallen voor hun frontman, die net in de VS zat toen het aanbod van het Noorderligt binnenkwam. Dat wilde de band niet laten schieten, en Hayo wilde geen spelbreker zijn. Hij ging in op het verzoek.

Op de dag van het concert reisden we met een Middelburger of twintig af naar Tilburg. De band in een oude rotbus, wij met een paar auto's er achteraan. Die reis was al een belevenis op zich, met hilarische inhaalsessies en meer van dat fraais. Eenmaal in de zaal zochten we Hayo nog even op in de kleedkamer. We hadden hem nog nooit zo zenuwachtig gezien. Het vertrouwen in een goede afloop zakte naar een dieptepunt. Toen de band even later begon te spelen was Hayo nergens te bekennen. Onze vrees leek uit te komen. Maar toen kwam die gekke tapfloeperd opeens het podium opstormen, met ontbloot bovenlichaam. En hij ging he-le-maal los, dames en heren! Op hits over boterhammen met pindakaas en nasiballen bijvoorbeeld. Zoals we hem later nooit meer zo zenuwachtig zagen, zo zagen we hem ook nooit meer het podiumbeest uithangen. Sommige dingen doe je blijkbaar maar één keer in je leven.

Na ook een puik concert van de mafketels van Mucky Pup keerden we huiswaarts. Omdat de auto van good 'ol Steve King het ter hoogte van Etten-Leur het begaf zagen we ons genoodzaakt de auto achter te laten en te gaan liften. En verdomd als het niet waar was: het eerste voertuig dat opdoemde was....de bus van Brainless! We kregen uiteraard een lift en werden alle vier vakkundig tussen de instrumenten achterin gevouwen. Ondergetekende werd gedrapeerd over het drumstel en droomt daar soms nog van. Maar al drinkend, boerend en winden latend bereikten we uiteindelijk veilig de thuishaven Middelburg. Het was een mooie dag geweest. Middelburg Dronk. Ook in Tilburg.

Zie ook de video-impressie van 'Gerrit de Kneus' op YouTube.

  • Hayo en Willem en het toegangsbewijs voor het Noorderligt in Tilburg: Mucky Pup en supportact Brainless uit Vlissingen, 1991

  • Gajes in z'n blote bast

  • Boterham met pindakaas!

  • Hayo met Bert Doedel en Wim de Nooyer

  • Een krantenartikel over de band Brainless, jaren 90


Externe links

Bronnen